Γράφει: Αγγελική-Ειρήνη Μήτση

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε άλμπουμ τού Facebook.
Το βιβλίο Το Γαλάζιο του Ουρανού.
Ο συγγραφέας Georges Bataille.
Η μεταφράστρια Τσολακέλλη, Ειρήνη.
Η παράσταση στο θέατρο Αλκμήνη.

“Το Γαλάζιο του Ουρανού” του Georges Bataille το διάβασα σε μετάφραση της Ειρήνης Τσολακέλλη, από τις εκδόσεις Άγρα, (1981). Περιέχει έναν ενδιαφέροντα πρόλογο από τον συγγραφέα στο οποίο αναφέρει: “...το κείμενο εκείνο που αποκαλύπτει τις δυνατότητες της ζωής, αναφέρεται σε μια στιγμή μανίας, που χωρίς αυτήν ο δημιουργός του θα έστεκε τυφλός μπρος σ' αυτές τις απροσμέτρητες δυνατότητες. Το πιστεύω: μόνο η σπαραχτική δοκιμασία, αυτή που εγγίζει το απίθανο, δίνει στο συγγραφέα το μέσο να προσεγγίσει το μακρινό όραμα που αναμένει ο αναγνώστης κουρασμένος απ' τα κοντινά όρια που του επιβάλλουν οι συμβατικότητες. Πώς να σταθούμε στα βιβλία που ο συγγραφέας του -κι αυτό γίνεται ολοφάνερο- δε βασανίστηκε καθόλου για να τα γράψει;... με κανένα τρόπο όμως δεν υπαινίσσομαι ότι μια στιγμή μανίας, ή ακόμα η δοκιμασία του πόνου εξασφαλίζουν από μόνες τους στα κείμενα την αποκαλυπτική τους δύναμη. Αν μίλησα έτσι εδώ, είναι για να καταφέρω να πω ότι, στη ρίζα όλων των τερατωδών ανωμαλιών του Γαλάζιου του ουρανού βρίσκεται ένα βάσανο, που με κατέτρωγε πέρα για πέρα. Αυτές ακριβώς οι ανωμαλίες αποτέλεσαν αφετηρία για να γραφτεί το Γαλάζιο του ουρανού.”

Είναι ένα βιβλίο που κατατάχθηκε στην ερωτική λογοτεχνία, ένα έργο που χαρακτηρίστηκε από πολλούς “αντι-λογοτεχνικό”. “Το Γαλάζιο του Ουρανού” είναι ένα δημιούργημα με την παρέμβαση της τύχης και την παραίτηση του κριτικού πνεύματος. Αποτελεί ένα υπερρεαλιστικό λογοτέχνημα και έτσι μόνο μπορούμε να το προσεγγίσουμε για να μας δώσει λίγη από την “μανία του δημιουργού” του.  Με τις επιρροές που είχε από τον Φρόυντ και τον Νίτσε ο George Bataille μας χαρίζει ένα βιβλίο-εφιάλτη που ψάχνει απεγνωσμένα για “Το Γαλάζιο του Ουρανού”!

Υπερρεαλισμός και Λογοτεχνία

Τον 20ο αιώνα, τις μεγάλες παγκόσμιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές αποτύπωσε και η Τέχνη με την εμφάνιση του Υπερρεαλισμού (Σουρρεαλισμού sur (επάνω, επί) και réalisme (ρεαλισμός, πραγματικότητα)). Η ψυχανάλυση του Φρόϋντ και ο Μαρξισμός αποτέλεσαν εφαλτήρια για εικαστικά και λογοτεχνικά υπερρεαλιστικά δημιουργήματα. Οι καλλιτέχνες του επιδίωξαν τη διερεύνηση του ασυνειδήτου, την απελευθέρωση της φαντασίας και διακήρυξαν τον απόλυτο μη κομφορμισμό. Στο ίδιο το Σουρρεαλιστικό Μανιφέστο που δημοσιεύτηκε το 1924, ο Μπρετόν έδωσε στη λέξη τον ακόλουθο ορισμό: “Σουρρεαλισμός: Αυτοματισμός ψυχικός, καθαρός, με τον οποίο προτίθεται κανείς να εκφράσει είτε προφορικά είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την πραγματική λειτουργία της σκέψης. Υπαγόρευση της σκέψης, με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική, έξω από κάθε προκατάληψη αισθητική ή ηθική”.

