Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Ποια είναι η ιστορία που θα συντροφεύσει τους αναγνώστες του «Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα;»;

Πρόκειται για ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, στο οποίο έρχονται αντιμέτωπες δυο κουλτούρες πολύ διαφορετικές. Δυο άνθρωποι σύγχρονοι, μεσοαστοί, επιτυχημένοι, ζουν σε μια Ευρώπη με διακριτό στίγμα του Νότου και του Βορρά. Κάτι πολύ μεγάλο, πολύ σπουδαίο, έρχεται ωστόσο να τους ενώσει και ταυτόχρονα να γεννήσει απρόβλεπτες συγκρούσεις. Κι ενώ αυτοί οι δυνατοί ήρωες θα παλεύουν να ισορροπήσουν πάνω από τα ρήγματα που τους χωρίζουν, ένα συνταρακτικό γεγονός θα έχει συνέπειες που κανείς δεν περίμενε.

Η πλοκή του βιβλίου εκτυλίσσεται μεταξύ Ελλάδας και Νορβηγίας. Γιατί η Νορβηγία;

Από όλες τις Σκανδιναβικές χώρες, που θα ήταν βέβαια οι χαρακτηριστικοί τόποι ανάδειξης της «βόρειας» κουλτούρας, η Νορβηγία ήταν για μένα η φυσική επιλογή. Αυτήν τη διαφορετικότητα ματιάς στα πράγματα την έχω βιώσει προσωπικά. Πριν από πολλά χρόνια έζησα στο Όσλο κάποιο διάστημα ως νεαρή φοιτήτρια σε θερινό stage  και είδα μια κοινωνία αλλιώτικη! Έκτοτε ταξίδεψα στη Νορβηγία αρκετές φορές. Σε κάθε επίσκεψη η πρώτη εντύπωση επιβεβαιωνόταν, όσο και αν πολλά πράγματα άλλαζαν μέσα στον χρόνο. Όταν ξεκίνησα να υλοποιήσω την ιδέα αυτού του βιβλίου, ξαναβρέθηκα εκεί κάνοντας έρευνα και επιβεβαιώθηκε μέσα μου η επιλογή μου. Άλλωστε, η πλοκή του έργου συναντά πραγματικά γεγονότα που ιστορικά συνδέονται  αποκλειστικά με τη Νορβηγία και όχι με οποιαδήποτε άλλη βόρεια χώρα.

Η διαδικασία συγγραφής ενός βιβλίου εκτός από έμπνευση και ταλέντο απαιτεί σκληρή δουλειά και πειθαρχία. Προσωπικά, η διαδικασία αυτή σας ενεργοποιεί ή θα λέγατε ότι σας εξαντλεί;

Η διαδικασία της γραφής είναι για μένα ένα θαυμάσιο ταξίδι. Με ζωντανεύει, πλουτίζει τη ζωή μου, με αποσπά από τα διάφορα μικρά και ασήμαντα. Ειδικά σαγηνεύομαι από την έρευνα τόπων, χαρακτήρων και ιστορικών γεγονότων που προηγείται ή και εξελίσσεται στη διάρκεια της δημιουργίας ενός βιβλίου. Ωστόσο, δεν έχω κατορθώσει ακόμη, μετά από δυο βιβλία, να βάλω την αναγκαία και παραγωγική πειθαρχία στον χρόνο μου, ίσως επειδή δεν βλέπω τη συγγραφή ως καθήκον ή ως «αποστολή». Για μένα είναι η ανακάλυψη και εξερεύνηση ενός νέου κόσμου, που πάντα επιθυμούσα, αλλά οι συμβάσεις και οι υποχρεώσεις με κράταγαν για χρόνια μακριά του.

