Η «Τζατσίντα» αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα του Λουίτζι Καπουάνα, αλλά και το πρώτο νατουραλιστικό έργο της ιταλικής λογοτεχνίας, αφιερωμένο στον πατέρα του γαλλικού νατουραλισμού Αιμίλ Ζολά. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό δράμα μιας γυναίκας που φέρει το στίγμα του βιασμού της σε παιδική ηλικία, τον αγώνα της για επιβίωση μέσα σ’ ένα εχθρικό, σεμνότυφο και υποκριτικό αστικό περιβάλλον της εποχής της Ιταλικής Παλιγγενεσίας (Risorgimento), με μόνο στήριγμα και όπλο της τον έρωτά της προς έναν άντρα, τον οποίο από την πρώτη στιγμή επιλέγει για να γίνει ερωμένη του, μετά το «λευκό γάμο» της με έναν ξεμωραμένο και σχεδόν ηλίθιο γέρο ευγενή. Στον άνισο αγώνα της η ηρωίδα θα ηττηθεί τελικά και, εγκαταλειμμένη από τον άντρα που αγάπησε, θα οδηγηθεί στην αυτοκτονία. Το βιβλίο, που βασίζεται σε πραγματικό συμβάν, θεωρήθηκε από το αστικό κοινό και τους κριτικούς χυδαίο και ανήθικο, μολονότι η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε μέσα σε οχτώ μήνες. Το γεγονός αυτό ανάγκασε τον συγγραφέα να προβεί σε κάποιες διορθώσεις στο στυλ κι έτσι ακολούθησαν άλλες δύο εκδόσεις, με τελευταία εκείνη του 1889.