Μια αναμονή, μια καθυστέρηση στην πτήση για το ταξίδι Λονδίνο-Βοστώνη, δύο ταξιδιώτες ο Τέντ και η Λίλυ, άγνωστοι μεταξύ τους, δύο κουβέντες τυχαίες, ένα βιβλίο(Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου της Πατρίτσια Χάισμιθ), μια ερώτηση τυπική και μια απάντηση ‘’Πίνω τζιν και σχεδιάζω φόνους‘’ δοσμένη μεταξύ σοβαρού και αστείου από τον Τέντ και ενισχυμένη από αρκετά μαρτίνι, δίνει το έναυσμα για μια συζήτηση που παίρνει ένα άλλο ύφος. Ένα ύφος πέρα από κάθε λογική δυο ανθρώπων που απλά συνταξιδεύουν. Ένα ύφος πέρα από κάθε λογική γενικά!Η συζήτηση, με τα χαρτιά και των δύο ανοιχτά, βασίζεται στη βεβαιότητα που έχουν οι δυο άγνωστοι, πως θα παραμείνουν το ίδιο άγνωστοι και στο τέλος του ταξιδιού.Θα συμβεί αυτό ή … οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν με απρόβλεπτες συνέπειες ;Αν και είναι χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετοι, φτάνει μια πρόταση του ενός – εν προκειμένω της Λίλυ - για να γεφυρωθούν οι διαφορές τους όσον αφορά την ηθική τους. ‘’Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι ο φόνος είναι τόσο κακό πράγμα όσο το κάνει ο κόσμος να φαίνεται. Όλοι πεθαίνουμε. Τι διαφορά έχει αν ρίξουμε μερικά σάπια μήλα καταγής λίγο πιο γρήγορα απ ΄ό,τι τα προόριζε ο Θεός. Και κάτι τέτοιες, σαν τη γυναίκα σου, για παράδειγμα, αξίζει να τις σκοτώνει κανείς ΄΄.Μια πρόταση ειπωμένη ανάλαφρα πυροδοτεί τα καλά κρυμμένα, από καιρό, ένστικτα δίνοντας ταυτόχρονα ένα έρεισμα ηθικό στον Τεντ, ο οποίος χαρίζει απλόχερα ένα άλλοθι στον εαυτό του, την ώρα που η Λίλυ αναπτύσσει τη θεωρία της. Άραγε υπάρχουν κάποια στοιχεία στον χαρακτήρα των ανθρώπων που χρειάζονται μία αφορμή και μετά ένα ισχυρό άλλοθι για να βγουν στην επιφάνεια;Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος εναλλάσσονται οι αφηγήσεις – σε πρώτο πρόσωπο – του Τεντ και της Λίλη, με τη διαφορά πως χρίζεται πρωταγωνίστρια η Λίλη, μιας και η ζωή της ξεδιπλώνεται από την εφηβική της ηλικία. Στο δεύτερο μέρος μπαίνει στη σκηνή και το τρίτο πρόσωπο του δράματος η μοιραία γυναίκα του Τεντ, η Μιράντα. Και στο τρίτο και τελευταίο ο Κίμπολ, ο αστυνομικός, που πάντα μια υπόθεση με φόνους έχει στο ενεργητικό της.Η ιστορία γράφεται από την πλευρά του καθενός και ο τρόπος που ο καθένας ήρωας μπαίνει με τη σειρά του στην ιστορία διευκολύνει να υπάρχει μια γρήγορη ροή στην εξέλιξη της ιστορίας. Πρωταγωνίστρια βέβαια χρίζεται μία. Η Λίλυ, η μοιραία γυναίκα της πτήσης Λονδίνου- Βοστώνης, που ο συγγραφέας δίνει ιδιαίτερη προσοχή στην ανάδειξη του ψυχολογικού της προφίλ. Είναι ένας πολύπλοκος χαρακτήρας που οι πτυχές του δουλεύτηκαν τόσο ακραία στα προ-εφηβικά της χρόνια με αποτέλεσμα να φτάσουν στο μεγαλύτερο δυνατό όριο της πολυπλοκότητας στην αρχή της ενήλικης ζωής της.Από την άλλη ο Τεντ είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας που τα όνειρά του, πέρα από τις επιχειρήσεις του, είναι φοβερά απλά. Τι τον οδηγεί στη σύμπραξη με την μοιραία γυναίκα της πτήσης; Η δομή του μυθιστορήματος είναι πολύ καλή με αποτέλεσμα να μην κουράζει καθόλου τον αναγνώστη, παρά τα αρκετά back flash που υπάρχουν στην αφήγηση. Η γραφή στρωτή, χωρίς μεν μεγάλες εξάρσεις, αλλά αρκετά καλή, τόσο όσο χρειάζεται ο αναγνώστης για να απολαύσει ένα ανάλαφρο και γρήγορο ψυχολογικό θρίλερ.Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά βρίσκω τόσο αρνητικούς χαρακτήρες μέσα σε ένα βιβλίο.Όλοι τους, εκτός του Τεντ, σε φέρνουν στα όρια της αντιπάθειας στο πρόσωπό τους, σε φέρνουν σε μια απόγνωση με τις πράξεις τους που έχουν μεν το χαρακτηριστικό της υπερβολής, αλλά αιτιολογούνται από τον συγγραφέα λόγω των βιωμάτων του παρελθόντος.Το κύριο όμως χαρακτηριστικό αυτού του βιβλίου είναι πως γνωρίζεις από την αρχή ποιο είναι το μελλοντικό θύμα και ποιοι οι δολοφόνοι, αλλά, καθώς προχωρά η αφήγηση, αρχίζεις και αναρωτιέσαι ποιος θα σκοτώσει ποιον και ποιος σκότωσε ποιον.Το τέλος μου άρεσε πολύ, μιας και μία του πρόταση μόνο, φέρνει τη μεγάλη ανατροπή, ταυτόχρονα με τη λύση και την κάθαρση. Θετικά σημεία :1.Λιτός λόγος – που χρησιμεύει για να εστιαστεί η προσοχή σου αλλού.2. Ανατροπές συνεχείς.3.Εύκολη ροή κειμένου – λόγω σωστής δομής τουΑρνητικά σημεία :Ίσως κάποιες υπερβολές, αλλά κι αυτές δικαιολογούνται σε μια μυθοπλασία.