Κάθε μυθιστόρημα της Αλκυόνης Παπαδάκη αποτελεί ένα ιδιαίτερο και μοναδικό ταξίδι που ακροβατεί ανάμεσα στο παραμύθι και στην σκληρή πραγματικότητα. Με έναν δικό της ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο η συγγραφέας ξέρει να βάζει την δικιά της προσωπική υπογραφή στην κάθε ιστορία της, αναγκάζοντας κάθε φορά τον αναγνώστη να δεθεί με το κάθε δικό της βιβλίο που διαβάζει.Κάπου στην Νότια Κρήτη. Σε ένα χωριό κοντά στην θάλασσα. Στο Κρινοχώρι ο Δονατέλος και η Δονατέλα έρχονται να κτίσουν την ζωή τους μαζί με τις δυο κόρες τους. Την Κρινιώ και την Κάσσω. Το νέο τους ξεκίνημα δύσκολο μιας και σε μια κλειστή κοινωνία δεν ήταν ποτέ εύκολο να γίνουν αποδεκτοί, κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι. Είναι οι ξένοι που τους κοιτάζουν επιφυλακτικά και δύσπιστα μέχρι να τους συνηθίσουν. Αν τους συνηθίσουν ποτέ.Η ιστορία εστιάζει αρχικά κυρίως στην σχέση της Δονατέλλας και της μικρότερης κόρης της. Της Κάσσως. Η ιδιομορφία της σχέσης μάνας κόρης. Η περίεργη επιρροή που έχει η μητέρα, απέναντι στην κόρη, συνδυαζόμενη όμως με τις συγκυρίες και τον προσωπικό χαρακτήρα της κάθε μίας, Η μάνα καθοδηγεί. Η κόρη αποδέχεται, αλλά δεν παύει να ακολουθεί και την δικιά της προσωπική ρότα, προσπαθώντας να συνδυάσει τα θέλω της, με αυτά που απαιτεί ο ψυχισμός της. Το μυαλό και το σώμα της. Παράλληλα παρακολουθούμε το πως τα κατευθυνόμενα σχέδια και οι υποκινούμενες πράξεις δένουν μοιραία της ζωές κάποιων ανύποπτων ανθρώπων. Σε αυτό το σημείο του μυθιστορήματος καταλαβαίνουμε με έντονα εμφατικό τρόπο. Και με μια εύστοχη διαδικασία το πόσο καθοριστικές είναι οι ανθρώπινες επιλογές και το πόσο σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο ακολουθούμε αυτές τις συγκεκριμένες επιλογές. Άλλοτε ακολουθούμε τον συγκεκριμένο δρόμο από μια εγωιστική παρόρμηση ή από μια κατευθυνόμενη υπολογιστική ανάγκη. Άλλοτε η μοναξιά, η ανάγκη για φροντίδα και συναναστροφή γίνεται η παγίδα που διανθίζει επικίνδυνα αυτή την επιλογή.Στο δεύτερο νοητό μέρος η συγγραφέας εστιάζει στο έτερο δίπολο μάνας- κόρης. Στην σχέση που σχηματίζει η Κάσσω με την κόρη της, την Λενιώ. Για άλλη μια φορά η σχέση χειραγώγησης της κόρης απο την μητέρα χτυπάει κόκκινο. Αυτή την φορά ανεξέλεγκτα, ακραία και επικίνδυνα. Γιατί αυτή την φορά δεν χειραγωγείτε μόνο το μυαλό με την λογική συναίνεση ενός ατόμου που καταλαβαίνει τις πράξεις του Αλλά χειραγωγείται και πλάθεται ο ίδιος ο ψυχολογικός κόσμος ενός παιδιού που δεν είναι ακόμα σε θέση να καταλάβει και να ξεχωρίσει το καλό από το κακό. Να προσωποποιήσει τις αγαθές προθέσεις και τις σκόπιμες επιβολές. Πόσο δυνατά και πόσο σημαντικά τα παραμύθια γίνονται εφιάλτες στα μάτια ενός παιδιού; Πόσο αλληγορικά και πόσο αυθόρμητα φανερόνονται όλοι οι ενδόμυχοι φόβοι μας, Οι παιδικοί εφιάλτες που ενηλικιώνονται μαζί μας ή οι φόβοι που γεννιούνται μέσα από την απώλεια. Από έναν χαμένο έρωτα, από μια εικονική σχέση που ξεσκεπάζεται. Από τον φόβο να μην διασαλευτεί ένας τρόπος ζωής που έχει βασιστεί σε μια ψεύτικη ευτυχία,Ρεαλιστική γραφή με έντονο λυρισμό και πολλές κυνικές ατάκες συγκροτούν ένα μυθιστόρημα που αγγίζει μαγικά και προσεγγίζει απόλυτα τις ανθρώπινες σχέσεις. Με έναυσμα την σχέση μάνας - κόρης έχουμε το ξετύλιγμα μιας ολόκληρης κοινωνίας με τα ψεγάδια της. Με τα ελαττώματα της κυρίως, αλλά και με κάποια από τα προτερήματα της.
