«Ήμουν η Αρμινούτα, Αυτή που είχαν γυρίσει πίσω. Μιλούσα μια άλλη γλώσσα και δεν ήξερα πλέον που ανήκα…».
Κάπως έτσι αισθάνεται η δεκατετράχρονη πρωταγωνίστρια της Donatella Di Pietrantonio όταν τον Αύγουστο του 1957 «αναγκάζεται» να επιστρέψει στην βιολογική της οικογένεια. Ή μάλλον να ανακαλύψει ότι οι δύο άνθρωποι που πίστευε πως ήταν οι γονείς της, ο πατέρας της και η μητέρα της, ήταν απλά οι θείοι της. Γεννημένη σε ένα χωριό της Ιταλίας, παιδί ανάμεσα σε πολλά, θα προσφέρει μεγάλη χαρά στη θετή της μητέρα όταν οι βιολογικοί της γονείς θα αποφασίσουν να την εμπιστευτούν σε εκείνη και στον άντρα της. Η «μητέρα της θάλασσας» όπως θα την αποκαλεί από εδώ και εμπρός η Αρμινούτα στα δεκατέσσερα της χρόνια θα τη γεμίσει με ανασφάλειες και στεναχώριες θεωρώντας ότι ο λόγος που επιστρέφει στους βιολογικούς της γονείς είναι επειδή εκείνη είναι βαριά άρρωστη και δεν μπορεί πλέον να τη μεγαλώσει.

Πως μπορεί να αισθάνεται άραγε ένα παιδί σε εκείνη την τόσο τρυφερή ηλικία όταν ξαφνικά όλος ο κόσμος που γνώριζε γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια του; Πόσο εύκολα μπορεί να προσαρμοστεί σε μια ζωή που μέχρι τώρα αγνοούσε; Πόσο εύκολα μπορεί να δεχτεί να μην είναι πλέον το κέντρο του κόσμου και να πρέπει να μοιράζεται τα πάντα αλλά και να πασχίζει για τα αυτονόητα; Φυσικό επακόλουθο να μην ξέρει που ανήκει. Να προσπαθεί να αυτοπροσδιορίσει και πάλι τον εαυτό της για να μπορέσει να ακολουθήσει τα νέα δεδομένα της ζωής της. Μια δεκατετράχρονη με την ψυχή της ραγισμένη, γεμάτη τραύματα που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο ζωές, ανάμεσα σε δύο οικογένειες. Πολλά τα σκαλιά που πρέπει να ανέβει για να βρει τον εαυτό της, πολλοί οι συναισθηματικοί σκόπελοι που πρέπει να προσπελάσει για να καταφέρει να σταθεί γερά στα πόδια της μεγαλώνοντας. Οι αποφάσεις των ενηλίκων την ωριμάζουν απρόσμενα, πριν την ώρα της, κάνοντας την να αναρωτηθεί, να θυμώσει, να κλάψει, να μισήσει, να αγαπήσει από την αρχή συνειδητοποιώντας πόσα της κρύβουν πίσω από την πλάτη της.

Η Αρμινούτα θα έρθει αντιμέτωπη με ένα εχθρικό περιβάλλον, τουλάχιστον στην αρχή, όταν θα φτάσει στην βιολογική της οικογένεια. Οι γονείς της θα αισθάνονται ότι γίνεται φόρτωμα, τα αδέλφια της θα την κοιτούν περίεργα και θα την πειράζουν, ενώ στα μάτια της όλα εκείνα που θα βιώνει θα της φαίνονται πρωτόγνωρα και θα αισθάνεται ότι ασφυκτιά μέσα σε ένα σπίτι με τόσα πολλά μέλη. Θα μάθει να παλεύει για το φαγητό της, να μπορεί να αμύνεται για να ακουστεί η φωνή της, να συμβιώνει με τόσα πολλά άτομα, να προσπαθεί να γίνει αποδεκτή σε μια οικογένεια που ουσιαστικά δεν την θέλει. Μόνη της παρηγοριά θα είναι η μικρότερη αδελφή της, η Αντριάνα, που θα δει στα μάτια της εκείνη που δεν είχε μέχρι τώρα. Μια μεγαλύτερη αδελφή, άλλο ένα κορίτσι στο σπίτι για να κάνει παρέα. Οι δυο τους θα βρουν αποκούμπι η μια στην άλλη και θα δημιουργήσουν άρρηκτους δεσμούς.

