... Όπως οι περισσότεροι ονειροπόλοι, στους οποίους δίνεται κάποτε η χάρη να ακούσουν τη μουσική των ουρανίων σφαιρών, ο Χάιστ, ο πλάνης του Αρχιπελάγους, είχε μιαν αγάπη για τη σιωπή που κατόρθωνε να ικανοποιεί χρόνια τώρα. Τα νησιά είναι πολύ ήσυχα. Τα βλέπει κανείς ξαπλωμένα, ντυμένα με τις σκούρες φορεσιές των φύλλων, τυλιγμένα σε μια μεγάλη βουβαμάρα ασημιού και γαλάζιου, εκεί όπου η θάλασσα ενώνεται βουβή με τον ουρανό σ’ ένα δαχτυλίδι μαγικής ακινησίας. Κάτι σαν χαμογελαστή υπνηλία αιωρείται πάνω τους· ως και οι φωνές των κατοίκων τους είναι απαλές και χαμηλωμένες, λες και φοβούνται μήπως πειράξουν κάποια προστατευτικά μάγια. [...]