Ο Στάθης Παντελιάς είναι ιδιωτικός ερευνητής. Πελατισσά του είναι η Φιλίππα Κοροβέση και ο Γεράσιμος Σταμιδάκης. Έχουν απευθυνθεί στον ίδιο για τις υποθέσεις τους. Παράλληλα ερευνά τρείς δολοφονίες, Ζησιάδη, Μοντέσκο και Βιργινία Στύρα. Ο Σωτήρης, ο καφετζής, θα τον βοηθήσει στην έρευνα. Υπάρχει σχέση όλων των προσώπων μεταξύ τους; Πολύ καλό αστυνομικό, δοσμένο με χιούμορ, που κατά την γνώμη μου, αξίζει πολλά.

''Ένας ασυμβίβαστος ιδιωτικός ντετέκτιβ ο Στάθης Παντελιάς, που λατρεύει την πορτοκαλάδα και τη μαστίχα Χίου, μια παρ΄ολίγο πελάτισσά του σε στυλ Jessica Rabbit, η Φιλίππα, ένας εκκεντρικός ιατροδικαστής ο Πελοπίδας Αλιάκμονας, μια γυναίκα- παιδί που δεν θα μεγαλώσει ποτέ, η Τζέσυ - δεν χρειάζονται συστάσεις, θα ζήσετε άλλωστε κομμάτια της προσωπικότητάς της και της γοητείας της – ''πετάω Θεσσαλονίκη'', ''σε σκέφτομαι'', ''Η ταμπέλα γράφει Μακεδονία, πήρα λάθος αεροπλάνο ;'' ,''τώρα τρώω μπουγάτσα '',''Μήπως έχω παχύνει;''

Ο Στάθης Παντελιάς είναι ιδιωτικός ερευνητής, με πολλές και σημαντικές γνωριμίες με το αστυνομικό σώμα, από το οποίο φυσικά ποτέ δεν έκοψε επαφές. Μια μυστηριώδης πελάτισσα, πανέμορφη και σαγηνευτική, τον επισκέπτεται και του αναθέτει να μάθει ποιος την παρακολουθεί ενώ ταυτόχρονα ο αντικαταστάτης του «μεγάλου αφεντικού» της αστυνομίας, Παπαμιχαήλ, του αναθέτει την εξιχνίαση μας σειράς μαζικών δολοφονιών επιφανών ανθρώπων της κοινωνίας. Ο Παντελιάς μπλέκεται έτσι σε έναν κυκεώνα τραγελαφικών γεγονότων και σε μια υπόθεση με χιλιάδες κρίκους μιας αλυσίδας που δείχνει να μην έχει τελειωμό. Θα καταφέρει να βρει την άκρη; Πού θα δώσει μεγαλύτερο βάρος; Πόσα πρόσωπα μπορούν να μπλεχτούν; Τελικά μήπως αυτές οι δύο φαινομενικά άσχετες υποθέσεις έχουν κάτι κοινό;

Η κυρία Κωνσταντίνα Μόσχου επέστρεψε με ένα έξυπνο και ισορροπημένο αστυνομικό μυθιστόρημα, γεμάτο ένταση, ανατροπές, κωμικές σκηνές, εκπλήξεις και ολοζώντανους καθημερινούς διαλόγους. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση βοηθάει τον αναγνώστη να καταλάβει την ψυχοσύνθεση του Παντελιά και να γνωριστεί καλύτερα με το επαγγελματικό και το προσωπικό του περιβάλλον. Πρόκειται για ένα κείμενο που δεν έχει αίματα ή σκληρές εικόνες ενώ ταυτόχρονα η κωμικότητα που ενυπάρχει ανάμεσα στις σελίδες είναι έτσι τοποθετημένη που να μην υποβαθμίζει τη «σοβαρότητα» των περιστατικών. Επιπλέον, το γέλιο προκαλείται αβίαστα όχι τόσο από ατάκες όσο από την αλληλουχία των γεγονότων ή την τραγική ειρωνεία που εμφανίζεται κάπου κάπου. Η συγγραφέας ξέρει να παίζει καλά με το μυαλό του αναγνώστη και τον προ(σ)καλεί σε μια περιπέτεια διαφορετική από τις άλλες.

