Γράφει: Δημήτρης Μπουζάρας

Ο Μεταλλίδης Κώστας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1973! Ζει μαζί με τη γυναίκα της ζωής του, τη Στέλλα και τους δυο υπέροχους γιούς τους, το Θοδωρή και το Σωκράτη!

Ασχολείται με το εμπόριο, λατρεύει τα ταξίδια, τη μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την ανάλυση λογοτεχνικών κειμένων και τους ανθρώπους! Οι πνευματικές αναζητήσεις του ξεκίνησαν απ’ την παιδική ηλικία.

Η δημιουργική γραφή είναι για τον Κώστα σημαντική, όσο και η αναπνοή! Ασχολείται με τη συγγραφή από την εφηβεία, κυρίως γιατί νιώθει την ανάγκη να καταγράφει και να μελετάει τις σκέψεις του, αποκτώντας με τον τρόπο αυτό μια καλύτερη γνώση του εαυτού του. Παρακολούθησε τον ετήσιο κύκλο σεμιναρίων δημιουργικής γραφής της Μαρίας Γούσιου το 2008. Το διήγημά του «Ευχαριστήριο γράμμα», βραβεύτηκε στο διαγωνισμό διηγήματος της σελίδας writing online σε Ελλάδα και Κύπρο, ενώ από το 2013 στην προσπάθεια του να έρθει σε επαφή με θεατρικά κείμενα από μέσα, έγινε μέλος της θεατρικής ομάδας "ΜΗΧΑΝΗ". Το Νοέμβριο του 2017 εκδίδεται το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο, «Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ».

Δηλώνει ευτυχισμένος κάθε στιγμή!

Με αφορμή το βιβλίο σας «Ο καθρέφτης της ψυχής» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή, θα ήθελα να σας ρωτήσω, πόσο είναι εύκολο να γράφει κανείς για το παρελθόν, πόσο εύκολο είναι να γυρίζεις πίσω, να αντικρίζεις αλήθειες, ψέματα, να κλείνεις ανοιχτούς λογαριασμούς με τον εαυτό σου, να ανοίγεις και να κλείνεις πόρτες ψυχής, τι γεύση σου αφήνει αυτό;

Το αν και το πόσο, εύκολο, η δύσκολο, είναι για κάποιον αυτό το ταξίδι στο παρελθόν, εξαρτάται κυρίως απ’ το λόγο για τον οποίο θέλει να το πραγματοποιήσει. Είναι διαφορετικό, για παράδειγμα, να θυμάσαι με νοσταλγία μια παλιά Καλοκαιρινή αγάπη, από το να νιώθεις ενοχές για μια σχέση που σε απογοήτευσε, η που εσύ πλήγωσες κάποτε.

Το δικό μου ταξίδι, αρχικά δεν ήταν εύκολο. Ίσως επειδή, εκείνη η πόρτα της ψυχής κινούνταν κατά την κατεύθυνση που φυσούσε ο άνεμος κάθε φορά. Έτσι, άλλες φορές ήταν ανοιχτή κι άλλοτε πάλι, τελείως κλειστή. Το συναίσθημα που ένιωθα με όλο αυτό, εκείνη την εποχή, ήταν, πότε ευχάριστο και πότε μελαγχολικό. Η γεύση που μου άφηνε, έμοιαζε σαν amaretto με στημένο λάιμ! Γλυκόπικρη σα νοσταλγία, με μια οξύτητα αρωματική, που υπόσχεται πως ο Ήλιος πάλι θα φανεί! Μέχρι που η πόρτα της ψυχής άνοιξε διάπλατα!

Από τότε, το συναίσθημα μετατράπηκε σε ευφορία και ευγνωμοσύνη! Τη γεύση θα την παρομοίαζα μ’ αυτή του οξυγόνου! Μου δίνει ζωή, ενέργεια και… Αν και άγευστο, μου επιτρέπει να επιλέγω εγώ τη γεύση που επιθυμώ κάθε φορά. Με κάνει να νιώθω: «Άρχοντας των επιλογών!»

