Όταν ο συμβολισμός της ζοφερής πραγματικότητας που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος αγγίξει τον σουρεαλισμό, και αυτά ενωθούν με το -καθόλου μακρινό- μέλλον, δε μένει τίποτα άλλο παρά να ανατρέξουμε στο παρελθόν για τα αίτια και στο παρόν για τη δική μας σπορά, περιμένοντας απλά τη συλλογή των καρπών.
Πρόκειται για 51 διηγήματα μικρής φόρμας, που κόβουν την ανάσα, καθώς η κινηματογραφική γραφή της Δέσποινας Χαραλάμπους αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη των λεγομένων της, υπογράφοντας το σενάριο αλλά και τη σκηνοθεσία των διηγημάτων, μέσω της ιδιότητας της ως δημιουργού αλλά και με την εμπειρία της ως καθηγήτρια σκηνοθεσίας.
Από τη Μεριά του Προβάτου λοιπόν και όχι του σφαγέα τους ή μιας αγέλης λύκων, η συγγραφέας κοιτάζει κατάματα τον φακό και τον αναγνώστη, αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές της αδιέξοδης καθημερινότητας.
Παρατηρεί εκείνα τα παιδιά που γερνάνε πρόωρα λόγω εγκατάλειψης, ακούει τις φωνές υποκρισίας μέσα από τους λεπτούς τοίχους των σπιτιών, μας συστήνει εξωγήινους έρωτες και αφηγείται ριγιούνιον παλιών συμμαθητών με τον φόβο του θανάτου στο βλέμμα.
Ταξιδεύει στο Αιγαίο με τρένο και μας παρουσιάζει καρέ-καρέ το τελευταίο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων στη νοηματική των οικονομικών συμφερόντων, μέσα από το βλέμμα εκείνου του πρόβατου που πάντα επιθυμούσε να μασήσει κάτι άλλο εκτός από χόρτο.
Μέσα από την ανύπαρκτη πρωτοτυπία της τέχνης, τα εξαντλητικά παζάρια στην οδό Αναπαύσεως, τις πολυπόθητες μετενσαρκώσεις και τα συνθετικά ψάρια των πελάγων, πάντα θα υπάρχει μία Στέλλα να βγάλει τ’ άπλυτά μας στη φόρα, κρατώντας μια γλυκόξινη «Λίστα του Σίντλερ» για αντίο.
Το «εγώ» λοιπόν, γίνεται πιο υπεύθυνο από ποτέ για τη χειμερία νάρκη των συναισθημάτων, για την ματαιοδοξία της νεότητας, τους χαμένους θησαυρούς των Περιπτέρων, τις Πόλεις των Τυφλών, των Κατάκοιτων, των Ηλίθιων και των Αισιόδοξων βαρυποινιτών, που δεν είναι εντελώς απίθανο να βρεθούμε σύντομα κι εμείς, σε μία από αυτές.