ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Ένας επιβλητικός τίτλος και στο ίδιο πνεύμα είναι και το εξώφυλλο. Στο σύνολο έχουμε ένα δυνατό κοινωνικό μυθιστόρημα. Η υπόθεση εκτυλίσσεται τη δεκαετία του ’50. Αυτά τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια υπήρχε μεγάλη οικονομική δυσχέρεια – πολλοί θα έλεγαν εξαθλίωση – στις περισσότερες οικογένειες, και παρατηρούσε κανείς το φαινόμενο πολλές κοπέλες να πηγαίνουν εσωτερικές σε «μεγάλα» αστικά σπίτια, ως οικιακοί βοηθοί, και οι ίδιες έφεραν το τίτλο της «ψυχοκόρης». Αρκετές φορές αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας ψυχρής οικονομικής συναλλαγής. Αν κάποιος παρέκλινε έστω και λίγο από την «άρτια», καλή κοινωνία και τους αυστηρούς κανόνες της, είχε κάποιου είδους ιδιαιτερότητες, και δεν είχε κάποιου είδους προστασία από τον «στιγματισμό» που προβαίνει ο κοινωνικός περίγυρος, κατέληγε ως παρίας της. Ήρωες της ιστορίας είναι μια κοπέλα προερχόμενη από μια σκληρή οικογένεια της επαρχίας, κι ένα αγόρι με ψυχικές και νοητικές ιδιαιτερότητες, που η ζωή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τους φέρνει κοντά. Οι δυο τους ανακαλύπτουν τις ιδιαιτερότητές τους και καταφέρνουν βάση αυτού να αλληλοσυμπληρωθούν, να αλληλοπροστατευθούν και να πορευτούν μαζί στη ζωή. Καταλυτικό ρόλο στη ζωή των δύο νέων παίζουν οι γονείς του αγοριού. Ο συγγραφέας με την εξαιρετική του γραφή, αγκαλιάζει με ευγένεια και σε σεβασμό τους ήρωές του και ταυτόχρονα καταγγέλλει όλα αυτά τα κακώς κείμενα της εποχής αυτής. Καταφέρνει και αναπαριστά δεξιοτεχνικά το ύφος, γεύσεις και αρώματα αλλά και την ατμόσφαιρα της εποχής αυτής. Η αφήγηση είναι απολύτως ισορροπημένη, κινηματογραφική θα έλεγα, που μοιάζει πολύ με την αίσθηση που έχουμε όταν παρακολουθούμε μια παλιά, ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Ακολουθεί μια πολύ καλή ροή και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Διαβάστε το, θα σας ταξιδέψει, αλλά ταυτόχρονα θα σας προβληματίσει αρκετά.