Στο βιβλίο ενήλικος ων μπαίνετε στο εφηβικό σώμα σας και ξεκινά μια άλλη αντιμετώπιση των καταστάσεων, επεμβαίνετε η όχι (στα πλαίσια του μυθιστορήματος) η είστε απλώς θεατής και γιατί;

Χμ… Να μια δύσκολη ερώτηση! Ίσως επειδή η απάντηση που πρέπει να δώσω, είναι κάπως περίπλοκη. Αφού μπαίνω λοιπόν, στο εφηβικό μου σώμα, γίνομαι παρατηρητής! Με μια εντελώς διαφορετική προοπτική στη ματιά μου όμως… Αυτή που προέρχεται απ’ την καινούρια αντίληψη, που απόκτησα όταν η πόρτα της ψυχής άνοιξε διάπλατα! Αναπόφευκτα λοιπόν, επεμβαίνω στα γεγονότα! Στα πλαίσια του μυθιστορήματος, αλλά και της πραγματικής ζωής! Γιατί πρέπει να ξέρετε, πως όταν παρατηρείτε κάτι, η ενέργειά σας αυτή, είναι μια καθαρή παρέμβαση, γιατί το αντικείμενο της παρατήρησης, τείνει να επηρεαστεί!

Αυτό είναι κάτι που επιβεβαιώνουν αρκετοί επιστήμονες σήμερα. Εκείνο που βρίσκω εγώ εντυπωσιακό όμως, είναι πως το ίδιο ισχύει ακόμη κι όταν παρατηρείτε τον εαυτό σας στο παρελθόν. Αν για παράδειγμα σκεφτείτε τώρα, πως μια πράξη σας στο παρελθόν, δεν ήταν τίμια, τότε αυτό που θα νιώσετε στην παρούσα χρονική στιγμή, είναι πως ήσαστε ανέντιμοι! Κάτι που πιθανόν να μην αισθανθήκατε τότε.

Αν ο καθρέφτης της ψυχής ήταν αληθινός σας έδινε την δυνατότητα να επέμβετε τρεις φορές στο παρελθόν, να ρωτήσετε, να απαντήσετε, να διαγράψετε, να αλλάξετε καταστάσεις, η τελικά να αφήσετε τα πράγματα να εξελιχθούν όπως εξελίχθηκαν, τι θα επιλέγατε και αν επιλέγατε τις τρεις ευκαιρίες ποιες θα ήταν αυτές;

Δηλώνω ευτυχισμένος, όχι μόνο για τη σημερινή κατάσταση της ζωής μου, αλλά για όλες τις στιγμές! Ακόμη και για τις πιο δύσκολες… Ειδικά γι’ αυτές, θα έλεγα… Γιατί στις δύσκολες στιγμές, πήρα τις πιο σοφές αποφάσεις! Τις περιόδους της ζωής, που άλλοτε αποκαλούσα σκληρές κι επίπονες, σήμερα αναγνωρίζω πως υπήρξαν οι λαμπρές ευκαιρίες, για να αναδείξω τις πιο αξιόλογες πτυχές του εαυτού μου! Που σε αντίθετη περίπτωση, είναι πολύ πιθανόν να μην τις ανακάλυπτα.

Υπό αυτή την έννοια, κι έτσι όπως το θέτετε στο αρχικό σκέλος της ερώτησης, δεν θα άλλαζα τίποτα απ’ το παρελθόν, και δεν θα επιχειρούσα καμία παρέμβαση. Αν και όπως σας ανέφερα στην δεύτερη απάντησή, τις παρεμβάσεις που ήθελα να κάνω, τις έκανα! Με τον δικό μου τρόπο. Χωρίς καθρέφτη. Ωστόσο, η συγγραφική πλευρά του εαυτού μου, λατρεύει αυτή τη μικρή λεξούλα, με την οποία ξεκινήσατε την ερώτηση.

Το «ΑΝ!» Δεν σας κρύβω λοιπόν κύριε Μπουζάρα, πως κάποια στιγμή, αναρωτήθηκα κι εγώ… Αν ο καθρέφτης ήταν αληθινός; Κι αν τότε συναντούσα πράγματι την ψυχή μου; Τι θα γινόταν; Ποιος θα ήμουν σήμερα άραγε; Και η ψυχή, αποκρίθηκε στέλνοντας μια υπέροχη σκέψη! Πάμε να δημιουργήσουμε μαζί, αυτή τη ζωή, Κωστή μου! Ας τη ζήσουμε παράλληλα με την πραγματική! Και θα δούμε τι θα προκύψει στον Ορέστη, μετά απ’ αυτή τη συνάντηση.

