Γράφει: Αγαθάγγελος Σταυρόπουλος

Η ποιητική συλλογή «Ερέβους έλευσις: εφηβική καταμέτρησις».
Ο ποιητής Βιργίλιος Βεργής.

Πρόκειται για την πρώτη ποιητική συλλογή του Βιργίλιου Βεργή ο οποίος έχει ασχοληθεί με πολλές πτυχές της λογοτεχνίας, από την σκοπιά του μυθιστοριογράφου αλλά και του αρθρογράφου για θέματα λογοτεχνίας αλλά και πολιτικής.

Ο νεαρός αλλά όχι νέος ποιητής, απάντησε στα ερωτήματα που προκύπτουν από τα ποιήματά του προκειμένου να γνωρίσουμε καλύτερα τον κόσμο του. Μας μίλησε επίσης για τα ενδιαφέροντα αλλά και το βιογραφικό του.

Ανακαλύπτοντας την συλλογή του ποιητή, παρατηρεί κανείς ότι πρόκειται για μια άκρως καλλιτεχνική προσωπικότητα, που αποτυπώνει την σιγουριά της σκέψης στο χαρτί, και μέσω των ποιημάτων ψάχνει για εξιλέωση από το κοινότυπο και τυπικό έρεβος των ημερών.

Ο τίτλος και το εξώφυλλο από μόνα τους σε βάζουν στην σκέψη του ποιητή, προμηνύουν και ακόμη συντροφεύουν την φθινοπωρινή αύρα των ποιημάτων που παίρνουν σάρκα και... ρίζες στα ποιήματα, «Ανθίζουν τα λουλούδια με μια ενοχή και μια συγκράτηση, γνωρίζοντας τι βάρος δυσβάσταχτο φέρει η επικείμενη απουσία τους» (σελ.32 ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΣΚΕΨΗ).

Τα ποιήματα, όπως και το εξώφυλλο, κρατούν την υγρασία και την δροσιά των λέξεων που αποτυπώνονται δίχως δεύτερη σκέψη, σαν να συλλαβίζονται λέξεις όπως θάλασσα, τρικυμία, φουρτούνες και πλέκουν ένα ειδύλλιο μεταξύ των εποχών. Ο ποιητής έχει καταφέρει τα ίδια τα ποιήματα να αγαπούν, να στέκονται, να βιώνουν την απάθεια, τη μοναξιά, τη ρουτίνα, μέσα από τον χαρακτήρα τους, την δική τους πραγματικότητα, μέσα από μια συνεχή σύνδεση λέξεων σαν αλληλουχία που δημιουργεί έναν ήχο στο ξεστόμισμά τους που είναι «ευγενικός απέναντι στην σιωπή».

Η συλλογή είναι γεμάτη εικόνες που αφήνονται στην ατμόσφαιρα, που «φυτρώνουν», που συνδέουν την πραγματικότητα με τη φύση και ακόμη σουλατσάρουν σαν λέξεις, σε «χαμόσπιτα», «εκκλησιές», έως το σπίτι. Το βιβλίο του ποιητή, προσδίδει συναισθήματα στην αδιάλειπτη έννοια της τέχνης, της δίνει ρόλο, μορφή και είναι! Την συντροφεύει απ’την «ζωή» έως τον «θάνατο», της δίνει νοήματα πολλαπλά, τόσα που... ο ποιητής μας τα κάνει τόσο απλά, «Τέχνη το πλάτος κάθε θάλασσας», αλλά και αυθόρμητα, περίπλοκα και... αντίθετα, «Το τελευταίο γλυκόπικρο ψέμα... αυτό είναι τέχνη» (σελ. 33, ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ). Ο ποιητής συνδέει καθημερινές εικόνες με τη μαγεία και τις «πετά» στην ρουτίνα προσπαθώντας (ή μάλλον καταφέρνοντας) να κάνει μια στιγμή αιώνια.

Τέλος αυτό που παρατηρεί κανείς, είναι η ιδιαίτερη και ώριμη γραφή που σε κάνουν να ξεφεύγεις από το στερεότυπο ότι τα πρώτα ποιήματα δεν είναι και τόσο καλά! Η άψογη χρήση της γλώσσας δημιουργεί μια αύρα τόσο φθινοπωρινά καλοκαιρινή, βάσει των εικόνων που μας δίνει ο ποιητής, που κάνει τα ποιήματα του διαχρονικά, παντός καιρού και... παντός εποχής.

