Στοχαστικός ή αλαφροΐσκιωτος; Ανθρωπιστής ή ηδονιστής; Μελαγχολικός ή ευφρόσυνος; Ερωτήματα σαν αυτά προβλημάτισαν πολύ τους κριτικούς της ποίησης των Τζων Κητς που πέθανε νεότατος αλλά έχει αναδειχθεί σε κορυφαίο εκπρόσωπο του Ρομαντισμού. Ο Χάρολντ Μπλουμ τον έχει μάλιστα χαρακτηρίσει “πρόδρομο μιας ιδιάζουσας μεταρομαντικής ευαισθησίας”. Τον έχουν εξυμνήσει ποιητές μας όπως ο Καβάφης και, κυρίως, ο Σικελιανός – αλλά τον γνωρίζουμε μάλλον λιγότερο από ό,τι τον Μπάυρον ή τον Σέλλεϋ, περίπου συνομηλίκους του.

Τι σημαίνει όμως σήμερα για μας, για τη λυρική μας φωνή, μια ποίηση σαν του Κητς; Η παρούσα έκδοση επιδιώκει να θέσει εκ νέου το ζήτημα της αλλόκοτης δύναμής της. Για τον σκοπό αυτό ανθολογείται ένας μεγάλος αριθμός ποιημάτων αντιπροσωπευτικός του εύρους των θεμάτων και των μορφών της – μεταξύ των οποίων χαρακτηριστικά σονέτα, οι περίφημες ωδές και η επικολυρική “Πτώση του Υπερίωνα”. Η μετάφραση δίνει απόλυτη προσοχή στην υλική υπόσταση του ποιητικού λόγου, δηλαδή στους στιχουργικούς τρόπους, με βασική αρχή ότι η ποίηση αυτή απαγγέλλεται. Τα αναλυτικά σχόλια ενδεχομένως βοηθούν τον αναγνώστη. Το επίμετρο θυμίζει και ξανασκέφτεται τα ζητούμενα.