Αν μπορούσατε να συγκρίνετε τους νέους στις δυο εποχές θα βλέπατε η ομοιότητες, διαφορές;

Παρατηρώντας τους νέους στις δυο εποχές, βρίσκω πολλές ομοιότητες. Οι νέοι και τώρα, όπως και τότε, κάνουν μεγάλα όνειρα! Είναι ανυπόμονοι, ενθουσιάζονται εύκολα και απογοητεύονται γρήγορα. Οι νέοι και στις δυο εποχές, επιθυμούν να φτιάξουν ένα καλύτερο κόσμο, προσπαθώντας να αλλάξουν ό, τι δεν τους αρέσει γύρω τους. Κι όλα αυτά προτού γνωρίσουν τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουν στη ζωή τους.

Αυτό τους προκαλεί εκνευρισμό, τάση για αντίδραση, πολλές φορές και για επανάσταση! Και κάπου εδώ εμφανίζονται κάποιες διαφορές, μεταξύ των νέων στις δυο εποχές. Παλαιότερα οι νέοι επαναστατούσαν δίνοντας μάχες, σήμερα περιορίζονται στο να εκτοξεύουν απειλές. Τις προηγούμενες δεκαετίες, οι συγκεντρώσεις των νέων σε ανοιχτούς χώρους και σε συναυλίες, προκειμένου να εκφράσουν τις ιδέες, η την αγανάκτησή τους, να ανταλλάξουν απόψεις, η ακόμη και για να φλερτάρουν, έδωσαν τη θέση τους στη σημερινή εποχή, σε μαζικές συγκεντρώσεις στις διάφορες ιστοσελίδες κοινωνικών δικτυώσεων του ίντερνετ, πάντα για τους ίδιους λόγους.

Στο δεύτερο μέρος το βιβλίο αποκτά φιλοσοφικό χαρακτήρα, αφού ακολουθεί ένας αληθινός διάλογος ανάμεσα στον Ορέστη και την ψυχή, τι κερδίσατε από αυτό το διάλογο και τι χάσατε;

Από έναν αληθινό διάλογο με την ψυχή, (με τον ανώτερο εαυτό σου, τη σύνδεση σου με το παν το υπαρκτό) από έναν διαλογισμό αν θέλετε… Δεν υπάρχει περίπτωση να βγεις χαμένος, ποτέ! Όσον αφορά το τι κερδίζεις… Τα κέρδη είναι πολλά και η έκταση τους ξεπερνάει κάθε φαντασία! Εκτός των άλλων, Χαρακτηρίζω το βιβλίο και αυτοβιωματικό, αφού με τη βοήθεια του κεντρικού ήρωα, Ορέστη, θέτω ερωτήσεις στην ίδια μου την ψυχή και παίρνω τις απαντήσεις κατά τη διάρκεια της συγγραφής! Θα αναφέρω απλά ένα παράδειγμα, που έχει να κάνει με ένα ολοζώντανο όνειρο (όραμα) που είχα βιώσει στην ηλικία των πέντε ετών. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες όνειρα βλέπει κάθε άνθρωπος στη ζωή του, και πόσα απ’ αυτά του κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση, ώστε να τα θυμάται για πολλά χρόνια σαν να τα έζησε την προηγούμενη νύχτα… Όμως το συγκεκριμένο όνειρο με την αρκούδα, βασάνιζε το μυαλό μου για τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια, όχι επειδή ήταν τόσο ζωντανό που έπαιρνα όρκο πως ήμουν ξύπνιος τη στιγμή που το έβλεπα, αλλά κυρίως επειδή δεν μπορούσα να το εξηγήσω με τη λογική και να μπορέσω να καταλάβω τη σημασία του. Ενώ λοιπόν εξελισσόταν αυτή η ασυνήθιστη επικοινωνία με την ψυχή… Σκέφτηκα να βάλω τον Ορέστη να ρωτήσει! Η απάντηση που έλαβε, δεν ήταν μόνο λυτρωτική για μένα, αλλά και τόσο αποκαλυπτική όσον αφορά το πώς μπορούν να συνεργαστούν ψυχή και σώμα, που η λέξη «κέρδισα» ακούγεται πολύ πεζή… Αδύναμη να περιγράψει το τι πραγματικά ένιωσα.

