Η Μάγκι Άλαν συνέρχεται από το κώμα στο οποίο ήταν βυθισμένη για δύο μήνες και από την πρώτη στιγμή ο κόσμος της καταρρέει. Η κόρη της είναι νεκρή και ο σύζυγός της φαίνεται πως την εγκατέλειψε. Μόνη, χωρίς συγγενείς και φίλους, θα προσπαθήσει να σταθεί ξανά στα πόδια της και να βρει το παιδί της, γιατί είναι σίγουρη πως είναι ακόμη ζωντανή! Τι συνέβη λοιπόν εκείνη την ημέρα; Γιατί ήταν η Έλσπεθ στο αμάξι της μητέρας της και πώς έπεσε στο νερό; Ποια είναι πραγματικά η Μάγκι Άλαν και πώς θα καταφέρει να θυμηθεί το παρελθόν;

Πρόκειται για ένα γρήγορο, έντονο και ανατρεπτικό θρίλερ που με κράτησε καθηλωμένο ως την τελευταία σελίδα. Η Μάγκι Άλαν είναι μια γυναίκα που έχει ν’ αντιμετωπίσει ταυτόχρονα πολλά πράγματα: να επιβιώσει με τα ελάχιστα χρήματα που έχει στην τράπεζα ώσπου να βγουν τα επιδόματά της, να καταλάβει γιατί την εγκατέλειψε ο Σον, να προσπαθήσει να θυμηθεί την ημέρα του ατυχήματος και να καταλάβει γιατί κάποιοι της ρίχνουν την ευθύνη για τον θάνατο της Έλσπεθ. Η συγγραφέας κρατάει βασικά δύο άξονες πλοκής: μια σειρά από επιστολές απελπισίας που γράφει ένα κορίτσι στη μητέρα του και την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Μάγκυ, που παρατίθεται σε ενεστώτα διαρκείας, δίνοντας ένταση, νεύρο και αγωνία στο κείμενο. Η προσωπικότητα της πρωταγωνίστριας είναι πραγματικά χίλια κομμάτια, που το καθένα δείχνει να αιωρείται σε παράλληλες ή άσχετες τροχιές με άλλα. Εκεί που έχω μπει σε μια σειρά, που έχω μάθει πράγματα από το παρελθόν της, που έχω καταλάβει κάποια κίνητρα για τη μοιραία στιγμή, τότε είναι που θα εμφανιστεί κάτι εντελώς αντίθετο και θα ρίξει ένα στιγμιαίο φως σε κάτι που δεν κολλάει, σε πρώτη ανάγνωση έστω. Βρέθηκα λοιπόν να πονοκεφαλιάζω πάνω από ένα παζλ χωρίς γωνίες και διακριτά χαρακτηριστικά ενώ η κάθε σελίδα με προκαλούσε όλο και περισσότερο. Η Μάγκυ κάνει όλα εκείνα τα απαραίτητα διαδικαστικά που θα της φέρουν πίσω τη ζωή της στο Λούις του Σάσεξ, ως συγγραφέα και ίσως αποτυχημένη μαμά, μιας και έδινε προτεραιότητα στο γραπτό της κι όχι στην προσοχή που επιζητούσε το παιδί της. Δέχεται τη στήριξη και τη βοήθεια γιατρών και της εθελόντριας από την Πρόνοια, της Σόνια, κάνει ό,τι μπορεί για να νιώσει και πάλι άνθρωπος όμως…

Εξίσου κλιμακωτή είναι και η εξέλιξη του κοριτσιού που γράφει επιστολές στη μητέρα της, παρακαλώντας την να έρθει να την πάρει. Ξεκινάνε ως γράμματα μιας τραυματισμένης παιδικής ψυχής που επέζησε από ένα μεγάλο σοκ και βρίσκεται εγκαταλειμμένη σε άγνωστους χώρους, με ξένους ανθρώπους που την πιέζουν να μελετάει και να συμπεριφέρεται ευπρεπώς. Μέσα από μια σειρά περιστατικών, αυτό το παιδί αρχίζει να γεμίζει μίσος, να «ωριμάζει» μέσα από τη γραφή του, προβαίνοντας σε πράξεις απρόσμενες και αρκετά σοβαρές. Ήταν πολύ προσεγμένη αυτή η αποδόμηση του χαρακτήρα, με το λεξιλόγιο να αλλάζει από επιστολή σε επιστολή, με τον χαρακτήρα της γράφουσας να προσαρμόζεται για να επιβιώσει σ’ έναν κόσμο εκφοβισμού και μάταιων ελπίδων σωτηρίας!

