Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας (site) γεννήθηκε το 1962 στην Καλαμάτα κι από το 1977 ζει στην Αθήνα. Συγγραφέας 45 εκδοθέντων βιβλίων, κριτικός θεάτρου και βιβλιοκριτικός. Αριστούχος διδάκτωρ τού Τμήματος Μετάφρασης και Διερμηνείας τού Ιονίου Πανεπιστημίου (2019). Είναι διπλωματούχος μηχανολόγος μηχανικός τού Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1985), αριστούχος τού Τμήματος Θεατρικών Σπουδών τού Πανεπιστημίου Αθηνών (1994) και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος θεατρολογίας τού γαλλικού Πανεπιστημίου Paris III - La nouvelle Sorbonne (D.E.A. Etudes Théâtrales). Μεταδιδακτορικός ερευνητής στο ΕΚΠΑ και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

Δίδαξε το 2020 και το 2021 θεατρική κριτική στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διδάσκει πολιτιστική διαχείριση, καθώς και διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Εμπνεύστηκε, συντόνισε και καθιέρωσε το ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ που συνεχίζει αδιάλειπτα τις εργασίες του από το 2022.

Αρθρογραφεί σε εφημερίδες και σε πάμπολλα λογοτεχνικά περιοδικά. Θεατρικά του έργα με αρχαιοελληνικά θέματα και για την Κρίση έχουν παρασταθεί σε θέατρα τής Ελλάδας και του εξωτερικού.

Μηχανολόγος μηχανικός, θεατρολόγος, μεταφραστή, κριτικός λογοτεχνίας, ποιητής… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Ποιητής γεννήθηκα. Πριν καν πάω σχολείο, από τεσσάρων ετών ανέβαινα στα δέντρα τού κήπου κι εκφωνούσα δυνατά ποιήματα δικής μου κοπής κι εμπνεύσεως. Στα πέντε με στείλανε στην πρώτη τάξη τού Δημοτικού Σχολείου γιατί τους είπα: «εάν δε μάθω γράμματα, θα ανέβω στο καμπαναριό και θα πέσω να πεθάνω».

Η Ποίηση με βρήκε. Δεν τη διάλεξα. Άκουγα τη γιαγιά μου την Αγγελική να με νανουρίζει (ή απλώς να με απασχολεί, για να με κρατάει ήσυχο) απαγγέλοντας και τραγουδώντας παραλογές, δημοτικά τραγούδια, μύθους και παραμύθια των αρχαίων Δωριέων, που είχαν ξεμείνει ακόμη και στοίχειωναν τις κορυφές τού Ταϋγέτου.

Όταν πήγα στο Γυμνάσιο, καταλάβαινα τον Όμηρο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη στο πρωτότυπο. Από τα επτά μου έτη είχα διαβάσει Παπαδιαμάντη, Παλαμά, Καζαντζάκη, Σεφέρη (ο αγαπημένος μου), Σαμαράκη (τον γνώρισα αργότερα, άγιος άνθρωπος), Παπαδίτσα (ήταν ορθοπεδικός στο Νοσοκομείο τής Καλαμάτας – μού διάβαζε τα σχεδιάσματά του για να ελέγχει τον ρυθμό)… Σύντομα ανακάλυψα (μέσω των ξένων γλωσσών, στις οποίες είχα έφεση) τον Βίλχεμ Ράϊχ, τον Μπαλζάκ, τον Χέμινγουεϊ, τον Μπέκετ… Όλα τα άλλα ήρθαν από μόνα τους, όχι εύκολα. Μέχρι το διδακτορικό Ξένων Γλωσσών Μετάφρασης και Διερμηνείας που το υποστήριξα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο μία εβδομάδα μετά τον θάνατο τού πατέρα μου (το 2019).

