Βιβλίο Old soul
Συγγραφέας Γιώργος Καστέλλης
Κατηγορία Κοινωνικό Μυθιστόρημα
Εκδότης Πνοή
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Αγορά τού βιβλίου από το Δίκτυο Βιβλιοπωλείων Bookia

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Ένας άντρας είναι καταδικασμένος να θυμάται τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του καθώς επιστρέφει ξανά και ξανά στη ζωή αλλάζοντας σώματα και ταυτότητες. Το μυστήριο του θανάτου καταρρέει γι’ αυτόν, του μένει όμως ακόμα να λύσει το μυστήριο της ύπαρξης. Καθώς συνεχίζει αδιάκοπα το ταξίδι του μέσα στην Ιστορία, οι χώρες και οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη και ο ήρωας αλλάζει μαζί με τον κόσμο, προσπαθώντας πάντα να σπάσει την κατάρα της αιώνιας μνήμης που τον βαραίνει. Ο έρωτας και η απώλεια που επιστρέφουν ξανά και ξανά στον δρόμο του, κάνουν την πορεία του ακόμα πιο περίπλοκη και βασανιστική.

Αυτό γράφει το οπισθόφυλλο, αυτή είναι εν ολίγοις η ιδέα του βιβλίου. Πιασάρικη και με πολλές δυνατότητες ανάπτυξης. Και όμως.

Ο Γιώργος Καστέλλης δεν στηρίζει το μυθιστόρημά του στη super duper ιδέα που κατέβασε μια ημέρα από το πολύστροφο μυαλό του. Αντιθέτως, χτίζει πάνω σε αυτή και συνθέτει ένα μωσαϊκό εικόνων, ιστοριών και χαρακτήρων από το 1453 έως και σήμερα με σκοπό να αναδείξει τη διαχρονικότητα αξιών όπως η αγάπη και ο έρωτας και δεινών όπως ο ρατσισμός, οι προκαταλήψεις, η ομοφοβία και ο θρησκευτικός φανατισμός.

Είναι σαν να γράφει συλλογή διηγημάτων σε διάφορες εποχές με τον ίδιο πρωταγωνιστή που του αλλάζει συνεχώς, ηλικία, ταυτότητα, φύλο, ιδεολογίες και κάποιες φορές χωρίς υπερβολή και τα φώτα ακόμα…

Ο ήρωάς του δεν μπορεί να αντέξει την τόση αιωνιότητα.

«Όσες ζωές και να χαρίσουν σε έναν άνθρωπο τελικά, αυτός πάντα θα σκέφτεται εκείνες που δεν έζησε. Αυτό που δε γίνεται μας στοιχειώνει περισσότερο από αυτό που έχει συμβεί».

Δεν μπορεί να πει σε κανέναν παραέξω για αυτή του την τρελή κατάσταση. Ψάχνει να κρατηθεί από κάπου, ψάχνει για Θεό (γίνεται και ιερωμένος) ενώ διαχρονικά σε καμιά του ζωή δεν τον δέχεται, πιστεύει στο κάρμα και στη δικαιοσύνη αλλά τελικά ο έρωτας είναι αυτός που τον κρατά ενεργό στα ατέρμονα σούρτα φέρτα του στο χρόνο.

Όχι τυχαία οι μεγαλύτερες σε όγκο  ιστορίες σε όλο το βιβλίο είναι αυτές που ο έρωτας ανθεί και ο Καστέλλης μετά τον Ερωσφόρο δείχνει πως και σε τούτο το έργο του σε αυτόν θα κεντράρει για να λύσει τα μάγια και τις απορίες των αναγνωστών για το ποια στο διάτανο είναι η αξία που μπορεί να μας κρατήσει στη ζωή ανά τους αιώνας.

«Γιατί τη ζωή μετά θάνατον κουτσά στραβά είχα μάθει να την αντέχω, τη ζωή μετά τον έρωτα πώς μαθαίνει κανείς να την αντέχει;»

Γράφει λιτά και απέριττα ασχέτως εποχής που περιγράφει. Ο αφηγητής είναι ένας ανά τους αιώνας με ίδια γλώσσα, ιδιαιτερότητες και αίσθηση του χιούμορ.

Δε φορτώνει πουθενά το κείμενό του με φιλολογικές περικοκλάδες gourmet καταστάσεις  και λογοτεχνικά dressing αν και δείχνει να χειρίζεται άψογα τη γλώσσα και παραδίδει  ρεσιτάλ ανάπτυξης διαλόγων (πολύ καλά δουλεμένοι και με συναισθηματική σοβαρότητα) και ζωντανών εικόνων.