Το κίνημα του Υπερρεαλισμού γεννήθηκε στο Παρίσι. Η λογοτεχνία του βασίστηκε στα έργα του Ρεμπώ, του Λωτρεαμόν και του Απολλιναίρ, και είχε σαν κορυφαίους εκπροσώπους τους Αντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν και Πωλ Ελυάρ.  Σημαντικός εκπρόσωπος ο σκηνοθέτης Μπονουέλ και από ζωγράφους οι: Πικάσο, Νταλί, Μαξ Έρνστ, Ρενέ Μαγκρίτ και Χουάν Μιρό. Οι ζωγράφοι αυτοί, με τη διαφορετική εθνικότητα τους έδωσαν διεθνή χαρακτήρα στο σουρρεαλισμό.

Οι σουρρεαλιστές καλλιτέχνες απέκλεισαν και καταδίκασαν πνευματικά κάθε είδος τέχνης που η έκφραση της αντανακλούσε μια αντίληψη λογική, ορθολογιστική. Ποιητές και ζωγράφοι του κινήματος επιδόθηκαν, σ' ένα πυρετό συλλογικής έμπνευσης, όπου η ποίηση και η ζωγραφική δε διαχωρίζονταν πια. Και αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε να τα προσεγγίσουμε από τη σκοπιά της τεχνοκριτικής και μόνο.

Ο υπερρεαλισμός επηρεασμένος από τον Μαρξισμό, είχε και πολιτικό χαρακτήρα με αναρχικές τάσεις που οδήγησαν σε δεσμούς με κόμματα της άκρας αριστεράς. Το 1929 προσχωρούν επίσημα στο γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, γεγονός που σφραγίζεται και με την έκδοση του περιοδικού "Ο Σουρρεαλισμός στην υπηρεσία της Επανάστασης" (Le Surrealisme au service de la Revolution).

Όμως η Τέχνη δεν μπορεί να λειτουργήσει στα στενά κομματικά πλαίσια. Η αστική καταγωγή των περισσότερων υπερρεαλιστών καλλιτεχνών δεν γινόταν αποδεκτή στους επαναστατικούς κύκλους της πολιτικής. Ο Αντρέ Μπρετόν τάχθηκε στην υπηρεσία του κομμουνιστικού κόμματος, αλλά και εκείνος αποχώρησε λίγο καιρό αργότερα.

Ως οργανωμένο κίνημα, ο Υπερρεαλισμός θα περάσει κρίση μετά το θάνατο του Μπρετόν το 1966, και θα αναγγελθεί το τέλος του ως οργανωμένης δραστηριότητας, το 1969. Όμως και σήμερα ακόμη, ομάδες ανά τον κόσμο συνεχίζουν να δημιουργούν Σουρρεαλιστικά.

Bataille Georges

Ο Bataille Georges (Γαλλία, 1897-1962) γεννήθηκε στο Billom το 1897. Ο πατέρας του ήταν τυφλός. Από νέος ασχολήθηκε με τον Νίτσε, την ψυχανάλυση, τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, τη θεολογία, την ανθρωπολογία και συναναστράφηκε τους υπερρεαλιστές χωρίς ποτέ να προσχωρήσει καθαρά στις γραμμές τους. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Alexandre Kojeve για τον Hegel, ο οποίος μαζί με τον Νίτσε και τον μαρκήσιο ντε Σάντ θα γίνει ένας από τους άξονες αναφοράς της σκέψης του.

Το 1924 διορίζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Το 1928 δημοσίευσε με ψευδώνυμο την "Ιστορία του ματιού" (Άγρα, 1980).

