ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΦΟΥ.

KΡITIKH ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΑΡΙΑΔΝΗ» ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΚΑΤΣΑΝΙΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΦΟΥ.

Σημαντικό για την αξία ενός λογοτεχνικού έργου θεωρείται ο απόηχος που αφήνει στον αναγνώστη η ολοκλήρωση της ανάγνωσης όπως η μεταγεύση που ακολουθεί τον γευσιγνώστη ενός γκουρμέ γεύματος. Ως αναγνώστης ομολογώ πως η ανάγνωση της Αριάδνης αφήνει εξαιρετική μεταγεύση, εν μέρει γλυκόπικρη όπως και οι εμπειρίες της πραγματικής ζωής.
Πολλά θετικά σχόλια θα μπορούσαν να γραφούν από κάποιον που έχει διαβάσει το βιβλίο αυτό. Είναι όχι απλά ευχάριστο αλλά διαβάζεται με ιδιαίτερη αγωνία για τον κύριο χαρακτήρα, την Αριάδνη, και το τί θα της συμβεί παρακάτω, πώς θα περάσει τις σκοπέλους που παρουσιάζονται σε κάθε καινούρια σελίδα στη ζωή της. Οι εμπειρίες την ωριμάζουν, της σμιλεύουν το χαρακτήρα, την ζωντανεύουν στα μάτια μας. Οι εσωτερικές της συγκρούσεις και οι αναπολήσεις της Αριάδνης μας επιτρέπουν να συμμετέχουμε στην εξέλιξη της πλοκής προσμένοντας εκείνη να πει το ναι , να προχωρήσει η ιστορία.
Ο τίτλος του βιβλίου «Αριάδνη» είναι από μόνος του μια πρόκληση καθώς, παραπέμποντας στο διάσημο μύθο της Αριάδνης, τυπικό παράδειγμα γυναίκας που επαναστατεί, τολμά, αγαπά, θυσιάζει βασίλεια, τιμές, δόξες, οτιδήποτε της παρέχεται απλόχερα λόγω θέσης και καταγωγής για να ακολουθήσει αυτό που η καρδιά της ορίζει, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες από την Αριάδνη του βιβλίου.
Σε μια εποχή που η χώρα του αναγνώστη δοκιμάζεται από οικονομική κρίση, κρίση αξιών και τόσα άλλα δεινά, έρχεται η σύγχρονη Αριάδνη με τις δικές της μάχες να αναδείξει ότι κάθε βήμα στη ζωή κοστίζει ακριβά. Ότι η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που βλέπουμε ή νομίζουμε ότι βλέπουμε. Το εκτυφλωτικό φως της αλήθειας είναι οδυνηρό και καθίσταται αδύνατο να ζήσουμε χωρίς την πλάνη της φανταστικής πραγματικότητας που ο καθένας πλάθει μέσα του τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους άλλους που πλαισιώνουν τη ζωή του.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν η συνέχιση του ταξιδιού της Αριάδνης έστω και με τις καινούριες συνθήκες που η ίδια η ζωή της προτάσσει είναι μονόδρομος ή αν θα μπορούσε η Αριάδνη μας να επιλέξει κάτι άλλο. Αν το έκανε θα ήταν η ίδια ή θα πρόδιδε τον εαυτό της;
Εν κατακλείδι έχουμε μια δυνατή Αριάδνη εδώ, θύμα της αγάπης της αλλά όχι μόνο. Έχουμε και μια γυναίκα που ωριμάζοντας δέχεται τη ζωή και τις αναποδιές όχι μοιρολατρικά, ούτε μεμψιμοιρώντας, που είναι έτοιμη να αναλάβει κάθε ρόλο που της προτείνεται, εκείνο της συζύγου, της νοσοκόμας, της ερωμένης, της μητέρας αλλά αν χρειαστεί και της ανεξάρτητης δυναμικής γυναίκας.
Μια γυναίκα που το πηδάλιο στο ταξίδι της ζωής της αποδεικνύει ότι είναι ικανή να το κρατά η ίδια της επάξια αλλά έχει και τη δύναμη που χρειάζεται να το παραχωρήσει και σε ένα αγαπημένο πρόσωπο και ας έχει προδοθεί στο παρελθόν.
Σε αντίθεση λοιπόν με τον Ανδρόνικο-τον άλλο κεντρικό χαρακτήρα- που αποδεικνύεται λίγος για την ηρωίδα μας την Αριάδνη, εκείνη κερδίζει τον αναγνώστη που ακολουθεί πλέον τα βήματά της πεπεισμένος για τις επιλογές της. Ενώ ο άλλος χαρακτήρας, ο Αργύρης, μας ξετυλίγει μιαν άλλη πτυχή της ανδρικής φύσης. Αντιπροσωπεύει μια άλλου είδους προδοσία. Μαζί του η Αριάδνη δυναμώνει κι άλλο ως γυναίκα, ως χαρακτήρας.
Από άποψη λοιπόν υπόθεσης, πλοκής και χαρακτήρων η «Αριάδνη» απορροφά τον αναγνώστη. αλλά και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται, τα συναισθήματα που αναδεικνύονται είναι καταλυτικά και προκαλούν το ενδιαφέρον. Αυτό που κάνει το έργο αυτό όμως να ξεχωρίζει είναι το μοναδικό απαράμιλλο ύφος της συγγραφέως, τόσο οικείο που δημιουργεί την γλυκιά αίσθηση ότι η αφήγηση απευθύνεται προσωπικά στον αναγνώστη σαν μια εκμυστήρευση.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019
ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΦΟΥ.