Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα να το παρατήσω. Δύο φορές. Ευτυχώς που δεν το έκανα. Γνωρίζω πολύ καλά την ελληνική μυθολογία και δε θα μπορούσα να συνεχίσω να δαιβάζω ένα βιβλίο που ασχολείται με γνωστές ιστορίες, χωρίς να προσθέτει κάτι νέο (εδώ σταμάτησα για πρώτη φορά). Ιδιαίτερα όταν κατάλαβα ότι θα μιλήσει μόνο για τον χρόνο παραμονής των ελληνικών εκστρατευτικών σωμάτων στην Αυλίδα. Δηλαδή τι θα μπορούσε να γράψει για να γεμίσει το απέραντο κενό αυτής της απραξίας χωρίς να σκυλοβαρεθεί ο αναγνώστης; Αγώνες; Παιχνίδια; Την καθημερινή ζωή; (εδώ σταμάτησα τη δεύτερη φορά). Κι όμως.... Κάποια στιγμή παρασύρεσαι. Διαβάζεις για τον Αγαμέμνονα, έναν άνθρωπο που υπέκυψε σε μια μοίρα προγραμμένη από άλλους. Για τον Οδυσσέα που δυσκολευόταν να βρει τις κατάλληλες λέξεις αλλά το μυαλό του ήταν ξυράφι. Για τον γερο-παραλυμένο Νέστορα, που πλέον είχε χάσει τα λογικά του κι είχε μωραθεί αλλλά λόγω κύρους οι υπόλοιποι αναγκάζονταν να τον αφήνουν να παρευρίσκεται στις συνεδριάσεις κι ας έλεγε μόνο για κυνήγια αγριογούρουνου και περασμένες πολεμικές δόξες. Για τον γιγάντιο και πανέμορφο Αχιλλέα, τον τόσο σίγουρο για τον εαυτό του, ψηλό, βροντώδη και τόσο ωραίο και τον εραστή του, τον Πάτροκλο που αχνοφαίνεται στο βάθος της σκιάς του ήρωα. Για τον Ραψωδό (που δεν κατονομάζεται, άλλη μια συμβολή στον μύθο που περιβάλλει την πραγματική ταυτότητα του Ομήρου) που τον κρατούν οι στρατιώτες κοντά τους για να περιγράφει τοπία, μύθους και πρόσωπα και να ξεχνιούνται από την αναδουλειά στην Αυλίδα. Για τον Κάλχα και τον Ποίμενο, τον μάντη και τον ανήλικο βοηθό του (τον οποίο ο Κάλχας επιθυμούσε και σαρκικά), εκ των οποίων ο μάντης ερχόταν πάντα σε δύσκολη θέση και εφεύρισκε τεχνάσματα για να μην πει την αλήθεια των δυσοίωνων ονείρων του Αγαμέμνονα και τον σφάξει από θυμό, κι ας έβλεπε όντως την πραγματική όψη των καταστάσεων αλλά οι περιστάσεις και οι συνθήκες τον δυσκόλευαν να πει την αλήθεια. Με έναν μοναδικό διάλογο παρακολουθούμε ανήμποροι τη σκευωρία που στήνεται με αποδιοπομπαίο τράγο την Ιφιγένεια και τη θυσία της για να εξευμενιστούν οι θεοί και να κοπάσει ο άνεμος, ώστε οι Έλληνες να ξεκινήσουν για την Τροία. Και το πιο συγκινητικό κομμάτι του μυθιστορήματος η περιγραφή των Μυκηνών και του παλατιού του Αγαμέμνονα, η καθημερινότητα της Ιφιγένειας και της κολλητής της δούλας, της Σισιπύλης. Πώς παρασύρθηκε τάχα από την πρόταση γάμου του Αχιλλέα για να ετοιμαστεί για την Αυλίδα, ποιες οι σκέψεις και τα συναισθήματά της, ποια η γνώμη της Σισιπύλης. Και φτάνουμε στο τέλος και στη θυσία του κριαριού την τελευταία στιγμή αντί της Ιφιγένειας. Αλλά η θυσία ενός αθώου για χάρη ενός πολέμου δεν ήταν πια επιθυμητό να κοσμεί τις ραψωδίες που εξυμνούν τους βασιλείς, όπως γράφει και στο τέλος ο συγγραφέας. Ανθρώπινο, συγκινητικό, δυστυχώς κάπου-κάπου με σημερινό λεξιλόγιο ιδιαίτερα στους διαλόγους (μπολσεβίκοι αποκαλούνται κάποιοι, έλεος, αρχαία μυθολογία διαβάζουμε). Αλλά η ανθρώπινη διάσταση των πρωταγωνιστών, κάποιες κρυμμένες πτυχές του χαρακτήρα τους, ο μεγάλος βαθμός αληθοφάνειας, η σωρεία των γεγονότων, η καθημερινή ζωή (ντύσιμο, ιδιωτικός και δημόσιος βίος χωρίς πολλές λεπτομέρειες, ίσα για να φτιαχτεί η ατμόσφαιρα) το αίτιο και το αιτιατό της πλοκής είναι από τα καλά χαρακτηριστικά του μυθιστορήματος. Για ρίξτε του μια ματιά!