Η Χώρα αναμονής είναι σαν το παιχνίδι της γυάλινης σφαίρας. Μέσα της, αντί για τεχνητό χιόνι, ανακατεύονται αντικείμενα, πρόσωπα, ιστορίες. Όσο κουνάμε αυτή τη σφαίρα, η εικόνα αλλάζει. Ο χρόνος γίνεται κυνηγός, αλλοιώνεται και ξεγλιστρά· ενώ η μνήμη ταξιδεύει με το νέφος της φαντασίας. Αυτή η χώρα αιωρείται κάπου ανάμεσα. Εύθραυστη, λοξή και, δυνάμει, αιχμηρή.

Ανατέλλει, παγωμένο ασήμι

το χρώμα με καταπίνει, το σχήμα
του προσώπου σου
ξεβάφει
μετρώντας ακατάπαυστα.

Το χέρι
περικυκλώνει την αόρατη
νύμφη που κατοικεί στο τρεχούμενο
νερό των ποταμών

και είναι πολλοί που
τολμούν να συνυπάρχουν
μισοσβησμένοι, ημιτελείς ενώ

καταγράφουν
το φεγγάρι σαν κύμα, να
σπάει τον γυάλινο τοίχο του χρόνου και να
επιπλέει
εξωραΐζοντας τη φαντασία
στην επιφάνεια του χαρτιού σου.