Ασχολήθηκε συστηματικά με την έκδοση ή τη συμμετοχή σε διάφορα περιοδικά: "Documents" (1929-30), "Critique Sociale" (1933), "Minotaure" (1932-33) και κυρίως με το "Acephale", που ίδρυσε με τον ζωγράφο Andre Masson (1936).

Το 1935, την περίοδο του Λαϊκού Μετώπου, ιδρύει την πολιτική ομάδα "Αντεπίθεση" ("Contre Attaque") με τους Andre Breton (προσωρινή συμφιλίωση), Paul Eluard, Pierre Klossowski, Benjamin Peret και τον Yves Tanguy.

Το 1936 ιδρύει το Κολέγιο Ιερής Κοινωνιολογίας με τον Roger Caillois και τον Michel Leiris. Γράφει τα βιβλία "Έννοια της δαπάνης" (1933), "Εσωτερική εμπειρία" (1934 - μετά τη μύησή του σε ανατολικές μεθόδους), "Το γαλάζιο του ουρανού" (1935), "Μαντάμ Έντουαρντά" (1937 - με το ψευδώνυμο Pierre Angelique - Άγρα, 1980), "Περί Νίτσε" (1943), "Αρχαγγελικό" (1944), "Αλληλούια" (1947), "Θεωρία της θρησκείας" (1948), "Αβάς Γ." (L'Abbe C. 1950).

Το 1946 ιδρύει το περιοδικό "Critique" που η έκδοση του θα συνεχιστεί και μετά το θάνατό του το 1962. Το 1950 γράφει τον πρόλογο στο "Ζυστίν ή οι ατυχίες της αρετής" του Μαρκησίου ντε Σάντ. Το 1955 γράφει το "Η προϊστορική ζωγραφική: Λασκώ ή η γέννηση της τέχνης", το 1957 το "Η λογοτεχνία και το κακό" (Πλέθρον, 1979) και το 1961 "Τα δάκρυα του έρωτα" (Νεφέλη, 1981).

Το 1962 πεθαίνει στο Παρίσι. Το 1966 και το 1967 ο J.J. Pauvert εκδίδει δύο σπουδαία πεζογραφήματά του που δεν είχαν δημοσιευτεί όσο ζούσε: "Η μητέρα μου" (Άγρα, 2001) και "Ο νεκρός" (Άγρα, 1981). Το 1971 οι εκδόσεις Gallimard αρχίζουν την έκδοση των πολύτομων "Απάντων" του, με δημοσιεύσεις πολλών άγνωστων γραπτών του, με φροντίδα του Michel Foucault, του Maurice Blanchot, κ.ά. 

Περίληψη του έργου

Με φόντο μια Ευρώπη σε αναβρασμό (το βιβλίο ολοκληρώνεται τον Ιούνιο του 1935, παρόλο που εκδίδεται για πρώτη φορά το 1957) ο συγγραφέας ονομάζει τον ήρωα στο βιβλίου του Τρόπμαν,  δανειζόμενος  το  όνομα  του  από  τον  διαβόητο εγκληματία Jean-Baptiste Troppman. (Ο Τρόπμαν απαγχονίστηκε το 1870 μόλις στα 22 του χρόνια, για τη στυγερή δολοφονία μιας ολόκληρης οικογένειας).

Ο ήρωας του Bataille αποστασιοποιημένος από τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα, “δολοφονεί” τον εαυτό του με την άσωτη ζωή που κάνει. Είναι ένας μαζοχιστής, αλκοολικός, μεγαλομανής, νεκρόφιλος και καταθλιπτικός άνδρας που ταξιδεύει Λονδίνο, Παρίσι, Βαρκελώνη για να ξεφύγει από αυτά που βρίσκονται μέσα του τελικά. Αποτελεί το προφίλ της Ευρώπης εκείνης της εποχής. Μιας Ευρώπης έτοιμης να καταδυθεί στα πιο σκοτεινά νερά που δημιούργησε ο άνθρωπος, στον πόλεμο. Δεν παρουσιάζεται μόνο η επέλαση του Ναζισμού, αλλά και το προφίλ μιας αστικής τάξης που έλπιζε ότι τίποτα δεν θα την αγγίξει σε έναν επικείμενο πόλεμο, μιας τάξης που έδειχνε το πρόσωπο της αδιαφορίας.