Eμεινε κάτι από τον μικρό ονειροπόλο εξερευνητή, πόσο κοντά μας φέρνει ένα τέτοιο ταξίδι με τον εαυτό μας και μπορούμε θεωρείτε μετά από τόσα χρόνια να επουλώσουμε πληγές;

Όταν ολοκληρώθηκαν αυτά τα ταξίδια της σκέψης (όπως τα ονομάζω) στην παιδική μου ηλικία, εκείνο που συνειδητοποίησα, ήταν πως δεν θα είχαν πραγματοποιηθεί ποτέ, αν είχε χαθεί από μέσα μου ο μικρός εξερευνητής. Το πόσο κοντά στον εαυτό, μας φέρνει ένα τέτοιο ταξίδι, εξαρτάται από το πόσο κοντά θέλουμε να φτάσουμε. Κι αν ήμαστε τελικά αποφασισμένοι, εκτός απ’ την απλή παρατήρηση, να προχωρήσουμε σε μια εκ βαθέων ανάλυση της προσωπικότητάς μας και να απαντήσουμε σε όσα περισσότερα ερωτήματα μας απασχολούν, που έχουν σχέση με την ύπαρξή μας. Όμως, η αλήθεια είναι πως για να ολοκληρωθεί η αυτογνωσία, δεν αρκεί μόνο να σκεφτόμαστε το παρελθόν, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση είναι η γνωριμία μας με την ψυχή και η ενεργή συμμετοχή της στην πορεία της ζωής! Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος της ερώτησης… Θα απαντήσω με ναι! Ένα ναι που προέρχεται από προσωπική εμπειρία. Εδώ θα ήθελα να δηλώσω, πως η προσωπική εμπειρία, είναι για μένα η πιο έγκυρη και αδιαμφισβήτητη πηγή γνώσης. Σίγουρα ναι, λοιπόν, όσα χρόνια κι αν περάσουν… Γιατί στην ατέρμονη ζωή, η αέναη ψυχή δεν γνωρίζει χρόνο! Τα τριάντα χρόνια μοιάζουν με ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων και κάθε πληγή μπορεί να επουλωθεί, στη σοφία της ψυχής αν αφεθεί!

Ποιες οι αιτίες για να γράψετε το συγκεκριμένο θέμα, ποια η αφορμή, ποιο σημείο θεωρείτε ότι σας δυσκόλεψε περισσότερο κατά την διαδικασία της γραφής;

Δυο είναι οι βασικές αιτίες που με οδήγησαν στο να γράψω το συγκεκριμένο βιβλίο. Η πρώτη ήταν, η απόφαση που πήρα κάποια στιγμή, να καταγράψω ορισμένες από τις περιπέτειες της παιδικής μου ηλικίας, που πάντοτε πίστευα πως θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα δυναμικό υλικό για τη δημιουργία μιας κινηματογραφικής ταινίας. Η δεύτερη και σημαντικότερη αιτία, ήταν η επιθυμία μου να μοιραστώ με άλλους ανθρώπους, την εμπειρία της επικοινωνίας με την ψυχή!

Αφορμή για να ολοκληρωθεί η συγγραφή του βιβλίου, αποτέλεσε ένας από τους διαλόγους που είχα με την ψυχή, έναν περίπου χρόνο πριν την έκδοσή του. Ήταν τότε που συγκέντρωνα το υλικό σε μορφή μικρών αυτοτελών διηγημάτων. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα για το τι θα μπορούσα να κάνω με τα διηγήματά μου και η ψυχή μου απάντησε με μια ερώτηση, που τη συνηθίζει θα έλεγα… «Τι θέλεις να κάνεις; » Θέλω να γίνουν το πρώτο βιβλίο που θα εκδώσω! Απάντησα. «Πολύ ωραία!» Συνέχισε η ψυχή… «Η αλήθεια είναι πως έχεις μόνο δυο επιλογές! Μπορείς για το υπόλοιπο της ζωής σου, να θέλεις να γίνουν… Η αλλιώς, μπορείς να κάνεις τώρα το πρώτο σου βιβλίο πραγματικότητα!».

Έψαξα να βρω και μια τρίτη επιλογή, μα δεν βρήκα. Το θέλω, και το κάνω, ήταν δυο λέξεις που φανέρωναν μια αλήθεια! Μια αλήθεια, που αποτέλεσε την αφορμή για να ολοκληρωθεί ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.

