Γράφει: Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου βιβλίου της Μαρίας Κατσικοβόρδου με καταγωγή από την Πρέβεζα, ο ανταποκριτής του Bookia στην Ήπειρο Μίλτος Γήτας είχε μια συζήτηση μαζί της για την πλοκή του νέου της βιβλίο, για την έμπνευση της αλλά και για το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι κάποιος σήμερα να εκδώσει ένα βιβλίο. Αρκετά ειλικρινής και με διάθεση μιλάει για τη δική της Πρέβεζα, για την Αθήνα αλλά και για τα επόμενα λογοτεχνικά της σχέδια.

Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στη συγγραφή;

Κεκτημένη ταχύτητα θα έλεγα! Δουλειά μου ως δημοσιογράφος και επικοινωνιολόγος ήταν να γράφω, ομιλίες, άρθρα, συνεντεύξεις, αναλύσεις. Έτσι, όταν κάποια στιγμή έμεινα χωρίς δουλειά, συνέχισα να κάνω αυτό που ήξερα, να γράφω, να γράφω ιστορίες πλέον, να δημιουργώ ήρωες, να πλάθω ζωές και να ακολουθώ την εξέλιξή τους μέσα από τις επιλογές τους. Είναι και ήταν ξεκούραση για μένα να γράφω, ήταν και είναι ένα ευχάριστο, ένα χαλαρωτικό διάλειμμα από την πραγματικότητα και τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Από τι εμπνέεστε συνήθως;

Από τη ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έμπνευση από την ίδια τη ζωή. Από τους ανθρώπους, από ιστορίες, από λέξεις, εικόνες, από γεύσεις, από μουσική. Για κάθε δημιουργό πιστεύω αυτή είναι η απάντηση, τα ερεθίσματα που παίρνει ο καθένας από εμάς από τη ζωή, πώς τον αγγίζουν, τί του ξυπνούν μέσα του, πώς βάζουν ένα φυτίλι στο μυαλό, στη φαντασία και αυτή τρέχει με λέξεις πάνω στο χαρτί.

Τι θα διαβάσει ο αναγνώστης  στο νέο σας βιβλίο «Τα ποτέ που έγιναν ζωή» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Andy’s Publishers;

Το νέο μου βιβλίο είναι ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, εξελίσσεται στην Αθήνα με πρωταγωνίστριες τρεις κοπέλες γύρω στα 35 τους. Ο αναγνώστης θα διαβάσει για τις ανατροπές στη ζωή τους, διαφορετικές ιστορίες της κάθε μίας, ανατροπές σε βαθιά τους πιστεύω, σε πεποιθήσεις, πώς μεγαλώνοντας η ζωή έρχεται να προκαλέσει ότι θεωρούμε δεδομένο, είτε η αγάπη είναι αυτό, είτε η καθημερινότητά μας, η οικογένειά μας, επιλογές μας. Νομίζω είναι ένα βιβλίο που θα βρει να αγγίξει πτυχές μέσα στον καθένα μας και ίσως να δώσει και απαντήσεις σε πολλούς μέσα από τις σελίδες του. Ευχή μου να είναι μια καλή συντροφιά στον αναγνώστη.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να εκδώσει κάποιος νέος συγγραφέας το βιβλίο του στην Ελλάδα του σήμερα;

Δεν είναι εύκολο. Και σίγουρα δεν είναι κάτι που γίνεται γρήγορα. Θέλει να έχεις υπομονή και αυτό είναι το λιγότερο.

Τα κοινωνικά δίκτυα βοηθάνε την τέχνη γενικότερα; Ναι ή όχι και γιατί;

Τα κοινωνικά δίκτυα είναι η πιο δυνατή ευκαιρία για έναν καλλιτέχνη να προβάλει το έργο του σε πολύ κόσμο και σχεδόν χωρίς κόστος. Είτε στη μουσική, είτε στη φωτογραφία, στην ζωγραφική, στο θέατρο, στη συγγραφή, παντού. Κάθε καλλιτέχνης έχει μια σκηνή, ένα μικρόφωνο, ένα βήμα και κοινό να τον περιμένει. Από εκεί και μετά είναι η χρήση που θα κάνει ο καθένας και το μήνυμα που θα επιλέξει να περάσει. Το βήμα όμως είναι εκεί.

