Ανδρέας Κυριαζής -«Απάτητες γαίες»-εκδόσεις Άπαρσις

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Γυρνούμε στην Ποίηση/Για να ξαποσταίνουν οι ψυχές μας/Να ελαφραίνουν απ’ τα πολλά/Να ξανασαίνουν/Να μάθουμε ν’ αγαπούμε/τον έρωτα θεό να υμνούμε/Για να παλεύουμε με τ’ άδικο/του κόσμου τούτου./Με φως να βάψουμε/τ’ απέραντο σκοτάδι της ματαιότητας/Για να’ χουμε ένα σκοπό ιδανικό να ζούμε

Ο Ανδρέας Κυριαζής ανήκει στη νέα γενιά, ηλικιακά και ποιητικά, που δοκιμάζεται, διεκδικεί και παλεύει για το αύριο. Οι υπαρξιακές του ανησυχίες γίνονται στίχοι θυμού. Κι άλλοτε, αυτοί οι στίχοι πλημμυρίζουν με πείσμα και δύναμη, σηκώνοντας ψηλά τα μανίκια της ψυχής του, να παλέψει για ότι του κόβει τον δρόμο. Παλεύει για να έχουν τα ποιήματα του μια θέση στο φως, ν’ αντέξουν στον χρόνο και να μη χαθούν στο σκοτάδι. Να το αγγίξουν οι συνομήλικοι και να δεχτούν τις ανησυχίες του, ενώνοντας με τις δικές τους. Αυτός άλλωστε δεν είναι ένας από τους σκοπούς της ποίησης; Ένα υπαρξιακό ταξίδι είναι οι «Απάτητες γαίες» του νέου Ανδρέα Κυριαζή με το όμορφο εξώφυλλο της επίσης ποιήτριας Κατερίνας Θανοπούλου, που άγγιξε την ποίησή του και τη μετουσίωσε σε ζωγραφική, γεννώντας μέσα από τη μνήμη, τη φαντασία, την ομορφιά και τη γνώση.

Τα ποιήματα της συλλογής αγγίζουν τον ρεαλισμό του σήμερα, προβληματίζουν, είναι αυτοβιογραφικά αφού διακρίνονται μέσα σ’ αυτά προσωπικές εμπειρίες, συναισθήματα. Το α’ ενικό πρόσωπο που χρησιμοποιεί στα περισσότερα ποιήματα, τα κάνει πιο άμεσα. Διαβαίνει τον δικό του μοναχικό ποιητικό δρόμο, βάζοντας όμορφες λέξεις ως μαγιά, να περπατήσει σταθερά στα επόμενα ποιητικά βήματα του. Εμπνέεται από το σκληρό σήμερα που δεν τον αφήνει να επηρεαστεί από τα συναισθήματα, -πώς θα μπορούσε να νιώσει όμορφα μαζί του άλλωστε; Στηλιτεύει τον κόσμο που του παραδώσαμε οι παλαιότεροι. Έχει να παλέψει αυτή η γενιά να σταθεί στα πόδια της. Στο ποίημα «Πρόσφυγας» διακρίνεται το μελαγχολικό συναίσθημα του ξένου στην ίδια του την πατρίδα. Κάθε γενιά έρχεται αντιμέτωπη με τον παράλογο κόσμο και προσπαθεί να κρατήσει τα χαλινάρια του άρματος που τρέχει απείθαρχα. Η κάθε όμως ποιητική γενιά, οφείλει ν’ αφήσει το δικό της στίγμα. Και η γενιά του ποιητή Ανδρέα Κυριαζή είναι βουτηγμένη στην αμφισβήτηση, στην απώλεια, την πίκρα, μελαγχολία, ψυχικό πόνο και συναισθηματική συντριβή. Οφείλουμε να σκύψουμε και να εντρυφήσουμε στην ποίησή του.

Ο Ανδρέας Κυριαζής θα καταφέρει ν’ α φανίσει το Εγώ του κόσμου μέσα από τους στίχους του; Ν’ αφυπνίσει την κοινωνία, με μοναδικό του όπλο την πένα του; Το εύχομαι ολόψυχα!