Η συζήτηση με τον ποιητή

Ε: Τί πραγματικά ζούμε; Την ζωή ή τον θάνατο;

Α: “Το τραγελαφικό ξέρεις ποιο είναι;  Ότι ενώ με την ανθρώπινη λογική μόνο η ζωή βιώνεται, κάτι ύποπτο συμβαίνει από γενέσεως κόσμου και καταλήγουμε να ζούμε τελικώς περισσότερο μέσα στον θάνατο τον δικό μας και των άλλων. Μία ολόκληρη ζωή περνά με μοναδική βέβαιη αναμονή την άφιξη του θανάτου. Μπορεί να μην ευτυχίσουμε με τον τρόπο που επιθυμούσαμε παιδιά, μπορεί να μη συναντήσουμε τον μοιραίο έρωτα, μπορεί να μην καταφέρουμε να πάμε και σε εκείνη τη  συναυλία που πάντα ονειρευόμασταν πάντως ο θάνατος είναι αξιόπιστος επισκέπτης.

Η διάρκεια του βίου μας είναι μέσα στα "μπορεί" στα "πιθανώς" και στα "ίσως". Ενώ η πραγματικότητα του θανάτου είναι guaranteed!  Όλες μας οι δραστηριότητες, από την αναζήτηση τροφής μέχρι την διαιώνιση του είδους αποτελούν απλώς μία πρόθεση παράτασης, μία ανώφελη ανυποταξία στην καταλυτική εξουσία του θανάτου. Συνεπώς θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζούμε όλη μας τη ζωή εδώ στον ήλιο, με το ένα πόδι όμως στην άλλη πλευρά, εάν υποθέσουμε πως υπάρχει.

Ε: "Είναι τέχνη", πολλά πράγματα σου φαίνονται σαν τέχνη; Ποιος πιστεύεις πως είναι ο ρόλος της τέχνης στην ζωή μας και ειδικότερα στην ζωή σου; Και τί αποτελεί τέχνη για σένα;

Α: Η τέχνη είναι και αυτή όπως όλες οι μεγάλες έννοιες, άκρως αφηρημένη. Με το άλλοθι αυτής της αφηρημάδας έχουμε παρακολουθήσει ως κοινωνία πραγματικές γελοιότητες. Υπάρχει μία μεγάλη αυθαιρεσία και ισχυρισμός τέχνης στον κόσμο. Ιδιαίτερα στον συγγραφικό χώρο, άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από γούστο, αισθητική, φιλοσοφία νομίζουν πως μπορούν να μιλούν για τους πάντες και τα πάντα. Να βαφτίζουν λογοτεχνία κείμενα που δεν θα έπρεπε να διαβάζονται.

O Pablo Picasso έδωσε έναν ενδιαφέροντα ορισμό περί τέχνης. "Art washes away from the soul the dust of everyday life".

Για μένα τέχνη είναι το ωραίο, το ειλικρινές, το ευγενώς αποκαλυπτικό. Τέχνη είναι το μελαγχολικό χαμόγελο της Τζοκόντας του Χατζιδάκι και το βίαιο, αντισυμβατικό "The Wall" των Pink Floyd.

Τέχνη είναι η ανατριχιαστική Σκόνη της Δημουλά και η εξομολογητική Πόλη του Καβάφη.

Τέχνη είναι όταν η Νόρα του Ibsen κλείνει την πόρτα πίσω της και δεν γυρίζει.

Τέχνη είναι και η φιλοσοφική ακινησία του Beckett με το περίφημο "No one moves".

Ο ρόλος της τέχνης στη ζωή μου είναι καταλυτικός. Αφενός επειδή πλήττω αφόρητα μέσα στην καθημερινότητα των ανθρώπων και αφετέρου επειδή η σκληρότητα και η αμάθεια του κόσμου με σκοτώνουν αργά αργά σαν δηλητήριο. Χωρίς το rock, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και το θέατρο θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Θα είχα περάσει μία χάλια εφηβεία, δεν θα με ενδιέφερε να υπάρχω.

Χωρίς την τέχνη τί θα είχαμε να θαυμάζουμε στον κόσμο; Με τί θα ελπίζαμε; Εντάξει, υπάρχει και το ποδόσφαιρο αλλά δεν είναι για μένα.

Ε: "Συμμετείχες", όπως λες και στο ποίημα σου, "απλώς συμμετείχα", και μας δίνεις έτσι μιά θλιβερή νότα, από κει λοιπόν θα ήθελα να σε ρωτήσω ποία ήταν η "συμμετοχή" των άλλων ή η επιρροή κοντινών σου ανθρώπων στην ποίηση σου;

Α: Το "απλώς συμμετείχα" κατά την προσωπική μου άποψη ανήκει ανάμεσα στα τρία πιο αξιόλογα ποιήματα αυτής της συλλογής. Εαν υποθέσουμε βέβαια ότι είναι πράγματι αξιόλογα. Δεν ξέρω εάν είναι θλιβερή νότα αυτή η συμμετοχή ή απλώς μία μέτρια πραγματικότητα συγγενική με των περισσοτέρων ανθρώπων. Πόσες φορές δεν σκεφτήκαμε όλοι πως  υπήρξαμε απλώς θεατές στη ζωή μας; Ότι μας εξαπάτησε η μακρά  διάρκεια που διαφημίζει ο έρωτας;