Η Αντριάνα αποτελεί τον βράχο που θα ακουμπήσει πάνω του η Αρμινούτα για να ξαποστάσει, για να εξομολογηθεί τις κρυφές της σκέψεις, τον δεσμό εκείνο που χρειαζόταν για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες που τη φόρτωσε η ζωή στα δεκατέσσερα της χρόνια. Όταν ανακαλύψει το λόγο της επιστροφής της θα βιώσει μια δεύτερη απόρριψη και θα εξοργιστεί με όλους και ιδιαίτερα με τους μεγάλους που της έκρυβαν τα πάντα ενώ όλοι ήξεραν. Πως μπορείς να αρνείσαι την αλήθεια από ένα παιδί; Πως μπορείς να καταρρακώνεις την ψυχολογία του θεωρώντας ότι το προστατεύεις; Άραγε είναι όντως προστασία τα ψέματα των μεγάλων; Μάλλον όχι. Η Αρμινούτα ψάχνει να βρει τη θέση στης στον κόσμο αμφιταλαντευόμενη με τα συναισθήματα της αλλά και με όσα συμβαίνουν στη ζωή της. Η Donatella Di Pietrantonio αφουγκράζεται την ηρωίδα της, της δίνει φωνή για να υπερασπιστεί τον εαυτό της, για να βρει την ταυτότητα της, για να εξωτερικεύσει όσα κρύβει μέσα της.

Η συγγραφέας μας βάζει μέσα στο μυαλό μιας έφηβης χρησιμοποιώντας πρωτοπρόσωπη γραφή εξιστορώντας την ιστορία μιας πρόωρης και βίαιης ενηλικίωσης ενός κοριτσιού που αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη εμπειρία ζωής. Ένα βιβλίο που πραγματεύεται την έννοια της γονικής ευθύνης με ένα τρόπο ιδιαίτερο που δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα στους αναγνώστες. Η Αρμινούτα θα βιώσει την εγκατάλειψη, την απόρριψη από όσους θα έπρεπε ουσιαστικά να τη στηρίξουν, να τη βοηθήσουν να βρει τη θέση της στην κοινωνία. Η Pietrantonio θίγει και το αίσθημα του ανήκειν μέσα σε μια κοινωνία που μοιάζει να θεωρεί τα παιδιά ως κάτι δανεικό που μπορεί να επιστραφεί. Πραγματικά εξοργιστικό να το διαβάζεις στις μέρες μας. Ο αναγνώστης συμπάσχει με τη μικρή ηρωίδα συνειδητοποιώντας και την προσπάθεια της συγγραφέως να προβάλει και τη ζωή της Ιταλικής υπαίθρου τη δεκαετία του ’50 και τις καθημερινές προσπάθειες των φτωχών οικογενειών για να εξασφαλίζουν τα απαραίτητα.

Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα που δεν αποτελεί απλά και μόνο ένα ανάγνωσμα για μεγάλους. Η Αρμινούτα είναι μια ιστορία που αφορά όλους μας. Μικρους, μεγάλους, γονείς, παιδιά, εφήβους. Ένα βιβλίο που οι μεγάλοι θα πρέπει να μπουν στο μυαλό της μικρής ηρωίδας για να νιώσουν τους φόβους και τις ανασφάλειες της αλλά ένα παιδί στην ηλικία της θα αφουγκραστεί πλήρως την συναισθηματική της τρικυμία. Η Αρμινούτα είναι μια ιστορία αναζήτησης της αγάπης και της αποδοχής που ψάχνουν όλα τα παιδιά σε αυτή την ηλικία δοσμένη μέσα από μια ιδιαίτερη και πρωτότυπη εκδοχή κρύβοντας μέσα στις σελίδες της μια τεράστια εκφραστική δύναμη.