Η Αλκυόνη Παπαδάκη μας παρουσιάζει μια μικρογραφία της Κοινωνίας που βάζει ταμπέλες και θέτει τα δικά της μονοδιάστατα πρότυπα. Με τον δικό της τρόπο προσυπογράφει για άλλη μια φορά μοναδικά την αποδόμηση των Κοινωνικών προτύπων και στερεοτύπων πότε αληθινά και ρεαλιστικά και πότε αλληγορικά.Από τον ποιητικό λόγο και τον λυρισμό. Στην σκληρή αλήθεια της πραγματικότητας. Από το όνειρο και την ευχάριστη προσδοκία. Στην κυνική και απότομη προσγείωση της αληθινής και σκληρής ζωής. Από την αλόγιστη φιλοδοξία και την εγωιστική γυναικεία ματαιοδοξία στην χάραξη ενός εναλλακτικού δρόμου που χρωματίζει αλλιώς τους φόβους και τους μετατρέπει σε πηγή έμπνευσης. Μπορεί άραγε μια άσχημη εμπειρία που έχει πάρει άσχημες διαστάσεις στο μυαλό, να μετατραπεί τελικά σε θετική δύναμη; Πολλές φορές όταν συμφιλιωθείς με τους φόβους σου, μπορείς να τους ανταλλάξεις με τις μεγαλύτερες επιτυχίες σου. Με έναν έντονα περιπαικτικό τρόπο η συγγραφέας προκαλεί, ερεθίζει και κεντρίζει τον αναγνώστη, για να αιχμαλωτίσει τους αληθινούς φόβους μας και να τους μετατρέψει σε αληθινή δύναμη.Η γλώσσα αλλάζει διαρκώς μορφές παίρνοντας τελικά την τελική της μορφή για να γίνει το κεντρί και το εργαλείο που βγάζει προς τα έξω όλον τον αληθινό και πραγματικό ψυχισμό των ηρώων που είτε είναι χωμένοι στην υποκρισία. Είτε χαμένοι στους υπαρκτούς και στους φτιαχτούς φόβους τους. Η αξιοπρέπεια παλεύει με τον ξεπεσμό. Η καλοσύνη με την κακεντρέχεια και την υποκρισία. Το αρρωστημένο πάθος με το όνειρο και την διαφυγή προς ένα κόσμο αληθινό.Οι ήρωες κουβαλάνε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μπορούμε να συναντήσουμε σε ανθρώπους της καθημερινότητας μας. Δυνατοί ή αδύναμοι. Πείσμωνες και μαχητές. Αξιολύπητοι ή ηθικά ξοφλημένοι. Χειραγωγούν ή χειραγωγούνται. Αποδέχονται ή επαναστατούν απέναντι στην προσωπική τους μοίρα. Φτάνουν στα όρια τους ή τα ξεπερνούν τόσο επικίνδυνα που προσπερνούν ακόμα και τα όρια της διαστροφής, Το κλειδί νομίζω σε αυτό το βιβλίο είναι πως έτσι όπως δείχνουν κάποιοι απο τους ήρωες την αναλγησία και την διαστροφή τους. Έτσι όπως δείχνουν κάποιοι άλλοι την αποδοχή και την υποταγή τους, Έτσι όπως κάποιοι άλλοι παλεύουν με τους φόβους τους και είτε τους αποδέχονται, είτε τους μεταλλάσσουν σε θετικό πρόσημο, Μας αποδεικνύουν με τον πιο εύλογο τρόπο το πως το ανθρώπινο μυαλό είναι ικανό να μετατρέψει τα πάντα σε θετική ή αρνητική ενέργεια που καθορίζει δραματικά την μοίρα ενός συνόλου.
Ένα ακόμα αναγνωστικό ταξίδι της Αλκυόνης που με μάγεψε, με προβλημάτισε, Με έκανε να νιώσω την ίδια την ζωή να μου κλείνει το μάτι μέσα από την όμορφη ή άσχημη όψη της ανθρώπινης ψυχής."Έλα κάθισε στον βράχο. Βλέπεις είναι γεμάτες οι σχισμές τους κυκλάμινα...Αχ ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα; Έχεις ακούσει για εκείνο το κοριτσάκι, την Λενιώ...Πάνε χρόνα...Καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού της και προσπαθούσε με τις ώρες να ζωγραφίσει δράκους να χαμογελούν. Την έβλεπα συχνά, όταν περνούσα απο εκεί, κατεβαίνοντας απο τον λόφο για την αμμουδιά."
"Δράκους να χαμογελούν; Υπάρχουν δράκοι, άραγε; Και μάλιστα...χαμογελαστοί;"
"Υπάρχουν δράκοι μέσα στην ψυχή και την σκέψη των ανθρώπων. Τους έπλασαν οι άνθρωποι, για να δώσουν μορφή στους φόβους τους."https://vivlionerga.blogspot.com/2019/03/blog-post_17.html