Αγαπημένος συγγραφέας και βιβλίο;

Είναι τόσοι και τόσα! Αμέτρητα βιβλία που μπορείς να περάσεις 2 ζωές μέσα σε αυτά για να τα διαβάσεις. Και πόσο τυχεροί είμαστε οι Έλληνες με τόσους συγγραφείς και την γλώσσα μας αυτή την πανέμορφη να διαβάζουμε. Για να δώσω όμως μια απάντηση, αυτή την εποχή θα πω Η Χίμαιρα του Καραγάτση. Είναι ένα βιβλίο που το είχα διαβάσει πρώτη φορά μικρή, στο σχολείο ακόμα και δεν είχα καταλάβει τίποτα τότε! Σήμερα βλέπω άλλες εικόνες πια μέσα από αυτό, άλλα συναισθήματα. Μου αρέσει πολύ.

Αθήνα ή Πρέβεζα και για ποιους λόγους;

Είμαι Πρεβεζάνα, Πρέβεζα γεννήθηκα, Πρέβεζα μεγάλωσα, Πρέβεζα είναι το πατρικό μου σπίτι.  Η μητέρα μου όμως Αθηναία, με έπαιρνε μαζί της σε ταξίδια στην Αθήνα από μικρή, μου λέει ιστορίες για αυτήν, για τις γειτονιές της, εκεί είναι το πατρικό της και έτσι σήμερα αγαπώ και τις δύο πόλεις εξίσου. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να επιλέξω. Μέσα σε ένα απόγευμα από την Πρέβεζα βρίσκεσαι Αθήνα και από Αθήνα Πρέβεζα. Δεν τις ξεχωρίζω.

Με ποιες πέντε λέξεις θα μου περιγράφατε τον εαυτό σας;

Ρομαντική σίγουρα, δίπλα σε αυτό θα βάλω όμως και το ρεαλίστρια. Απαιτητική, δυνατή θέλοντας και μη, αισιόδοξη. Νομίζω η καλύτερη φράση για να περιγράψω τον εαυτό μου, είναι αυτό που είχε πει και ο Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ όταν τον ρώτησαν για τον ίδιον: ένας ιδεαλιστής χωρίς αυταπάτες (an idealist without illusions).

Ποια φράση είναι για εσάς, αυτό που λέμε, μότο ζωής και γιατί;

«Προχωράω μπροστά». Έχω αρχίζει να πιστεύω αυτό είναι και το μυστικό της ζωής, η κίνηση, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στην σκέψη, στη ζωή, στο σώμα μας. Να μην στέκεσαι πουθενά, να προχωράς, να εξελίσσεσαι, να δημιουργείς, να αλλάζεις, να τρέχεις μπροστά. Νομίζω είναι απάντηση σε κάθε τι κακό, να μην το αφήνεις να σε ρουφά, να μην σε κρατά κολλημένο στη στιγμή. Αλλά και σε κάθε καλό, να παίρνεις δύναμη από αυτό και να δημιουργείς κάτι πιο όμορφο, κάτι πιο μεγάλο, κάτι πιο δυνατό.

Ποια είναι τα άμεσα λογοτεχνικά σας σχέδια;

Προς το παρόν στη σκέψη μου είναι το βιβλίο μου αυτό, το δεύτερό μου βιβλίο, «Τα ποτέ που έγιναν ζωή». Μόλις βγήκε και θέλω να το δω να πηγαίνει μακριά. Η ζωή βέβαια φαντάζομαι έχει ήδη τα δικά της σχέδια οπότε ας δούμε τι άλλο έχει να έρθει μπροστά.