Στο Ροστμπίφ (Ο δισταγμός της Κλυταιμνήστρας πριν από το φόνο) οι ήρωες βρίσκονται απογυμνωμένοι ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Κίβδηλα πρόσωπα που παριστάνουν τους ζωντανούς, που παριστάνουν πως νιώθουν, βρίσκονται παγιδευμένα στο δίχτυ που οι ίδιοι έχουν στήσει. Σε ένα χειρουργείο-κουζίνα, η Κλυταιμνήστρα ακονίζει τα μαχαίρια της αναζητώντας το θύμα που θα της φέρει την εξιλέωση και την πολυπόθητη ερμηνεία. Άνθρωποι σκιές που έχουν χάσει τον εαυτό τους, αυτό που ήταν κάποτε. Σκλάβοι ο ένας του άλλου, πιασμένοι στις παγίδες που οι ίδιοι έστηναν. Μια μοντέρνα εκδοχή και εδώ, όπως και στο Τζιν Φιζ, του αρχαίου μύθου, όπου οι άνθρωποι κατατρώγονται και εξολοθρεύονται προσπαθώντας να απαλλαχθούν από τα δεσμά τους. Ο ανώνυμος άνδρας που καταφθάνει γίνεται το θύμα τους στην προσπάθειά τους να βρουν τη γαλήνη, που όμως δεν θα έρθει.