Ας αναλογιστούμε την απεραντοσύνη της ουράνιας σφαίρας· αποτελεί μια απειροελάχιστη κουκίδα στην κλίμακα του σύμπαντος. Στους πιο κοντινούς πλανήτες δυστυχώς μέχρι τώρα γνωρίζουμε ότι η ζωή είναι ανύπαρκτη, αφού επικρατούν συνθήκες που δεν την ευνοούν.
Υπάρχουν τουλάχιστον 125 δισεκατομμύρια γαλαξίες διασκορπισμένοι στο συμπαντικό χώρο και εμείς από μια γωνιά του σύμπαντος, σαν από τιμωρία, σαν από φυλακή, απλώνουμε το βλέμμα μας ως πέρα, αλλά ακόμη και αυτό αδυνατεί να κοιτάξει το απέραντο.
Ένας από τους γειτονικούς μας γαλαξίες· αυτός της Ανδρομέδας απέχει από μας περίπου 2-3 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Είμαστε λοιπόν απομακρυσμένοι; Φυλακισμένοι; Ή τιμωρημένοι πάνω στο γαλανό πλανήτη; Είμαστε υπόδουλοι σ\' ένα αιώνιο σχέδιο κάποιου αιωνίου λογικού όντος; Πάντως ο πλανήτης γη μας κρατά γερά στα δεσμά του. Οι φυσικοί νόμοι που μας κρατούν δεμένους και υποτεταγμένους στις επιταγές τους φαίνονται αιώνιοι και αμετακίνητοι.
Το μυαλό μας το ίδιο χαμένο μέσα στο χώρο και το χρόνο, χαμένο μέσα στο ίδιο του το κρανίο: δεν είναι σε θέση να επιστρατεύσει το εκατό τοις εκατό των δυνάμεών του (πολλοί εικάζουν ότι χρησιμοποιούμε μόνο το οκτώ τοις εκατό του εγκεφάλου μας). Δε γνωρίζουμε πόθεν ερχόμαστε και πού πάμε, ούτε ακριβώς πού είμαστε και ποιοι είμαστε. Η γνώση μας απειροελάχιστη και αβέβαιη αλλάζει σχήματα σαν νεφέλη στον ουρανό.
Πεπερασμένοι και ανίδεοι, υποτεταγμένοι και υπόδουλοι σε τι;
Κανένας δεν απαντά.
Όλοι σιγούν...
Το μόνο σίγουρο: Είμαστε δούλοι.