Βιβλίο Ο αρχάγγελος των βράχων
Συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος
Κατηγορία Κοινωνικό Μυθιστόρημα
Εκδότης Ψυχογιός
Συντάκτης-ρια Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Αγορά τού βιβλίου από το Δίκτυο Βιβλιοπωλείων Bookia

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Δωσ’ μου ένα σύνορο να περπατώ
Δώσ’ μου ένα όνομα να μη χαθώ
Δωσ’ μου ένα όνειρο να κρατηθώ
Δωσ’ μου ένα όραμα ν’ αντισταθώ
Δωσ’ μου ένα παιδί να εξομολογηθώ

Το εικοστό βιβλίο του φέρνει ο συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Παλεύοντας χρόνια με τις λέξεις και τα συναισθήματα, έχει καταφέρει να κερδίσει φανατικούς αναγνώστες. Αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας το αφιερώνει στις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα παλεύοντας να σώσουν τις ζωές τους. Ακόμη, στους ανθρώπους που άπλωσαν χέρι βοήθειας «στης γης τους κολασμένους».

Προτιμούσα να το διαβάσω ακούγοντας το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη, «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, τη λάμπα κρατώ ψηλά, να δούνε της γης οι θλιμμένοι, να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά», και συνειρμικά περνούσαν οι εικόνες με τους ήρωες του βιβλίου. Το ρούφηξα το βιβλίο, έζησα εικονικά όλες τις καταστάσεις, σαν να ήμουν παρατηρητής σε μια γωνιά. Έβλεπα τον αγώνα των ανθρώπων που δουλεύουν στις δομές, στη Μόρια κι όπου αλλού βγήκαν οι τρύπιες βάρκες με όσους επιζώντες κατάφεραν να επιβιώσουν. Έκλαψα με τους πνιγμούς των ανθρώπων, θύμωσα, εκτίμησα ανθρώπους, συμπόνεσα, σιχάθηκα άλλους όπως τον αρτηριοσκληρωτικό συνταγματάρχη Αντώνη Καλογρίδη, τον πατέρα της Ευρυδίκης, αμετανόητο εχθρό των προσφύγων, που έδιωξε την κόρη του από το σπίτι, θεωρώντας ότι τον διασύρει με τη στάση της, και συγχρόνως απαξιώνει συνεχώς τη γυναίκα του τη Σαπφώ. Η Ευρυδίκη είναι δασκάλα στις δομές προσφύγων και του δείχνει ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, στηρίζοντας τους πρόσφυγες φουντώσει την οργή και για τον Βασίλη Δημητρέλλη, ένα πρόσωπο-κλειδί του μυθιστορήματος... Συγχώρεσα αυτούς που είδαν την αλήθεια και άλλαξαν γνώμη.

Η κοινωνία μας έχει συνηθίσει ισοπεδώνει τους πρόσφυγες. Ότι είναι ίδιοι, βρώμικοι, άπλυτοι, σκουπίδια, βιάζουν, τρώνε τα χρήματά μας. Γνωρίζουμε ότι εχθρός δεν είναι ο πρόσφυγας αλλά αυτός που τον έκανε πρόσφυγα. Δηλαδή οι έμποροι πολέμου, οι κυβερνήσεις που τους προκαλούν, τα φασιστικά καθεστώτα αλλά και οι θρησκείες. Ο συγγραφέας με τις άριστες περιγραφές, τη δράση αφού το αστυνομικό στοιχείο πλέκεται πάντα σε τέτοιες ιστορίες, αλλά και αυτά που μας απασχολούν τα τελευταία χρόνια όπως οι γυναικοκτονίες, το traffiking, η λεκτική βία, οι φόνοι ανυπεράσπιστων ανθρώπων, οι γυναίκες που δέχονται σιωπηλά τους τοξικούς συζύγους τους και πολλά άλλα, δόμησε αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα. Στην ανάπαυλα των γεγονότων, που η καρδιά, η ψυχή και το στομάχι του κάθε αναγνώστη ή αναγνώστριας σφίγγεται από τον ανθρώπινο πόνο, μας περιγράφει τις ομορφιές της Μυτιλήνης του ζωγράφου Θεόφιλου, του συγγραφέα Μυριβήλη, του Ελύτη, της ποιήτριας Σαπφούς και άλλων δημιουργών του νησιού. Αλλά και γεύεται τους μεζέδες της Ελένης αλλά και του βαρκάρη Ραφαήλ που αγκάλιασαν, περιέθαλψαν τον Ασκάν, γιατρό από το Ιράν, που κατάφερε να βγει στα βράχια από τα άγρια κύματα, έχοντας δει τη μητέρα και την αδελφή του να πνίγονται. Η ζωή τον διαλύει και του επιφυλάσσει κι άλλα δεινά. Γνωρίζουμε τη βιβλιοπώλη Βάλια που αγκάλιασε στα δύσκολα την Ευρυδίκη και της έδωσε δουλειά και στέγη. Κι όχι μόνο την Ευρυδίκη αλλά και τους πρόσφυγες που έφταναν στις ακτές. Γνωρίζουμε πολλούς ήρωες, τους παρακολουθούμε από κοντά σε όλες τις στιγμές της ζωής τους, στα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, άλλους πρωταγωνιστές και άλλους δεύτερους ή τρίτους αλλά χωρίς αυτούς, δε θα γεννιόταν το καθηλωτικό αυτό μυθιστόρημα. Είδαμε στα πρόσωπα τους την ανθρωπιά, γνωρίσαμε τις αξίες και ιδανικά που κουβαλούν μαζί τους αλλά και την αχαριστία, την απανθρωπιά που βλέπουμε σε κάποιους Έλληνες που καιροσκόπησαν, εκμεταλλεύτηκαν, δολοφόνησαν όποιον τους χαλά τα σχέδια. Μας αφυπνίζει, μας σοκάρει με τις ταλαιπώριες των κατατρεγμένων, θλιβόμαστε με τους θανάτους στο υγρό στοιχείο που αχόρταγα καταπίνει τα όνειρα της ελευθερίας και της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Όπως γράφει στο τέλος του βιβλίου, επισκέφτηκε δομές, άκουσε ιστορίες, είδε άγριες καταστάσεις και τις μετέφερε στο χαρτί. Ο συγγραφέας δημιούργησε ήρωες καλούς και καθάρματα κι από τις δυο πλευρές. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι άλλωστε ίδιοι.