Μια βεντάλια χαρακτήρων δρα στο «Λέμον πάι»: η κοπέλα του Παντελιά, Τζέσυ, που θεωρεί τον εαυτό της τραγουδίστρια υψηλών προδιαγραφών και άγεται και φέρεται για μια καριέρα, η Φιλίππα Κοροβέση, που αναθέτει στον Παντελιά να βρει ποιος έχει φτάσει στο σημείο να χαλάσει τα φρένα (του αυτοκινήτου, όχι τα δικά της), ο αρχηγός Παπαμιχαήλ, που δε θέλει τον Παντελιά στα πόδια του ενώ ταυτόχρονα αγωνίζεται να δικαιολογήσει τον μισθό του εν όψει των άλυτων κατά συρροή εγκλημάτων, ο αγαπημένος μου ιατροδικαστής Πελοπίδας Αλιάκμων, με το αστείρευτο χιούμορ του που αποτελεί ένα εξαιρετικό δίδυμο με τον πρωταγωνιστή («Τώρα δεν προλαβαίνω να σου μιλήσω άλλο, τρέχουν ζουμιά από τον τύπο. Απίστευτο. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο!», σελ. 54), ο πιστός, άτεγκτος και απρόσιτος αστυνόμος Σιγανός που τελικά αρχίζει να ραγίζει και να μιλάει για τη ζωή του με έναν συγκινητικό τρόπο, ο ανυπέρβλητος Σωτήρης ο καφετζής με τις πορτοκαλάδες του, που στεγάζεται στο ίδιο κτήριο με το γραφείο του ντετέκτιβ, θυμόσοφος και απαραίτητη κωμική νότα στην αφήγηση, με μια συγκινητική προσωπική ιστορία και ένα εύστροφο μυαλό που παίρνει μπρος σε ακανόνιστα διαστήματα, το μπιμπελόσκυλο στο αμάξι του Παντελιά και τόσοι άλλοι!

Η πλοκή είναι αριστοτεχνικά εξυφασμένη, μιας και όποιος αναλάβει να γράψει μια τέτοια ιστορία και δεν έχει την εγκράτεια και τις ικανότητες ενός συγγραφέα σαν την κυρία Μόσχου μπορεί εύκολα να την κάνει είτε άλυτο κουβάρι με άνευρο τέλος είτε βαρετή σε σημείο εκνευρισμού («Τι; Κι αυτός μπλέκεται στην υπόθεση; «Λάμψη» το κάναμε!»). Εδώ όμως κάθε νέο πρόσωπο που εμφανίζεται έχει τον λόγο του, την ατάκα του και τη θέση του ενώ θα εμφανιστεί ξανά αργότερα σε καίριο σημείο. Πραγματικά είναι προκλητικό και ταυτόχρονα δύσκολο να φτιαχτεί ένα τέτοιο παζλ χαρακτήρων και να τιθασευτεί η εξάπλωση τόσων χαρακτήρων μες στο βιβλίο. Η ίδια η συγγραφέας, με έναν υπέροχο αυτοσαρκασμό, διαπιστώνει σε κάποιο σημείο μέσα από τα λόγια του Παντελιά: «Όλη αυτή η επιχειρηματολογία μού θύμιζε το «Πού βαδίζουμε κύριοι» του Λουκιανού Κηλαηδόνη -τα ‘φτιαξε η Μαίρη ξαφνικά με το Λευτέρη, που γουστάριζε τη Νένα πριν γνωρίσει τη Γωγώ, που τα είχε με τον Άρη, πριν τα φτιάξει με τη Μαίρη, που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ» (σελ. 257). Ακόμα και η πρωταγωνίστρια λέμον πάι δεν είναι αυτό που φαίνεται κι εκεί έχουμε άλλο ένα έξυπνο εύρημα για τη λύση τη υπόθεσης.

Το μυθιστόρημα ούτε σοβαροφανές είναι ούτε εύπεπτο. Με την κωμική νότα μπορείς να περάσεις τις μεγαλύτερες αλήθειες, επομένως εδώ, χάρη στο γέλιο που έριχνα συχνά πυκνά, πέρασε υποδόρια ο κοινωνικός σχολιασμός της σημερινής πραγματικότητας, με τη διαφθορά της αστυνομίας, τη λαχτάρα των ανθρώπων για χρήμα κι εξουσία, τα άκρα στα οποία μπορεί να φτάσει κάποιος για εκδίκηση, τις μηχανορραφίες που μπορούν να στηθούν για να κρύψουν βρώμικα κυκλώματα, ακόμη και τον τρόπο που πρέπει να βρει κάποιος να εξισορροπεί αρμονικά την προσωπική και επαγγελματική του ζωή. Πολλά πρόσωπα, πολλά αίτια και αιτιατά, πολλοί ύποπτοι, διπλοί ρόλοι, απολαυστικές καταστάσεις και δύσκολα αινίγματα είναι μερικά από τα συστατικά της επιτυχημένης συνταγής που ακολουθεί το βιβλίο. Ελπίζω σύντομα να ξαναβρεθώ με κάποιους από αυτούς χαρακτήρες!