Οι τέσσερις γυναίκες στη ζωή του Τρόπμαν είναι:

Η Ντίρτυ ή Ντέρτυ (Dirty στα αγγλικά, δηλαδή βρώμικη), η ερωμένη του Τρόπμαν που τον οδηγεί στην καταστροφή, αλλά και τον κρατάει στη ζωή. “Ντίρτυ, δεν ήταν παρά μια προκλητική συντόμευση του ονόματος Δωροθέα”. Το Θείο Δώρο που έρχεται στη ζωή του και μετατρέπεται σε Δαίμονα.

Η επαναστάτρια Λουίζα Λαζάρ, στην οποία απευθύνεται με το επίθετό της: “Το επίθετό της, Λαζάρ, ταίριαζε περισσότερο απ' ότι το μικρό της όνομα με την μακάβρια όψη της... Της έδινα χρήματα για την έκδοση ενός μικρού μηνιαίου περιοδικού για θέσεις κομμουνιστικές πολύ διαφορετικές από την επίσημη γραμμή της Μόσχας”. Η άσχημη νεαρή έχει μια ήρεμη αδιαφορία, αντιπροσωπεύοντας την ελπίδα για “Ανάσταση” (όπως εκείνη του Λάζαρου, αγαπημένου μαθητή του Ιησού) μιας επανάστασης.

Η “φιλόξενη” Ξένια, μια νεαρή ύπαρξη που τον βοηθάει να αναρρώσει για να τον επαναφέρει στην τάξη, στην “φυσιολογική” ζωή.

Η Εντίθ, η γυναίκα του, με την οποία έχουν δύο παιδιά, είναι η κλασσική υπομονετική σύζυγος ενός αστού, η οποία δεν μπορεί να μοιραστεί μαζί του τίποτα πλέον, αφού έχει επιτελέσσει το έργο της τεκνοποίησης.

Το πολιτικό στοιχείο στο βιβλίο παρουσιάζεται ξεκάθαρα στη συνομιλία του Αντούαν Μελού (πατριού της Λαζάρ) με τον Τρόπμαν:

“Το «αγωνιώδες δίλημμα» που τίθεται στον σκεπτόμενο κόσμο αυτή την άθλια εποχή...
Α.Μ: - Πρέπει τάχα να θαφτούμε στη σιωπή; Πρέπει αντίθετα, να δώσουμε τη βοήθειά μας στις τελευταίες εργατικές αντιστάσεις, και να ταχτούμε έτσι σ' έναν θάνατο αναπότρεπτο και στείρο; ... έστω ότι η εργατική τάξη είναι προορισμένη να καταστραφεί...
Τ.: - Οπωσδήποτε θέλετε να πείτε: «Προορισμένη να νικηθεί πολιτικά»...
Α.Μ.: - Φυσικά! Δεν εννοώ ότι όλοι θα χαθούν σωματικά!
Δεν μπόρεσα να κρατηθώ και είπα:
Τ.: - Και τί σημασία έχει αυτό για μένα; ... Συγνώμη, αλλά θα μπορούσατε να μου πείτε που είναι ο καμπινές; ... Υπάρχει ωστόσο κάτι που θα 'θελα να ξέρω: αν η εργατική τάξη είναι οριστικά χαμένη, τότε γιατί είστε κομμουνιστές ... ή σοσιαλιστές ... ό,τι προτιμάτε...”

Η επίδραση του Φρόιντ στο έργο του Bataille φαίνεται στα τρία όνειρα του διηγείται ο Τρόπμαν, όνειρα που δεν οδηγούν όμως σε κάθαρση, αλλά σε εφιαλτική αποδοχή του αναπότρεπτου πολέμου.

“Το γαλάζιο του Ουρανού”, η προσπάθεια του ήρωα να βρει αυτό το γαλάζιο, για να ξορκίσει το κακό.