«Χάσαμε την ανθρωπιά μας, σκληρύναμε και γινήκαμε πετσιά. Μάθαμε να ζυγίζουμε τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα τους, την πατρίδα τους, την τσέπη τους, τη δουλειά τους, την όψη τους ακόμη και τη θρησκεία τους. Βουλιάξαμε. Και πρέπει να ντρεπόμαστε...»

«Θεέ της Ευσπλαχνίας και Πατέρα όλων, αφύπνισέ μας από τον ύπνο της αδιαφορίας, άνοιξε τα μάτια μας στα βάσανά τους και απεγκλώβισέ μας από την αναισθησία, που είναι καρπός της κοσμικής ευημερίας και αναδίπλωσης στον εαυτό μας. Έμπνευσε όλους μας, έθνη, κοινότητες και μεμονωμένα άτομα, να αναγνωρίσουμε πως όλοι όσοι φτάνουν στις ακτές μας είναι άνθρωποι κι αυτοί...»

Η Ελλάδα, η χώρα που δέχτηκε στην αγκαλιά της τόσους πρόσφυγες, που έστειλε σε όλο τον κόσμο τα παιδιά της για μια καλύτερη ζωή, δεν της αξίζει να δείχνει τέτοιες απάνθρωπες συμπεριφορές. Εκτός τις σκηνές του θρίλερ που θα καθηλώσει τον κάθε άνθρωπο, που η αδρεναλίνη του θα φτάσει στην κόκκινη γραμμή, θα καταφέρει να τον προβληματίσει, να του δώσει μηνύματα αυτογνωσίας, ήθους, ανθρωπιάς. Να δει τη ζωή του αλλιώς. Να καταλάβει ότι οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε. Ο πλανήτης είναι όλων μας. Ήρθε τελικά η δικαίωση; Ας καταλάβουν επιτέλους κάποιοι ότι μπορεί κάποια στιγμή της ζωής τους να γίνουν οι ίδιοι πρόσφυγες. Πώς θα τους φανεί αν τους λένε μιάσματα; Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο σας κύριε Σακελλαρόπουλε και ευχαριστούμε για το ταξίδι ανθρωπιάς.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Παράλια της Μυτιλήνης, εκεί όπου το θεριό, η θάλασσα, καταπίνει ανθρώπους σκορπώντας πένθος και πόνο. Ο Ασκάν, γιατρός από το Ιράν, καταφέρνει να βγει στα βράχια από τα άγρια κύματα, έχοντας δει τη μητέρα και την αδελφή του να πνίγονται. Η ζωή τον διαλύει και του επιφυλάσσει κι άλλα δεινά. Βλέπει ανθρώπους να τον αντιμετωπίζουν σαν μίασμα, ένα σκουπίδι που πρέπει να πεταχτεί. Η Ευρυδίκη, δασκάλα στις δομές προσφύγων, του δείχνει ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, στηρίζοντας της γης τους κολασμένους. Ο πατέρας της, ένας αρτηριοσκληρωτικός συνταγματάρχης, τη διώχνει από το σπίτι θεωρώντας ότι τον διασύρει με τη στάση της! Τότε η ζωή σκηνοθετεί μια ιστορία που θα έκανε και τους πιο ασυγκίνητους να λυγίσουν.

Ένα θρίλερ, ένα μυστήριο με δύο δολοφονίες και δίπλα δίπλα η ψυχή, η ανθρωπιά, η απανθρωπιά, η αχαριστία, η δικαίωση, ο θρίαμβος της ζωής, με φόντο το νησί του Αρχάγγελου, της Σαπφούς, του Ελύτη, του Μυριβήλη, του Θεόφιλου.

ΕΝΑΣ ΥΜΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΑΡΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΠΟΥ ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΛΜΥΡΑ ΛΕΙΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΚΟΦΤΕΡΑ ΒΡΑΧΙΑ.