Υπήρξε ένα σημείο κατά τη συγγραφή του βιβλίου, που δεν θα έλεγα ότι με δυσκόλεψε, αλλά σίγουρα με προβλημάτισε! Για αρκετό διάστημα δεν μπορούσα να αποφασίσω, για το αν έπρεπε η όχι, να εμβαθύνω και να αναλύσω με λεπτομέρειες τους διάφορους προβληματισμούς του μικρού πρωταγωνιστή. Αν για παράδειγμα θα έπρεπε να σταθώ περισσότερο στην ενδοοικογενειακή βία, η στο πώς έκανε φτερά ο αρχαιολογικός πλούτος μιας ολόκληρης περιοχής, δίπλα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης! Επειδή όμως μια εκτενέστερη αναφορά σ’ αυτούς, η και σε άλλους προβληματισμούς θα γίνονταν εις βάρος του βασικού θέματος του βιβλίου, αποφάσισα να αφήσω τη δουλειά αυτή στον αναγνώστη, ως τροφή για να σκεφτεί και να κάνει τη δική του ανάλυση, όπου το επιθυμεί.

Στο βιβλίο έχετε καταθέσει πολλά βιωματικά στοιχεία, πως λειτούργησε αυτή η κατάθεση ψυχής για το συγγραφέα, επήλθε η κάθαρση;

Πριν ξεκινήσει η συγγραφή του βιβλίου, είχε προηγηθεί η αυτογνωσία και ακολούθησαν κάποιες αναδρομές στο παρελθόν! Μέσα από τις οποίες, η αλήθεια είναι πως επήλθε αυτή η κάθαρση όπως τη αποκαλείτε και ήταν για μένα λυτρωτική. Αυτή ακριβώς, την αίσθηση της λύτρωσης, θέλησα να την συμπεριλάβω μέσα στο βιβλίο!

Θεωρείτε θα πρέπει να αναμοχλεύουμε το παρελθόν η θα πρέπει να το αφήνουμε στην ησυχία του;

Όλες οι στιγμές που πέρασαν, μέχρι και αυτή του παρόντος, είναι το παρελθόν, που περιέχει τη μέχρι τώρα ζωή μας! Έχει να μας χαρίσει πολλά! Μπορεί να μας δώσει λύση σε κάθε πρόβλημα κι απάντηση σε κάθε ερώτημα. Δεν υπάρχει το πρέπει. Το παρελθόν είναι εκεί. Πάντα στη θέση του! Περιμένει το πότε ήμαστε έτοιμοι, για να το επισκεφτούμε. Το τι θα κερδίσουμε από ένα τέτοιο ταξίδι… Εξαρτάται από το τι ζητάμε, κάθε φορά που το πραγματοποιούμε.

Σε τι διαφέρουν μεταξύ τους οι ήρωες του βιβλίου σας;

Εκ πρώτης όψεως, οι πέντε μικροί ήρωες του βιβλίου, μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, αφού είναι μέλη της ίδιας παρέας και μάχονται για κοινούς στόχους. Σ’ ολόκληρο το κείμενο όμως, ο Ορέστης που είναι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, πραγματοποιεί μια επιφανειακή ανάλυση στο χαρακτήρα του κάθε παιδιού, αλλά και του εαυτού του. Απ’ αυτή την ανάλυση, προκύπτουν και οι διαφορές που έχουν τα παιδιά μεταξύ τους. Είναι μάλιστα τόσο μεγάλες αυτές οι διαφορές, που θα μπορούσε κανείς να πει, πως πρόκειται για πέντε παιδιά με χαρακτήρες, εκ διαμέτρου αντίθετους. Ωστόσο, αυτοί οι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι, καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια όμορφη παρέα και να αντιμετωπίζουν τη ζωή σαν μια περιπέτεια.

Είναι η εφηβεία η περιπέτεια της ζωής η μήπως μόνο η αρχή;

Όσοι αγαπούν τη δράση, γνωρίζουν πολύ καλά πως ολόκληρη η ζωή, είναι μια απίστευτα ενδιαφέρουσα περιπέτεια! Ωστόσο, η εφηβεία είναι σίγουρα μια κρίσιμη περίοδος της ζωής. Κι αυτό γιατί είναι μια περίοδος μεγάλων αλλαγών για τον κάθε άνθρωπο. Αλλαγές που έρχονται μέσα από ένα είδος πίεσης που νιώθουν οι έφηβοι να τους ασκείται, από ένα περιβάλλον που τους εκπαιδεύει και τους προετοιμάζει, προκειμένου να μπορέσουν να γίνουν αυτόνομα και ανεξάρτητα μέλη μιας κοινωνίας, που τους ζητάει να δηλώσουν τι θέλουν να γίνουν στη συνέχεια, τη στιγμή που δεν τους έδειξε το πώς θα ανακαλύψουν ποιοι είναι! Ακόμη και η ίδια η φύση υπενθυμίζει στους έφηβους πως οι μεγάλες αλλαγές γίνονται τώρα! Το σώμα προετοιμάζεται, δυναμώνει, θεριεύει! Εμπλουτίζεται με ώριμη σκέψη, με παραγωγική ικανότητα! Οι έφηβοι αφουγκράζονται ένα ολόκληρο σύμπαν, καθώς τους καλεί σε δράση! Ένα σύμπαν που προτρέπει κάθε έφηβο, να σκεφτεί τι θέλει να κάνει, να αποφασίσει τι θέλει να ακολουθήσει και να μιλήσει γι ‘αυτό. Τέλος… Ένα ολόκληρο σύμπαν, φωνάζει σε κάθε έφηβο: Εμπρός! Κάνε αυτό που θες!