Το θεατρικό

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Βέττος παρουσίασε τον υπερρεαλιστικό κόσμο του Bataille προσφέροντάς μας μια παράσταση ατμοσφαιρική, με το φωτισμό του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου. Είχαμε τρεις διαφορετικές δράσεις επί σκηνής. Την βασική εξέλιξη του έργου που διαδραματίζονταν στο κέντρο. Ένα κομμάτι του έργου που παρουσιάζονταν στο φόντο, με συμβολικές κινήσεις των ηθοποιών ανάλογα με το ρόλο τους (τη βαλίτσα στα χέρια της Ξένιας, το μπουκάλι στο χέρι της Ντέρτυ, τις προκηρύξεις στα χέρια της Λαζάρ, το πιστόλι στα χέρια του Μισέλ). Και τη ζωντανή μουσική στο πιάνο με τις υπέροχες μελωδίες του Τάσου Σωτηράκη, που ερμήνευσε ο ίδιος, και ήταν το στοιχείο που έδεσε την παράσταση και της έδωσε ρυθμό.

Η γεμάτη ένταση ερμηνεία της Αθηνάς Κουτσιανούλη στο ρόλο της Ντέρτυ μας έβαλε από την αρχή σε έναν κόσμο αποκρουστικό, έκφυλο, που ήθελες να αποφύγεις αλλά και να αποκρυπτογραφήσεις συνάμα. “Τώρα είμαι άρρωστη: θα είμαστε ευτυχισμένοι!”, λέει η ηρωίδα και αντιλαμβάνεσαι με δέος ότι ακολουθεί ένα θεατρικό που δεν είναι καθόλου συμβατικό.

Ο Γιώργος Στυλιανόπουλος στο ρόλο του Τρόπμαν, απέδωσε έντονα το στοιχείο του εκφυλισμού, χωρίς όμως το απαραίτητο νεύρο που έχει αυτός ο ήρωας.

Η ήρεμη ερμηνεία του Τάσου Σωτηράκη στο ρόλο του Μελού, απέδωσε εξαιρετικά την αδράνεια στην οποία έχει περιπέσει ο “επαναστατικός” κομμουνισμός / σοσιαλισμός.

Ο σκηνογράφος Γιώργος Θεοδοσίου δημιούργησε ένα βάθρο στο κέντρο της σκηνής, που δεν έδινε το στίγμα του βιβλίου που διαδραματίζονταν σε κρεβάτια και σε καφέ-μπαρ της εποχής. Ο καθρέφτης της τουαλέτας που μετατράπηκε σε μπαρ ήταν μια έξυπνη λύση, που δεν έδωσε όμως την απαραίτητη διάσταση γκροτέσκ που χρειάζεται ένα τέτοιο εγχείρημα.

Σε μια Ευρώπη, το έτος 2015, που η αστική τάξη δείχνει την ίδια απάθεια για τον οικονομικό πόλεμο που εξελίσσεται, και δείχνει να ταράσσεται μόνο όταν την αγγίξουν προσωπικά οι επιπτώσεις του, το έργο είναι σοκαριστικά επίκαιρο!

Στην θεατρική απόδοση ο Τρόπμαν πραγματοποιεί την -αιωρούμενη στο βιβλίο- αυτοκτονία, δίνοντάς μας ένα κλίμα ματαιότητας για τη ζωή. Ο Bataille κατέγραψε την ειρωνεία της ζωής, την οποία και έβαλε να συνεχίζεται παρόλο τους άσχημους οιωνούς, να συνεχίζεται ως “Το γαλάζιο του Ουρανού”.

