Αχ Θε μου αυτός ο Κράιτον. Δεύτερο βιβλίο που διαβάζω κι έχω πάνω κάτω την ίδια άποψη με το Μετά. Τώρα είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα μιας και το βιβλίο το έγραψε τη δεκαετία του 1960, με ψευδώνυμο και μάλιστα όντας φοιτητής της Ιατρικής. Λοιπόν το βιβλίο γενικά είναι κάπως καλό. Η υπόθεση μπορεί να σε παρασύρει και να αναρωτιέσαι για το δολοφόνο. ΟΜΩΣ....Προχειρογραμμένο, χωρίς βάθος χαρακτήρων, χωρίς αναλύσεις, κινηματογραφικοί διάλογοι και ΠΟΛΥ ιατρική ορολογία, δηλαδή έλεος. Σε πολλά σημεία αναρωτιόμουν τι λένε και γιατί δεν το επεξηγεί. Σα να γράφω εγώ σε βιβλιοθηκονομική γλώσσα (\"Ξεφύλλισα το βιβλίο αναζητώντας τον κολοφώνα αλλά τελικά η μόνη σοβαρή μνεία ευθύνης ήταν στο βερσό της σελίδας τίτλου\", καταλάβατε τίποτα;). Ναι είσαι φοιτητής της ιατρικής, ναι ξέρεις πέντε πράγματα παραπάνω αλλά έλεος. Πλήθος διευκρινιστικών υποσημείωσεων και στο τέλος κάποια παραρτήματα όπου αναλύονται κάποια θέματα λίίγο παραπάνω. Σα να διάβαζα δοκίμιο ιατρικής με ειδίκευση στις αμβλώσεις δοσμένο με λογοτεχνική χροιά. Ειδικά στο κεφάλαιο όπου περιγράφει αναλυτικότατα τη νεκροτομή, τι βάζουν, τι βγάζουν, πώς το χαράζουν, πού τα πετάνε, για να μην αναφέρω τον αποκεφαλισμό των ποντικιών που τα περιμένουν πώς και πώς οι φοιτήτριες για να πειραματιστούν, ε, εκεί πια τα λόγια είναι περιττά. Όχι λοιπόν και πάλι όχι. Και πήρε και βραβείο ως καλύτερο θρίλερ τρομάρα τους. Ευτυχώς το παραδέχεται και ο συγγραφέας στο τέλος ότι ξαναβαλε το βιβλίο του όπως το ειχε παραδώσει τότε που ήταν είπαμε φοιτητής ιατρικής και έβγαζε συμπληρωματικό εισόδημα γράφοντας τέτοια βιβλία. Και ζητά συγνώμη για τα λάθη και τις αδυναμίες του. Και το χειρότερο είναι ότι θέλω να διαβάσω κι άλλο Κράιτον, δε γίνεται, κάπου κάνω λάθος, κοτζαμάν Τζουάσικ παρκ έγραψε, θα του δώσω κι άλλη ευκαιρία.