Με τον μονολεκτικό τίτλο "Γαία" και τους ποικίλους συνειρμούς του, από τους μύθους γένεσης της ζωής και ως την οριστική της κατάληξη, τον θάνατο, από την υλική της σύσταση μέχρι τη μεταφυσική της διάσταση, ο Γιάννης Φαλκώνης συνθέτει έναν σπαρακτικό μονόλογο συγχρονικής ιστορίας του ανέστιου ανθρώπου της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, το επικό χρονικό της ασύλληπτης περιπέτειάς του με προορισμό; Την επιβίωση!
Η θαυμαστή παράσταση του Γιάννη, καθώς μεταφέρει την αλήθεια του στο "κάδρο" ενός φυσικού περιβάλλοντος και δημιουργεί ένα σύνθεμα οπτικοακουστικών εμπειριών, φυσικών και τεχνητών, ώστε να κατασκευάσει το επιδιωκόμενο βίωμα. Η φυσική φωνή της γυναίκας, στην αφήγηση και στα σπαράγματα των τρυπητερών τραγουδιών της, ο ήσυχος ρυθμικός παφλασμός των κυμάτων, το μακρινό άκουσμα του κλάματος του μωρού, απέριττος μουσικός υπομνηματισμός... Απαράμιλλα αληθινή στην έκφραση της απελπισίας της γυναίκας μετανάστριας -κορυφαία μορφή σύγχρονης τραγωδίας- η μοναδική ερμηνεύτρια Γεωργία Ζώη, αρθρώνει πειστική τη φωνή της σε δεκάδες τονικότητες ανθρώπινων συναισθημάτων, με ήχους, σιωπές, τραγούδια-"περόνες πόνου", που υπομνηματίζουν όσα η αφήγηση υπολείπεται σε δύναμη και πειθώ...
Τι πέτυχε ο σκηνοθέτης;
Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ έβλεπε πάνω στη σκηνή την "ιστοριοποίηση" της καθημερινής εμπειρίας. Ο Γιάννης Φαλκώνης, τόσο με την κειμενική του σύνθεση όσο και με τη σκηνοθετική-σκηνογραφική του παρέμβαση, πέρασε από την απρόσωπη ιστορία στην εξατομικευμένη βίωσή της, προσπαθώντας να καταστήσει οικεία και προσωπική την τραγωδία του ανέστιου ανθρώπου, διαπερνώντας τον θεατή με την ένταση μιας ενσυναισθητικής νόησης. Ήταν σαν δέηση του δημιουργικού λόγου για όλα εκείνα τα θύματα της προσφυγιάς και της αήττητης αναλγησίας της ιστορίας, που επαναλαμβάνεται έρρυθμα, σαν παρατεταμένο ελεγείο κι εκπέμπει τον στοχαστικό της λόγο, για όσα γίνονται και δεν έπρεπε να γίνονται, αν δεν είχαμε ψευδαισθήσεις για τον ανάπηρο πολιτισμό μας.

Δρ Βιβή Κοψιδά - Βρεττού