Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί; Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας; Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου, που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα, λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση, ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε.
Δυο χειραφετημένες νεαρές γυναίκες θ\' αποδράσουν από τη λάσπη της ίδιας επαρχίας, που θα επέβαλλε σ\' αυτές τον μαρασμό. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί, ωστόσο θα σμίξουν για πάντα στο παρόν και το κοινό τους μέλλον. Τις ενώνει το ίδιο αίμα, οι ανυπόταχτες ψυχές τους ένας ατσάλινος κρίκος ζωής. Έχουν πληρώσει και οι δύο το ίδιο τίμημα: την αβεβαιότητα του φόβου για τη φυγή τους, με φόντο τη σκοτεινή και δυσοίωνη πολιτικά εποχή των δεκαετιών του \'50-\'70.
Ο χρόνος ωστόσο; Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους; Είναι αναγκαίο άραγε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα ζήσουμε ως τα βαθιά μας γεράματα, κερδίζοντας τον θάνατο; Μα, το ζήτημα είναι να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή. Όση και να \'ναι σε μετρήσιμη διάρκεια.

Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του Γιάννη Φιλιππίδη που σαγηνεύει, καθηλώνει, συγκινεί και κατακτά τον αναγνώστη, αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη γλυκόπικρη γεύση.