Καλύτερα να πάρει κάποιος μια βαθιά ανάσα πριν προχωρήσει στο τρίτο μέρος του μυθιστορήματος, γιατί οι εκπλήξεις είναι απανωτές, τα γεγονότα αναπάντεχα και οι χαρακτήρες απεκδύονται χωρίς ωραιότητες και προετοιμασίες. Έχοντας ήδη γεμίσει το μυαλό μου με χιλιάδες περιπτώσεις εξέλιξης της πλοκής, έχοντας σκεφτεί κάθε πιθανή κι απίθανη ανατροπή, μένοντας ακόμη ανάμεσα στο «αθώα» ή «ένοχη» η Μάγκι για τη μοιραία στιγμή της Έλσπεθ, η σφαλιάρα που έφαγα μπαίνοντας στο τρενάκι του τρόμου που η συγγραφέας θα μπορούσε να αποκαλέσει «φινάλε», ήταν δυνατή, ηχηρή και απόλυτα ενδεικτική του αξεπέραστου ταλέντου της Nuala Ellwood. Το μυθιστόρημα λοιπόν δεν αφορά τίποτα παρατραβηγμένο, απίθανο ή ανεδαφικό, παρά μόνο ξεκάθαρα, ωμά και τραγικά τη δύναμη της μητρότητας, «μια άγρια, πρωτόγονη και μερικές φορές βίαιη παρόρμηση…» (σελ. 362). Μια μητέρα μπορεί να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει το παιδί της, ισχυρίζεται η Μάγκι Άλαν και αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Ίσως φανεί επιτηδευμένο το γεγονός πως η ιστορία έχει απόλυτη ρεαλιστική βάση και απλώς η συγγραφέας φρόντισε, σαν κακομαθημένο παιδί, να ξηλώσει την ιδέα της, μετατρέποντάς την σε αταίριαστα ξέφτια, μόνο και μόνο για να υφάνει από την αρχή, μπροστά σ’ έναν έκθαμβο αναγνώστη, τον ιστό της, ίσως λοιπόν σε κάποιους να φανεί πως εξαπατήθηκαν, μιας και ως το τέλος φωτίζονταν μόνο όσα κομμάτια του παζλ ήθελε η συγγραφέας. Ναι, αλλά αυτή είναι και η μαγεία του σασπένς. Τι να γράψω λοιπόν για ένα τέλος που έβαλε την ιστορία στις σωστές της διαστάσεις, μου έφερε στο φως απρόσμενες τροπές, μου σύστησε εκ νέου χαρακτήρες που είχα αγαπήσει ή μισήσει ή ακόμη και ξεχάσει κατά την πορεία της ανάγνωσης, μόνο και μόνο για να εντείνει ή να αλλάξει τα αισθήματά μου απέναντί τους;

«Η μέρα του ατυχήματος» είναι ένα στην κυριολεξία συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ, που υμνεί με τον δικό του «παράλογο» ή «διεστραμμένο» τρόπο τη δύναμη και τα καλά της μητρότητας, που κάθε σελίδα του είναι και μια μεγάλη έκπληξη, που η τελική αποκάλυψη των γεγονότων θα αφήσει πολύ κόσμο με ανοιχτό στόμα και χέρια που κινούν πυρετικά τις σελίδες ως την τελευταία κυριολεκτικά λέξη. Ένα παιχνίδι που μπερδεύει το μυαλό χωρίς να κοροϊδεύει τον αναγνώστη!