Η ταυτότητα της παράστασης

Το Γαλάζιο του Ουρανού
Ένα ψυχογράφημα για αντι-ήρωες σε σύγχυση
Βασισμένο στο κείμενο του Ζωρζ Μπατάιγ 

Από 3 Οκτωβρίου
κάθε Σάββατο 18:30 και Κυριακή 21:30
στο ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΜΗΝΗ
Διασκευή/Σκηνοθεσία: Γιώργος Βέττος
Πρωτότυπη Μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Σκηνογραφία: Γιώργος Θεοδοσίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Κατσανού
Ενδυματολογική επιμέλεια: Δοσούλα Μαργαρίτα
Φώτα: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Φωτογραφία: Γιάννης Πρίφτης
Κίνηση-Χορογραφίες: Γιώργος Βέττος
Παίζουν: Αθηνά Κουτσιανούλη, Ξανθή Γεωργίου, Αγγελική Μαραθιά, Δων Χριστοδούλου, Τάσος Σωτηράκης, Γιώργος Στυλιανόπουλος, Κωνσταντηνιά Δήμου, Γιώργος Λαμπρόπουλος
Promo video: Ανδρέας Σταυρόπουλος
Παραγωγή: One Night Art
Χώρος: Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8, Γκάζι, τηλ. 210 3428650
Παραστάσεις: Σάββατο 18:30, Κυριακή 21:30
Διάρκεια: 90’
Εισιτήρια: 15 ευρώ, 12 ευρώ (μειωμένο)
Κρατήσεις: 210 3428650

Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με την πρωταγωνίστρια του έργου Αθηνά Κουτσιανούλη

Ε: Ποια είναι η σχέση σας με το βιβλίο, αλλά και ποια διαδικασία περνάτε κατά την ανάγνωση ενός βιβλίου; 

Αγαπώ τα βιβλία, έχω μάθει να διαβάζω από μικρή και μετά μου αρέσει να διηγούμαι αυτό που διάβασα στους άλλους με τέτοια χαρά και ένταση σαν να ήταν δική μου εμπειρία. Μου αρέσει να βρίσκω κοινά σημεία με τους ήρωες ή με τις καταστάσεις και να σκέφτομαι τι θα έκανα στη θέση τους ή αν ζούσα τότε πως θα ήμουν. Το βιβλίο είναι συντροφιά, χαλάρωση, γνώσεις. Θα έλεγα ότι όταν διαβάζεις ένα βιβλίο είναι όπως όταν ταξιδεύεις. Από το άνοιγμα του εξώφυλλου, τη μυρωδιά του χαρτιού μέχρι το γύρισμα της κάθε σελίδας είναι σαν μια ιεροτελεστία.

Το πιο δύσκολο είναι να προτείνω ΕΝΑ βιβλίο…. Είναι μυθιστόρημα (συνδυάζει τη λογοτεχνία με τη φιλοσοφία) και το είχα βρει στη βιβλιοθήκη του μπαμπά μου, το διάβασα και το έβαλα στη δική μου βιβλιοθήκη για πάντα, ‘’Τα εννιά πρόσωπα του Χριστού’’ του Ευγένιου Ουίτγουερθ.

Ε: Τι ήταν αυτό που σας άρεσε στο βιβλίο του George Bataille “Το γαλάζιο τ' ουρανού”;

Ερωτισμός και ελευθερία! Νομίζω ότι αυτές οι λέξεις χαρακτηρίζουν το έργο αυτό. Ο τρόπος που ο συγγραφέας παρουσιάζει το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι μέσα σε μια κοινωνία που αιμορροεί και παρακμάζει και η συσχέτιση αυτής της κατάστασης με την προσωπική διαμάχη του ήρωα, της ψυχικής του αναζήτησης και υπόστασης του είναι του φαντάζουν σαν μια συνέχεια και ως αναπόσπαστα κομμάτια ενός παζλ. Ίσως του παζλ της ίδιας της ζωής. Η σχέση μεταξύ έρωτα και θανάτου, ζωής- πολέμου είναι αλληλένδετες και μόνο στην υπερβολή τους μπορούν να γίνουν αντιληπτές και να εκτιμηθούν, αν θέλεις. Το διήγημα του Bataille προκαλεί και σοκάρει, όμως, θεωρώ ότι μόνο όταν αντιμετωπίζουμε την γυμνή αλήθεια μπορούμε να εκτιμήσουμε τις έννοιες λέξεων όπως ζωή, έρωτα, πάθος, τρέλα, ελευθερία. Πρέπει να βγαίνουμε από τα όρια μας και να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τους δαίμονες μας για να λυτρωθούμε. ‘’Καθένας από εμάς μαθαίνει πικρά πως το να παλεύει για την ελευθερία του σημαίνει καταρχήν να την αλλοτριώνει’’  (Georges Bataille) 