Το πρώτο σας βιβλίο, «Ανοξείδωτη Μνήμη», απέσπασε θερμές κριτικές. Πέρα από την ικανοποίηση που λογικά νιώσατε, αισθανθήκατε και μια επιπλέον ευθύνη για το επόμενο βιβλίο σας;

Η έκδοση της «Ανοξείδωτης Μνήμης» με γέμισε χαρά και συγκίνηση, ειδικά λόγω του ειδικού θέματος του βιβλίου. Οι καλές κριτικές, τα ενθουσιώδη σχόλια ήταν φυσικό να με πλημμυρίσουν με αισιοδοξία και να διατηρήσουν εκείνη την «αθωότητα» του πρωτόβγαλτου για αρκετό καιρό. Ωστόσο, όταν καταπιάστηκα με τη συγγραφή του «Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα;», συνειδητοποίησα μια «ειδική» ευθύνη: τη διαφορετικότητα στο θέμα, την εποχή και  τους χαρακτήρες αυτού του βιβλίου σε σχέση με το πρώτο. Σκέφτηκα πράγματι ότι ενδεχομένως οι φίλοι και αναγνώστες μου να περίμεναν κάτι παρεμφερές ή τέλος πάντων μια ιστορία που να κινείται στο ίδιο κλίμα. Αυτό εδώ το μυθιστόρημα είναι εντελώς διαφορετικό, κάτι φρέσκο, νέο και αναζωογονητικό τουλάχιστον για μένα. Ανυπομονώ να δω και τις αντιδράσεις των αναγνωστών.

Είναι τελικά εύκολο να έρθουν κοντά άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες ή το πολιτισμικό «χάσμα» είναι πολλές φορές αγεφύρωτο;

Τίποτε δεν είναι αγεφύρωτο όταν προτάσσεται η διάθεση αποδοχής της διαφορετικότητας, η κατανόηση, η καταλλαγή και η αγάπη. Όταν παραμερίζονται τα δογματικά ή τα βαρίδια που φέρνουν οι ριζωμένες συνήθειες, και αφήνεται να λειτουργήσει ο Άνθρωπος, να συναντηθεί στο μέσον της απόστασης με τον άλλον Άνθρωπο.  Αυτήν τη λυτρωτική απαλλαγή από προκαταλήψεις ας τη διδαχτούμε από τα μικρά παιδιά.

Διαβάζετε τις κριτικές και τα σχόλια των αναγνωστών σας; Υπάρχει κάποιο που σας είχε κάνει εντύπωση και το θυμάστε;

Διαβάζω πάντα τις κριτικές και τα σχόλια με καρδιοχτύπι πρωτάρη. Όλα έχουν βάρος και σημασία για μένα, ειδικά όταν δεν περιορίζονται σε κάποιους τυπικούς επαίνους. Ιδιαίτερη εντύπωση θυμάμαι ότι μου έκανε το σχόλιο αναγνώστη της «Ανοξείδωτης Μνήμης» που δήλωσε ότι τον συγκίνησε η ειλικρίνεια της γραφής. Βρήκε ότι απέφυγα να ηρωοποιήσω τον Αρίστο ή να τραβήξω σε δραματικά άκρα τα γεγονότα. Μου είπε χαρακτηριστικά: «Έχουμε πήξει από ήρωες! Να κι ένας αληθινός άνθρωπος!»

Έχουμε σήμερα οι Έλληνες, περισσότερο από ποτέ, ανάγκη να μας συντροφεύσει ένα καλό βιβλίο;

Πιστεύω ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε μια διαρκή και αδήριτη ανάγκη από τα καλά βιβλία και όχι μόνο σήμερα. Είμαστε μια χώρα μικρή, με γλώσσα ανάδελφη, στην περιφέρεια του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι, με ένα τεράστιο, ωστόσο,  πολιτιστικό και ιστορικό κεφάλαιο. Ειδικά όμως τώρα, στη δύσκολη περίοδο που περνάμε, ένα καλό βιβλίο μπορεί να μας συντροφεύσει, να μας εμπνεύσει, να μας δώσει κουράγιο, να μας φέρει στα ίσια μας, ώστε να μην αφήσουμε την υλική και ψυχική μιζέρια να μας βάλει κάτω. Είναι άλλωστε σήμερα ένα προσιτό, αν όχι το πιο προσιτό, αγαθό απόλαυσης που μας προσφέρεται. Αγορασμένο ή δανεισμένο ή ανακυκλούμενο μεταξύ φίλων.