το καινούριο βιβλίο της κ. Παπαδάκη δεν με απογοήτευσε καθολου!η γραφή έχει την αμεσότητα που ξέρουμε και οι ήρωες είναι ανθρώπινοι και ενώ έχουν πάθη κ κάνουν λάθη πάλι η συγγραφέας κατάφερε να τους δικαιολογήσει 100% στην συνείδησή μας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους άφησε ατιμώρητος!

Κάθε φορά που διαβάζω βιβλίο της μοναδικής Αλκυόνης Παπαδάκη, με πνίγουν χιλιάδες διαφορετικά συναισθήματα, τόσο έντονα, που είμαι σίγουρη πως αν κάποιος με παρακολουθούσε κρυφά, την ώρα που διαβάζω, σίγουρα θα καταλάβαινε τι αισθάνομαι μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου μου.

Δύσκολο να μην τα νοιώσεις, ακατόρθωτο όμως να τα κρύψεις!

Αγαπώ την αμεσότητα της γραφής της, το θάρρος και το θράσος που διακρίνω μέσα στις λέξεις της, το χιούμορ της, το αριστοτεχνικό κέντημα στη μυθοπλασία της, την ζωντάνια των ηρώων της, την ποίηση που γίνεται ένα με τον γραπτό λόγο της, τα αποφθέγματά ζωής της και τέλος την αισιοδοξία της.

Το χαμόγελο του δράκου, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια αληθινή ιστορία. Μια ιστορία για τον αγώνα επιβίωσης, για εκπλήρωση των επιθυμιών και των προσδοκιών, με χαρακτήρες δυνατούς, αλλά επιρρεπείς, που κάνουν συμφωνία με τον διάβολο και που νικιούνται σε βάθος χρόνου και με χαρακτήρες φαινομενικά αδύναμους, που όμως στο τέλος βρίσκουν τον δρόμο που τους αξίζει και ίσως και δικαιωματικά να τους ανήκει.

Η μοίρα και πάλι παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς μπαίνει συχνά στην ιστορία μας και οδηγεί τις καταστάσεις, τις μετατρέπει και τις ανατρέπει…

Η φιλοδοξία, η πίστη για μια καλύτερη ζωή, η αξιοπρέπεια, η καλοσύνη και το ταλέντο, παλεύουν με κάθε τρόπο, φανερό ή κρυφό, νόμιμο ή παράνομο, με την πονηριά, την ιδιοτέλεια, τη ζήλεια, την ακόρεστη επιθυμία για έρωτα και σεξ. Το μυαλό παύει να σκέφτεται καθαρά, τα μάτια βλέπουν μόνο αυτό που θέλουν να δουν και τα αυτιά ακούν εκείνα που εξυπηρετούν τους πόθους και τα πάθη των ηρώων…

Τρυφερός πατέρας, αξιοπρεπείς και τίμιος άνθρωπος ο Βάιος, άβουλος όμως και αδύναμος ανίκανος να επιβληθεί στη γυναίκα του…παραβλέπει, εθελοτυφλεί και απλώς συμβιβάζεται….

