Η οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010 έστρεψε την προσοχή της κοινής γνώμης, των δημοσιογράφων και των πολιτικών στους οικονομολόγους, οι οποίοι κλήθηκαν να εντοπίσουν τα αίτια και τους τρόπους υπέρβασης της κρίσης, απέκτησαν μεγαλύτερη δημοσιότητα και κύρος και βρέθηκαν στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας (όπως οι πρωθυπουργοί Παπαδήμος στην Ελλάδα και Μόντι στην Ιταλία). Ωστόσο, η σχέση των οικονομολόγων με την πολιτική έχει ευρύτερο κοινωνικό και ιστορικό βάθος.

Διατρέχοντας την πολιτική ιστορία τεσσάρων δεκαετιών, ο συγγραφέας διερευνά, πίσω από τις στερεότυπες εντυπώσεις, ερωτήματα όπως τα παρακάτω: Πώς σχετίζεται η τεχνοκρατικοποίηση της πολιτικής με την οικονομική παγκοσμιοποίηση; Είναι κατ’ ανάγκην οι τεχνοκράτες εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού; Έχει σχέση η συμμετοχή τους στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής με την υποχώρηση της πολιτικής και της δημοκρατίας;

Στις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης θα βρει μια πρωτότυπη κοινωνιολογική μελέτη των τεχνοκρατών/τεχνοπολιτικών της ελληνικής οικονομικής πολιτικής. Από τον Γ. Αρσένη μέχρι τον Γ. Αλογοσκούφη, τον Γ. Στουρνάρα, τον Γ. Βαρουφάκη και πολλούς άλλους, αναλύονται οι σταδιοδρομίες, τα δίκτυα και οι στρατηγικές όσων συνέβαλαν καθοριστικά σε αυτή την πολιτική ως υπουργοί, σύμβουλοι, ειδήμονες και διοικητές τραπεζών και σκιαγραφούνται οι ετερόδοξοι τεχνοκράτες, οι φιλοευρωπαίοι τεχνοπολιτικοί, τα στελέχη νεοφιλελεύθερων δεξαμενών σκέψης και οι αριστεροί πανεπιστημιακοί που συνθέτουν το ανταγωνιστικό πεδίο μιας κοσμοπολίτικης πολιτικο-επαγγελματικής ελίτ.