Από τον Ησίοδο, που φοβόταν ότι θα κατοικήσει στη γη εκείνο το γένος των ανθρώπων, στο οποίο "ο ένας την πόλη του αλλουνού θα ρημάζει, θλίψεις βαριές θα πέσουν στους ανθρώπους και το κακό δε θα \'χει γιατρειά" και τον Ισοκράτη, που δίδασκε ότι αυτό που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο εαυτός μας, γιατί "είμαστε τόσο πολύ προσκολλημένοι στις ελπίδες μας και τόσο πολύ αχόρταγοι στο να επιδιώκουμε κέρδη που φαίνονται υπερβολικά, ώστε ακόμη κι αυτοί που διαθέτουν μεγάλα πλούτη δεν αρκούνται σε όσα έχουν..." στους σημερινούς ισχυρούς της γης, που δε διδάχθηκαν τίποτα από τους προγόνους μας, και δε φοβούνται τους εαυτούς τους ή τους αδύναμους λαούς, και γίνονται γι\' αυτό "θανατόφιλοι"...
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σ\' όλα τα παιδιά που τα σκότωσαν ανελέητα (και θα ταο σκοτώνουν), που τα άφησαν άδικα στην ορφάνια (και θα τ\' αφήνουν), που τα οδήγησαν βάναυσα στην προσφυγιά (και θα τα οδηγούν).
Τα παιδιά, το μέλλον δηλαδή κάθε χώρας και της γης ολόκληρης, είναι τα αθώα θύματα της σύγχρονης φιλοσοφίας της ζωής, που είναι ο πόλεμος, κι αυτός με τη σειρά του γίνεται θάνατος.
Και, ένας τρόπος υπάρχει για ν\' αντιμετωπίσει ο σύγχρονος κόσμος τη φιλοσοφία του πολέμου, που είναι ο θάνατος: Ν\' αντικατασταθεί από τη φιλοσοφία της ζωής, που είναι λόγος ελληνικός.