Το μητρικό ένστικτο και η τρυφερότητα που έτσι κι’ αλλιώς ήταν σε έλλειμα, μεταμορφώνονται σε μια αντιπαλότητα μεταξύ μάνας και κόρης, χωρίς λογική και χωρίς όρια..

Μάνα δυνάστης η Κάσσω, εγωίστρια, ατομίστρια και χωρίς στάλα αγάπης ή ευγνωμοσύνης και που για χάρη του άνομου έρωτά της με τον τεμπέλη και συμφεροντολόγο Πανάγο, θυσιάζει την κόρη της στο βωμό μιας καταστροφικής και αρρωστημένης απόλαυσης…

Η αγάπη συρρικνώνεται, πιέζεται, φοβίζει…και παίρνει σιγά σιγά τη μορφή ενός δράκου με δόντια σουβλερά, έτοιμου να κατασπαράξει την κόρη, ακόμα και στην πιο μικρή ανυπακοή της…

Εξάρτηση φόβου γεννιέται στην ψυχή της Λενιώς και αυτό αγάπη δεν το λες….

« Της έλειπε εκείνη η πλατιά, η άπατη, η χωρίς όρια αγάπη, που μόνο η μάνα μπορεί να προσφέρει στο παιδί της. Εκείνη η αγάπη που γίνεται το κουκούλι της ψυχής, για να βγει από μέσα του μια πεταλούδα!»

Υπέροχο το ταξίδι και όταν πια τελείωσε, ένας χαμογελαστός δράκος γέμισε με φως την οθόνη του μυαλού μου και χαμογέλασα μαζί του…..

Αν θα είχε βαθμολογία 10 θα το βαθμολογούσα με 20. Η Αλκυόνη Παπαδάκη έχει περάσει εδώ και πολύ καιρό στη κατηγορία Λογοτέχνης. ΄Μ' αυτό το βιβλίο ένιωσα τόση δύναμη με το γραφτό της. Ο λόγος της νικά τον φόβο, σου δίνει τη δύναμη να προχωρήσεις σπάζοντας τα εμπόδια και τις προκαταλήψεις της μικρής ελληνικής κοινωνίας. Πόση δύναμη μπορείς να έχεις να μη λογαριάζεις τα λόγια του κόσμου? Που κάνουν τη τρίχα τριχιά και τα σενάρια παίρνουν τον ανήφορο μέχρι τον προφήτη Ηλία...Τους ήρωες είτε τους συμποαθείς και τους συμπονείς ή λες "θα έρθει η ώρα του και θα τιμωρηθεί".

Η φίλη, Γιούλη Γεωργία Τσακάλου, διαχειρίστρια της σελίδας Βιβλιοπαρουσιάσεις-Κριτικές, έγραψε μια πολύ ωραία κριτική στο Bookia που συμφωνώ απολύτως. Θα σας παραθέσω λίγες από τις πολλές όμοργφες προτάσεις-κρητικές σοφίες, που ξαναδιαβάστε τις......

"Ο φόβος χρησιμοποιεί πολλές και διάφορες στολές παραλλαγής όταν κάνει την εμφάνιση του. Τη γαλιφιά, την κακία, την επίθεση, τη δουλικότητα. Ακόμη κι από την αγάπη δανείζεται ενίοτε το καπελάκι της..."

«Το σ’ αγαπώ δεν είναι λέξη, είπαμε. Δεν έχει γράμματα. Είναι η ανάσα του Θεού που γλυκαίνει τις ψυχές μας και τους δίνει δύναμη».

«Τον πόνο πρέπει να τον σπέρνουμε στον αέρα. Γιατί αλλιώς πιάνει ρίζες στην ψυχή μας».

«Ξεκίνα. Πάρε φόρα και ξεκίνα. Μην αφήνεις τα φτερά σου να τσαλακώνονται. Ο ουρανός είναι δικός σου. Όλα τ’ αστέρια περιμένουν ένα νεύμα σου για να στολίσουν τ’ όνειρό σου…».