Σκέψου… Μίλα… Πράξε, λοιπόν. . . Το τρίπτυχο της δημιουργίας! Έτσι όπως το βλέπω τώρα… Ναι, η εφηβεία θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας μεγάλης περιπέτειας!

Πότε και πώς έγινε η διαμόρφωση σας σε συγγραφέα και ποιες ήταν οι ανάγκες που σας ώθησαν στη γραφή;

Η αλήθεια είναι πως η πρώτη μου επαφή με τη συγγραφή, δεν ήταν μια ευχάριστη εμπειρία. Αφού υποχρεώθηκα στην ηλικία των τεσσάρων ετών, να μάθω γραφή και ανάγνωση. Ωστόσο, είχα την τύχη να μεγαλώνω σε μια μονοκατοικία, κοντά στη φύση! Αυτό το περιβάλλον, σε συνδυασμό με τις μοναχικές στιγμές που επέλεγα πολλές φορές, δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για να σκέφτομαι πολύ και να ακονίζω την φαντασία μου. Όσον αφορά τη διαμόρφωση μου σε συγγραφέα… Πιστεύω πως η συγγραφή ήταν αυτή που με επέλεξε κι όχι εγώ εκείνη! Αφού υπήρξαν πολλές οι φορές, που με φλέρταρε στενά! Και λέω πως υπήρξαν πολλές φορές… Γιατί κάθε τόσο, ανακαλύπτω κι ένα καινούριο περιστατικό απ’ το παρελθόν, όπου η συγγραφή με πλησίαζε, με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Θα αναφέρω ένα τέτοιο περιστατικό, που θυμήθηκα τελευταία. Ήταν την εποχή που πήγαινα στο Γυμνάσιο, όταν ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι μια γραφομηχανή, επειδή ήταν απαραίτητη στην αδερφή μου, που τότε φοιτούσε σε μια σχολή γραμματέων. Θυμάμαι ότι δυσκολεύονταν να χρησιμοποιήσει όλα τα δάχτυλα, στην προσπάθειά της να γράψει με το τυφλό σύστημα που είχε διδαχτεί. Τα δικά μου δάχτυλα, ήταν πιο ευέλικτα, γιατί τα είχα εκπαιδεύσει πάνω στο ακορντεόν που έπαιζα τότε κι έτσι κατάφερα αμέσως να επιδείξω δεξιοτεχνία με τη γραφομηχανή και να εντυπωσιάσω όλη την οικογένεια. Άρχισα να γράφω σε καθημερινή βάση, πρώτον, επειδή μου άρεσε να εντυπωσιάζω και δεύτερον, γιατί έβλεπα τη γραφομηχανή, σαν ένα όργανο - παιχνίδι, που μπορεί να μην έβγαζε όμορφη μουσική όπως το ακορντεόν, αλλά είχε κι αυτή τον δικό της ιδιαίτερο ήχο, και κυρίως … Στα χέρια μου, μπορούσε να παράγει πολύ όμορφες ιστορίες! Αργότερα κατάλαβα πως όλη εκείνη την προσπάθεια, να με γοητεύσει η συγγραφή, την είχε μεθοδεύσει η ίδια μου η ψυχή! Κυρίως γιατί θεωρούσε πως ήταν ο ιδανικότερος τρόπος και τόπος για να συναντηθούμε! Κι όπως αποδείχτηκε αργότερα, δεν είχε άδικο. Αυτή λοιπόν είναι η βασική ανάγκη που με οδηγεί στη συγγραφή. Η επικοινωνία με την ψυχή, μέσο της καταγραφής και επεξεργασίας των συναισθημάτων.

