Στο "8-3=11", ένας ολόκληρος κόσμος, ένας πλανήτης φωνάζει "βοήθεια". Άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής, θρησκείας, κουλτούρας, τάξης και πολιτικής ένταξης αντιμετωπίζουν τον ίδιο κίνδυνο: να δουν τον τόπο τους να γίνεται εχθρικός, η γη τους άγονη κι ο βίος τους αβίωτος.

Η αφήγηση του μυθιστορήματος κινείται σε δύο επίπεδα. Από τη μια, η ζωή και η βήμα βήμα συγκρότηση της συντροφιάς -μιας μικρής εναλλακτικής κοινότητας στο περιθώριο της κοινωνίας, μιας νησίδας ανοχής και κατανόησης μέσα στον κλυδωνισμό των σχέσεων κάθε είδους. Από την άλλη, ένα διήγημα, που γράφει ο Συγγραφέας, μέλος της συντροφιάς, μια απολύτως αναγνωρίσιμη, ρεαλιστική και διαχρονική απεικόνιση ενός ζεύγους. Ο αναγνώστης στη ζωή των ηρώων του βιβλίου, είτε αναφέρονται στο πρόσφατο παρελθόν είτε στο παρόν, αναγνωρίζει ήδη το κυοφορούμενο μέλλον και στις δύο εκδοχές του, τη σωτηρία του ή την καταστροφή του.

Το έκτο και τελευταίο μυθιστόρημα του Χρόνη Μίσσιου, που το έγραφε πριν από τον θάνατό του, έχει ως τίτλο μια παράδοξη αριθμητική πράξη, συμβατή μόνο με τη λογική της προσφοράς.