Δε γράφει όμως σε καμία περίπτωση ανάλαφρα. Φαίνεται να αγγίζει επιφανειακά τα ζητήματα που ασχολείται αλλά τελικά με τη συγγραφική του οξυδέρκεια εμβαθύνει με ένα τρόπο που δε γίνεται διδακτικός ούτε κουραστικός.

Τα θέματα που καταπιάνεται κάνουν τζιζ, είναι δύσκολα και απαιτητικά. Η μετενσάρκωση, η ζωή μετά θάνατον, η ύπαρξη του Θεού.

Η πορεία της ανθρωπότητας γενικότερα:

«Ξέρω καλά πως αυτός ο κόσμος μοιάζει τρελός και άδικος. Πότε γίνεται καλύτερος, επειδή υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ζούμε μια φορά και πότε πάει κατά διαόλου, ακριβώς γιατί υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται ότι ζούμε μια φορά»

Αν και ο ήρωάς του επιδίδεται σε ένα one man show δεν είναι ούτε συμπαθής αλλά ούτε και συμπαθής προς τον αναγνώστη ο οποίος ναι μεν συμπάσχει με το πρόβλημά του να σπάσει την αιώνια κατάρα και να πεθάνει σαν κανονικός άνθρωπος από την άλλη δε, ενοχλείται με την ψυχική του ανισορροπία και επιθετικότητα που τον οδηγεί συχνά σε αιματοβαμμένα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών με τους αντιπάλους του. Και όλα αυτά σε μία ατμόσφαιρα που περιμένεις να είναι μέσα στην καταχνιά και την ομίχλη αφού ο ήρωας αγωνίζεται μάταια να απεμπλακεί από τα μάγια. Εκεί που πάει να γκριζάρει, όμως, οι αστείρευτες δόσεις χιούμορ του συγγραφέα την επαναφέρουν σε μία κανονικότητα και γλυκύτητα που ξαφνιάζει δεδομένης της υπόθεσης και των συχνών splatter σκηνών από τον ήρωά του.

Η ικανότητα του συγγραφέα να κρατά ίδιο τον ρυθμό αφήγησης, αυξομειώνοντας ελάχιστα την ένταση, ασχέτως έτους, ονόματος, ηλικίας ή αξιώματος του πρωταγωνιστή του, του επιτρέπει να βγάζει ευαισθησία και να περνάει υπόγεια κι υπέργεια μηνύματα για την ελευθερία, τον έρωτα την αγάπη και την ελπίδα. Αξίες δηλαδή πανανθρώπινες και διαχρονικές.

Έξυπνο και συνάμα πονηρό το τρικ στο δεύτερο μέρος με την επιμελήτρια βιβλίου και τον ήρωα σε άλλο ρόλο(που φυσικά δε θα αποκαλύψω προς αποφυγή spoiler). Έξυπνο γιατί βρίσκει άλλο ένα τρόπο για να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη λίγο πριν την κορύφωση, πατώντας πιο σταθερά στα πόδια του, αφού αφηγείται το σήμερα και πονηρό γιατί έτσι δικαιολογεί όποια του ιστορική ανακρίβεια που σίγουρα θα υπάρχει δεδομένου του τεράστιου χρονικού διαστήματος που επιλέγει να τοποθετήσει τον ήρωά του. Δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει το λαθάκι. Στην Ινδία με τους Βραχμάνους, στη Χίο, στην Ισπανία τον 15^ο αιώνα, στην Πράγα τον 19^ο, στην Μπολόνια ή στις φυτείες της Νέας Ορλεάνης.

Στο τέλος λοιπόν ο συγγραφέας ενώ  έχει βοηθήσει προηγουμένως τον αναγνώστη να βάλει όλα τα κουτάκια στη θέση τους,  να τον έχει γαλήνιο για ένα ήρεμο και αναμενόμενο φινάλε επιλέγει να μπλέξει το πραγματικό με το φανταστικό και να τον εξιτάρει εκ νέου δημιουργώντας ερωτηματικά για το ποια ιστορία είναι η αληθινή. Έχει σημασία όμως αυτό;

«Στο κάτω κάτω, οι ιστορίες δεν ανήκουν πουθενά παρά μόνον σε εκείνους που τις ακούν και τις πιστεύουν. Η αλήθεια δεν είναι κάτι στέρεο που περιμένει θαμμένο σε κάποια σπηλιά. Ίσως είναι αυτή η αόρατη δύναμη που μας μαζεύει όλους γύρω από μία φωτιά για να πούμε ιστορίες. Παραμονεύει εκεί που ακουμπούν οι φαντασίες μας, αλλά πιο πολύ στην καμπύλη που κάνει το σώμα μας όταν σκύβουμε για να ακούσουμε ο ένας τον άλλον»

Συγχαρητήρια στο συγγραφέα για τη σύλληψη και την ανάπτυξη της ιδέας αλλά και για την αρτιότητα του πονήματός του.