Η ζωή με τον παππού είναι γεμάτη νότες...
Και η αυλή του σωστός παράδεισος.
Ένας κήπος γεμάτος λουλούδια και δέντρα κάθε λογής και χαμομήλι και τριαντάφυλλα...
Η φλογέρα, το τουμπελέκι, η φυσαρμόνικα, με τις νότες τους, άλλοτε στέλνουν τραγούδια στον Θεό
κι άλλοτε χορεύουν με τα κύματα του Δούναβη. Κι εγώ με τον Ίωνα δε χορταίνουμε να τις ακούμε.
Ο παππούς είναι ο φύλακας άγγελός μας. Παίξουμε ξένοιαστοι γύρω του κι αυτός δεν υπάρχει στιγμή που να μην είναι κοντά μας. Γίνεται νότες μουσικής, γίνεται αέρας... "Κάποτε, παιδιά μου" μας είχε πει, θυμάμαι "θα ‘ρθει η ώρα που θα γίνω κι εγώ αγέρας. Και τότε θα ανταμώνουμε ακόμα πιο συχνά...".
Στο σπίτι του κάθε γωνιά και μια αξέχαστη στιγμή, κάθε φωτάκι κι ένα μουσικό όργανο...
Κι ο παππούς-αγέρας να φυσάει τόσο γλυκά! Σαν άλλος μαέστρος, διευθύνει τη συναυλία των αγγέλων!