Ε: Ο ρόλος της Ντίρτυ τί αντιπροσωπεύει για σένα στην σημερινή κοινωνία;

Η Ντίρτυ ή Ντέρτυ(βρώμικη). Το πραγματικό της όνομα είναι Δωροθέα. Ακόμα και το όνομα της έχει μια ισχυρή αντίθεση. Η Ντίρτυ μοιάζει μια γυναίκα χωρίς οίκτο, απόκοσμη και ακόμα και στη σημερινή κοινωνία θα ήταν δακτυλοδεικτούμενη. Για εμένα είναι μια γυναίκα γεμάτη ευαισθησία που δεν αντέχει να ζει μέσα σε όρια και ηθικούς κοινωνικούς φραγμούς. Σπάει τα δεσμά του καθωσπρεπισμού και επιλέγει να ζει συνειδητά στην κοινωνική περιθωριοποίηση. Θέλει να αγαπάει άνευ ορίων και να είναι ελεύθερη να επιλέγει τον τρόπο ζωής της χωρίς να της επιβάλλουν ηθικοί και κοινωνικοί φραγμοί. Η Ντίρτυ αντιπροσωπεύει όλους εκείνους τους ανθρώπους σήμερα που η επιλογή τρόπου ζωής τους θεωρείται ταμπού αλλά και όσους παλεύουν για την προσωπική τους ελευθερία, άλλωστε δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αγαπάς και να ζεις.

Ε: Το έργο εξελίσσεται στην Ευρώπη του 1935, σήμερα 80 χρόνια μετά, τί έχει αλλάξει στην Γηραιά Ήπειρο και τί όχι;

Μια φράση που ίσως να θεωρείται κλισέ αλλά ωστόσο τόσο αληθινή είναι ότι σε κάποιο βαθμό η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο τρόπος ζωής του 1935 σε σύγκριση με το σήμερα σαφώς και έχει αλλάξει. Όμως, τo κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο του τότε, οι ανησυχίες, τα προβλήματα της κοινωνίας, το ξέσπασμα του εμφύλιου πολέμου της Ισπανίας, ο διχασμός σοσιαλιστών και κομμουνιστών, η άνοδος του ναζισμού και η ισχυροποίηση του Χίτλερ ενόψει Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δείχνουν μια ταραγμένη κοινωνία έτοιμη να ξεσπάσει και να διεκδικήσει την ελευθερία της. Αν δούμε την Ευρώπη του σήμερα τα τελευταία χρόνια με τρανό παράδειγμα την χώρα μας που ζει έντονα την ευρωπαϊκή ύφεση ως μέλος αυτής, τα ίδια ερωτήματα, οι ίδιες ανησυχίες αναμοχλεύονται. Η καταστροφή της μεσαίας τάξης, η άνοδος του φασισμού- άκρα δεξιάς, η σκληρή διαμάχη δεξιάς- αριστεράς, η διεκδίκηση της ελευθερίας και ο φόβος του πολέμου (οικονομικού) επισκιάζουν το πολιτικό σκηνικό σήμερα. Ομολογώ πως όταν διάβασα ‘’Το Γαλάζιο του Ουρανού’’  μου φάνηκε πολύ επίκαιρο.

Ε: Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Ετοιμαζόμαστε για την παράσταση ‘’Η Κατάρα του Στόκβιλ’’ (2ος χρόνος) , κωμωδία αυτή τη φορά, που θα πραγματοποιηθεί από 26/10/2015 στο θέατρο Χυτήριο και από 13/11/2015  έρχεται το ‘’Mind the gap…between your mind and your heart’’ μια παράσταση Bar Theater με θέματα σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων και τους γυναικείους προβληματισμούς!!!