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Η γιαγιά Αγγελική. Ο γλωσσικός και μουσικός της πλούτος.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Πρώτα ακούω και μετά βλέπω. Ίσως, επειδή είμαι τυφλός εκ γενετής από το αριστερό μάτι. Ρήξη δεσκεμετείου από τον εμβρυουλκό…

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Αρνητικό. Αρνητικότατο. Ήμουνα το μαύρο πρόβατο, ο διαφορετικός, ο ακατάληπτος, ο αλλόκοτος, ο αλούτερος, ο αλλοδιαστασιακός… Μέχρι που πέθαναν όλοι και μαλώνουν τώρα στο οστεοφυλάκιο. Μοναξιά. Μεγάλη μοναξιά. Πρώην συγγενείς. Δραματικός γάμος. Η γυναίκα με την οποία μεγάλωσα έφυγε από την επάρατο νόσο. Προηγουμένως είχε επέλθει η αλλοτρίωση τής καθημερινότητας και οι υλιστικές επιλογές που απομακρύνουν τους πνευματικούς ανθρώπους. Το «περιβάλλον» μου είναι φίλες και φίλοι που με αγαπούν και με αποδέχονται ως άνθρωπο, ως αρωγό, ως λογοτέχνη, ως «ψυχούλα που νοιάζεται τους άλλους»… Όσο για τους λογοτέχνες, τους συγγραφείς, όσοι/όσες/όσα δεν είναι δήθεν και δεν πάσχουν από το σύνδρομο Σαλιέρι με αναζητούν. «Ο Μότσαρτ γελούσε, ο Σαλιέρι όχι. Δεν είχε κανέναν λόγο άλλωστε» (αγαπημένος αφορισμός από τους εδικούς μου). Άνθρωποι σαν εσένα, αγαπητέ Διονύση, είναι φίλοι και συνοδοιπόροι δια βίου.

Αγαπημένο άκουσμα(ιστορία-τραγούδι-φράση);

Το «τζιβαέρι», η «Φραγκοσυριανή», η «Άρνηση» («Στο περιγιάλι…» τού Σεφέρη)… Τραγούδια από την Σικελία, η Μαρία Καλογεροπούλου, η Ουμ Κουλσούμ, η Cesaria Evora, τα fados, τα μελωδικά ρεμπέτικα… όπου υπάρχει αρμονία. Ύμνοι όλων των λαών και όλων των θρησκειών. Η λειτουργία από το Θιβέτ, η λειτουργία τού Κύριλλου και τού Μεθόδιου στη Μονή Χιλανδαρίου στο Άγιον Όρος, ο εσπερινός, τα δημοτικά τραγούδια προ πάντων…

Αγαπημένη εικόνα;

Η φουρτουνιασμένη θάλασσα που είναι ήρεμη στο βάθος.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η Φύση, η Μουσική, η Αγάπη…

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Το διάβασμα, το ηλιοβασίλεμα, ο ουρανός, τα σύννεφα…

Αγαπημένο Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα: Ίβυκος.
Λουλούδι: Ζουμπούλι.
Γεύση: μανταρίνι, με τα κουκούτσια του.
Μυρωδιά: λεμόνι.

Ένας κακός εφιάλτης;

Να σε κοιτούν με μίσος, να σε πετροβολούν, να σε πετούν από ψηλά, να σε πνίγουν, να σε καίνε ζωντανό, να σε βασανίζουν, να σε αγνοούν, να σε απαξιώνουν, να σε υποτιμούν, να σε παραγκωνίζουν… ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ!!!

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να είμαι ζωντανός μέχρι τα 92 μου, μέσα στην Ποίηση των άλλων. Η δική μου αναβλύζει.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): ήλιος, αράδα, οιωνός, χρόνος και πυρ.

Η ποίηση είναι μια υπόθεση σωματική. Αναπαύομαι στις λέξεις όπως οι φακίρηδες στα καρφιά. Αναζητώ διαρκώς τον δρόμο όπου σώμα και Ποίηση γίνονται ένα. Εν-τρέπομαι ίνα ανοιχτώ στον κόσμο. Θεωρώ ίνα ονειρευτώ. Θεώμαι για να γίνω το όνειρο κάποιου άλλου. Η Τέχνη εξανθρωπίζει.

Σας ευχαριστώ.

Κι εγώ σάς ευχαριστώ για την έμφυτη ευγένειά σας και για την καλλιεργημένη καλοσύνη σας. Σας ευγνωμονώ.