Από ποιους συγγράφεις έχετε επηρεασθεί

Σε γενικές γραμμές, προσπαθώ να μην επηρεάζομαι από κανέναν. Η αλήθεια είναι πως η θεματολογία στη λογοτεχνία έχει εξαντληθεί. Δεν υπάρχει κάποιο θέμα για το οποίο να μην έχει γραφτεί κάποιο κείμενο, από διαφορετικούς συγγραφείς μάλιστα. Αυτό που για μένα έχει σημασία, είναι η δήλωση, του ποιος είμαι εγώ απέναντι στο θέμα με το οποίο καταπιάνομαι κάθε φορά. . . Ποια είναι η δική μου άποψη και θέση στα πράγματα. Αυτός είναι για μένα, ένας έντιμος λόγος για να γράψω! Αυτός είναι ο τρόπος που επιλέγω να κάνω τη δήλωση, του ποιος είμαι. Έχω την εντύπωση πως, μόνο γι’ αυτό γράφω τελικά! Βέβαια, υπάρχουν πολλοί συγγραφείς, που με τα κείμενά τους, με τους ήρωες των βιβλίων τους, με τις θέσεις και τις απόψεις που εκφράζουν, με έχουν κάνει να ταυτιστώ πολλές φορές… Όμως αυτό οφείλεται σε μια συνεύρεση ψυχής, μια αλληλεπίδραση συναισθημάτων και τίποτα περισσότερο. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναφέρω κάποια ονόματα συγγραφέων που με άγγιξαν με την ευαισθησία τους, τον τρόπο σκέψης και την αποτελεσματική επικοινωνία που κατάφεραν να αναπτύξουν με τους αναγνώστες τους. Ξεκίνησα κάποτε ένα πολύ όμορφο ταξίδι με τον Λουντέμη! Στη συνέχεια και αφού είχα ωριμάσει αρκετά, συνάντησα τον Καζαντζάκη! Ύστερα ήρθε η εποχή της πνευματικής αναζήτησης. Η αναζήτηση αυτή, με έφερε απέναντι σε ορισμένους συγγραφείς, που αποκαλώ δάσκαλους! Γιατί απ’ τη συνάντησή μας, έμαθα πως εκείνα που εγώ σκεφτόμουν, πίστευα, προσπαθούσα να τα βάλλω σε μια τάξη στο μυαλό μου, υπήρχαν κάποιοι που τα είχαν συγκεντρώσει σε ένα βιβλίο, τα είχαν κάνει στίχους ποίησης, και τα δίδασκαν στα πέρατα του κόσμου! Έτσι λοιπόν συναντήθηκα με τον Χαλίλ Γκιμπράν, τον Ρίτσαρντ Μπαχ, τον Τζέιμς Ρέντφιλντ, την Ελίζαμπεθ κιούμπλερ-Ρος, τον Πάουλο Κοέλο, και τον Νιλ Ντόναλτ Ουολς! Τέλος… Επειδή μου ζητήσατε να αναφέρω κάποιον συγγραφέα που με έχει επηρεάσει, μου είναι αδύνατον να μην αναφέρω κάτι, για το βιβλίο που διάβασα πριν μια εβδομάδα. Είναι οι Νεράιδες του Πόντου, της Αγγελικής Παμπουκίδου! Η Αγγελική λοιπόν, κατάφερε να με κάνει μέσα σε ένα Κυριακάτικο πρωινό, να δω την Ποντιακή καταγωγή μου από μια διαφορετική οπτική γωνία! Ήταν σαν να άνοιξε μια πόρτα, απ’ την οποία με επισκέφτηκαν κάποιοι άνθρωποι, που προηγήθηκαν πριν από μένα σ’ αυτή τη ζωή, και κατά κάποιο τρόπο, αποτελούν μέρος ενός ένδοξου παρελθόντος για το οποίο αισθάνομαι πλέον πολύ όμορφα! Μια πόρτα, που μέχρι πριν μια εβδομάδα κρατούσα κλειστή! Τα ανεξέλεγκτα δάκρυα που προκλήθηκαν με την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, ήταν για μένα λυτρωτικά! Εξιλεωτικά θα έλεγα…

Προτείνετε μου τρία βιβλία αγαπημένα από την βιβλιοθήκη σας;

ΙΗΣΟΥΣ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (Χαλίλ Γκιμπράν)
Ο ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ ΛΙΒΙΝΓΚΣΤΟΝ (Ρίτσαρντ Μπαχ)
ΤΟ ΜΗΝΥΝΑ (Μάρλο Μόργκαν)

