Ξύπνησα μέσα σε μια δίνη αβεβαιότητας, όπως συνέβαινε συνήθως όταν μεθούσα και έπεφτα σε άλλο κρεβάτι από το δικό μου. Η πρώτη μου επαφή με την πραγματικότητα ήταν το απόμακρο τρίξιμο της κούνιας στην μπροστινή βεράντα· η δεύτερη, το χτύπημα της λάμπας καθώς τεντωνόμουν, πριν ακόμη ανοίξω τα μάτια μου. Το μοιραίο που στοίχειωνε τη ζωή μου τελευταία έκανε τη λάμπα να πέσει και να γίνει χίλια κομμάτια. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήμουν ξαπλωμένος μπρούμυτα στο πάτωμα. Τότε με την άκρη του ματιού μου διέκρινα το σώμα. Όλο αυτό κράτησε λιγότερο από μισό λεπτό, στο μυαλό μου όμως τα γεγονότα εκτυλίσσονταν με τρομαχτική βραδύτητα. Γύρισα το κεφάλι, σίγουρος πως κάτι δεν πάει καλά, και είδα το κορίτσι, με το πρόσωπο στραμμένο στο πάτωμα, σκεπασμένο μ’ ένα λευκό σεντόνι. Το κεφάλι ήταν ελαφρώς γερμένο δεξιά, στο μέρος που στεκόμουν, τα μάτια διάπλατα ανοιχτά.

Τι θα έκανες αν ξυπνούσες με ένα πτώμα στο σαλόνι σου χωρίς καμία ανάμνηση από τις τελευταίες ώρες της ζωής σου;