Ό,τι έστειλε τις μνήμες μας στο ντουλαπάκι της λήθης ο περασμένος χρόνος; Το εν λόγω ποίημα αποτελεί μία προσωπική μου ασπρόμαυρη καταγραφή της μεταεφηβικής ζωής. Εάν ήταν χρώμα θα είχε εκείνο το γκρίζο της ομίχλης μέσα στο φθινόπωρο. Σε γενικά πλαίσια, η ποίησή μου αναμφισβήτητα επηρεάζεται από τους ανθρώπους της ζωής μου. Όλα τα υπαρξιακά θέματα που θέτω δεν θα είχαν γεννηθεί μέσα μου εάν δεν ερωτευόμουν, εάν δεν βίωνα την απώλεια στον χωρισμό και στον θάνατο. Εάν δεν έφτανα σε σημείο να αντιλαμβάνομαι την δύναμη της λήθης, την αξία της μνήμης και το βάρος του χρόνου που τρέχει δίχως παύση τότε δεν θα έγραφα ποιήματα και θα ήμουν και πολύ πιο ευτυχισμένος.

Ε: Ποιά είναι τα σχέδια σου όσον αφορά την σχολή σου και την συγγραφή; Σκέφτεσαι κάποια στιγμή να κάνεις κάτι που θα συνδέσει τα δυο πράγματα που αγαπάς;

Α: Σπουδάζω στο τμήμα θεάτρου του ΑΠΘ με κατεύθυνση στη δραματολογία. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι ασχολούμαι με τη φιλολογική μελέτη των θεατρικών κειμένων της παγκόσμιας δραματουργίας. Όταν ολοκληρώσω τις σπουδές μου σχεδιάζω να φύγω από την Ελλάδα.

Με ενδιαφέρει η μελέτη της Σκανδιναβικής λογοτεχνίας καθώς και η ιστορία της κουλτούρας. Σκοπεύω να ασχοληθώ κάποια στιγμή σε πανεπιστημιακό επίπεδο και με την κοινωνιολογία. Τη θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Πιστεύω πως όλα όσα κάνω και επιθυμώ να συνεχίσω να κάνω αλληλοσυμπληρώνονται.

Αυτή τη περίοδο ετοιμάζω ένα coming of age βιβλίο για εφήβους, την δεύτερη ποιητική συλλογή μου και ένα βιβλιαράκι δέκα διηγημάτων. Ασχολούμαι αρκετά και με την πολιτική αρθρογραφία μου. Ίσως ακούγονται πολλά αλλά στη πραγματικότητα δεν είναι. Η απραξία μου φέρνει κατάθλιψη, η συγγραφή είναι αφορμή για έναν επόμενο ζεστό καφέ.

Τέλος, ο Βιργίλιος Βεργής αφού μας διευκρίνισε τα κομμάτια που δημιουργούν την τέχνη του, αλλά και την “ατυχία” του να ασχολείσαι με την τέχνη, μας μίλησε λίγο για την ζωή του και το τι αγαπά να κάνει.

Με λένε Βιργίλιο και γεννήθηκα το 1995. Θυμάμαι να με ενδιαφέρει το γράψιμο από τότε που έμαθα να μιλάω.

Όταν ήμουν πέντε ετών έφτιαχνα μικρές ιστορίες που ζητούσα από τον μπαμπά μου να τις καταγράψει στο χαρτί.

Στα δώδεκά μου χρόνια, αφού είχα μάθει πια να γράφω, ολοκλήρωσα ένα πρώτο μυθιστόρημα που εκδόθηκε και παρουσιάστηκε σε κοινό. Από τότε γράφω συνέχεια.

Το πιο σημαντικό που έχω καταφέρει μέχρι σήμερα είναι να διαβάζω πολύ περισσότερο απ όσο γράφω.

Δεν ξέρω εάν είμαι καλός συγγραφέας αλλά είμαι επιτυχημένος αναγνώστης.

Το 2016 κυκλοφόρησε η πρώτη μου ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Ιωλκός μέσα σε μία περίοδο που ετοίμαζα τρία νέα διαφορετικά βιβλία, ανάμεσά τους και η επόμενη συλλογή μου.

Επίσης δεν σταματώ ποτέ να αρθρογραφώ περι κοινωνίας και πολιτικών εξελίξεων. Σπουδάζω δραματολογία στο τμήμα θεάτρου του ΑΠΘ και η φιλολογική μελέτη της παγκόσμιας δραματουργίας συμπληρώνει δυναμικά τις λογοτεχνικές μου ενασχολήσεις. Το αντικείμενο σπουδών μου υπήρξε πάντοτε κομμάτι της ψυχοσύνθεσής μου.

Εάν με χαρακτήριζαν πέντε λέξεις αυτές θα ήταν: Βιβλία, γράψιμο, rock, cinema και τα ταξίδια.