Η ποίηση του Α.Φ. Μόριτζ σε αφήνει κατάπληκτο. Όχι μόνο χάρη στη γενναιοδωρία της. Κυρίως επειδή η ποίηση του Μόριτζ σε συντροφεύει, σε αγγίζει βαθιά, μπαίνει μέσα σου. Πετυχαίνει όλα τα παραπάνω παραμένοντας δυνατά δεμένη με τη φυσική πραγματικότητα του Τορόντο, την πόλη του ποιητή, τα περίχωρα του Νάιλς στο Οχάιο, τη γενέτειρά του, ή με οποιονδήποτε τόπο και χρόνο μπορεί ο ποιητής να μοιραστεί με άλλους.

Κάποιες φορές ένας άντρας νιώθει ότι ένα αγόρι
φεύγει από μέσα του
και κλείνει την πόρτα. Ύστερα, γυρίζοντας προς
το παράθυρο,
ο άντρας μπορεί να το κοιτάζει, να μικραίνει όλο
και περισσότερο,
μακριά κάτω στο μονοπάτι που χύνεται απαλά
μέσα από τον απότομο λόφο. Περπατάει
στη θάλασσα,
μια λευκή και κίτρινη θάλασσα: ένα
πορτοκαλοκίτρινο κύμα
βρέχει τον μηρό του, ο αφρός του άγριου καρότου
και το λινάρι από τους λοβούς που σκάνε διστάζει,
συστρέφεται, ξετυλίγεται.
Βυθίζεται εκεί, επιστρέφει, στον πυρήνα
και τη σπείρα του νερού, ένα ρυάκι που κυλάει μέσα
στον ωκεανό των πραγμάτων...
...όταν ο ήλιος δύσει θα γυρίσει στο σπίτι.