Πως θα περιγράφατε τον εαυτό σας;

Από τότε που θυμάμαι, μπορώ να διακρίνω ένα χαρακτηριστικό μου, που παρέμεινε αναλλοίωτο στα χρόνια. Τη μεγάλη αγάπη για τον εαυτό μου! Μια αγάπη που με έκανε να εργάζομαι ακούραστα και να ασχολούμαι μόνιμα με την προσωπική μου ανάπτυξη και εξέλιξη! Ήθελα να δημιουργήσω τον ιδανικότερο εαυτό μου και να τον χαρίσω παντού γύρω μου, στο Σύμπαν! Να γίνω ο ιδανικός γιος, εγγονός, αδερφός, φίλος, υπάλληλος, στρατιώτης, σύντροφος, σύζυγος, εργοδότης, πατέρας! Βέβαια, η λέξη «ιδανικός» όπως γίνεται και με όλες τις λέξεις, είναι εκτεθειμένη στην παρερμηνεία και μπορεί εύκολα να παρεξηγηθεί! Κι αυτό, επειδή η ερμηνεία που μπορεί να δώσει ο καθένας σε μια τέτοια λέξη, είναι πολύ πιθανόν, να είναι διαφορετική. Εκείνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι πως ποτέ δεν κατάφερα να γίνω ο ιδανικός σε τίποτα! Ίσως επειδή η λέξη ιδανικός, είναι τόσο σχετική, που από μόνη της δεν μπορεί να σταθεί! Όσο κι αν πασχίζεις να καλύψεις ένα μονοπάτι, όταν φτάνεις στο τέρμα, ανακαλύπτεις πως ένα καινούριο, εντελώς διαφορετικό, ανοίγεται μπροστά σου! Έτσι, μπορεί να μην κατάφερνα πολλές φορές να γίνω ιδανικός, όμως δεν σταμάτησα ποτέ να διανύω τα μονοπάτια! Μόνο που έπαψα να βιάζομαι, και απολαμβάνω περισσότερο τη διαδρομή! Κι αν για μια στιγμή, νιώσεις πως δεν είμαι αυτός που θες… Να ξέρεις, πως είμαι ότι καλύτερο έχω αυτή τη στιγμή και συνεχίζω!

Προτίμησα να σας δώσω ένα δείγμα του πως σκέφτομαι κι ενεργώ με όλους και με όλα που συσχετίζομαι, και όχι να περιγράψω τον εαυτό μου ασκώντας με τον τρόπο αυτό ένα είδος κριτικής… Εξάλλου, αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό μου. Αποφεύγω να εκφέρω κρίσεις για άλλους ανθρώπους, αλλά και για τον εαυτό μου.

Το επόμενο συγγραφικό σου βήμα;

Έχω κάνει μια συμφωνία με τον κεντρικό ήρωα του πρώτου μου βιβλίου, τον Ορέστη, και σκοπεύω να την τηρήσω! Δεν έχω κάποιες ακαδημαϊκές, η οποιουδήποτε άλλου είδους, γνώσεις ψυχολογίας και ψυχοθεραπείας, αλλά συμφώνησα να μεγαλώσω τον Ορέστη και να τον κάνω έναν ιδιαίτερο ψυχολόγο – ψυχοθεραπευτή, που η ιδιαιτερότητά του θα οφείλεται στο ότι εκτός από τις ακαδημαϊκές του γνώσεις, θα διαθέτει και τη σοφία που θα του παρέχει η επικοινωνία με την ίδια του την ψυχή!

Αυτή την εποχή δουλεύω πάνω στο επόμενο βιβλίο, που σε αντίθεση με τον ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ είναι εξολοκλήρου μυθοπλασία. Ωστόσο η δομή του θα είναι περίπου η ίδια. Δηλαδή: Καθημερινότητα, συγκρούσεις, περιπέτεια, έρωτας, ανατροπή, φιλοσοφία, απόσταγμα! Όπως γίνεται με το κρασί! Ο οινοποιός δίνει τον καλύτερο εαυτό του, βάζει όλη του την τέχνη και περιμένει με αγωνία. Ξέρει πως μια μικρή λεπτομέρεια είναι ικανή να του καταστρέψει κάθε προσδοκία… Κανείς όμως δεν μπορεί να πει πως δεν προσπάθησε.