Οι Μισιώτες και οι υπόλοιποι Καππαδόκες ερχόμαστε από πολύ μακριά στο χρόνο και τον τόπο, κουβαλώντας τους σφιχτοδεμένους ιστορικούς μποξάδες της γενιάς μας, όπως μας τους παρέδωσαν οι προγονοί μας.
"Να ανοιχτούν όταν πρέπει", σα να \'γραφαν με αμυδρά γράμματα πάνω τους. Πολλά τα ιστορικά δέματα και πολλές οι ερωτήσεις για το "πότε".
Κάθε φορά που κάποιος ερευνητής άνοιγε έναν μποξά, πάντα και κάτι σπουδαίο φανερώνονταν για να φωτίσει την ιστορική λήθη.
Είχα την ευλογία και την ιδιαίτερη τιμή να ανοίξω ορισμένους από αυτούς και να σας τους παρουσιάσω σε προηγούμενα βιβλία μου.
Τόσα χρόνια αναζήτησης και οι περισσότεροι ερευνητές δεν έδωσαν μεγάλη σημασία σε ένα δέμα, με φτηνά μεν, αλλά καλοϋφασμένα νήματα, κατασκονισμένο και παραπεταμένο. "Αυτό το έφεραν από το Μιστί" μας έλεγαν. "Αφήστε το. Ανοίξτε κανένα άλλο, μήπως και βρείτε κάτι σπουδαίο. Τι να περιμένετε από τους σκληρούς Μισιώτες που μιλούν αυτή την ακαταλαβίστικη γλώσσα;"
Οι περισσότεροι δεν τους έδωσαν ιδιαίτερη σημασία, εκτός από το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, που, με πρωτεργάτη τον Θανάση Π. Κωστάκη, ερεύνησε ένα μέρος της μισιώτικης ιστορίας και την κατέγραψε στο δίτομο έργο "Το Μιστί της Καππαδοκίας".
Επειδή θεώρησα πως ήρθε η ώρα να ανοιχτεί ο μποξάς του Μιστί, και να σας μεταφέρω όσο το δυνατόν εγκυρότερη την εικόνα του, συμβουλεύτηκα όσα περισσότερα μπορούσα να βρω από εκείνα που γράφηκαν ή ειπώθηκαν για τον ακραίο εκείνο γεωγραφικό τόπο και τα ένωσα με τις άμεσες ή έμμεσες μαρτυρίες που αποκόμισα κάνοντας την τελευταία καταγραφή από εναπομείναντες Μισιώτες και Μισιώτισσες πρώτης γενιάς.
Για να είμαι πιο έγκυρος και για να δώσω στον κόσμο ένα ευκολοδιάβαστο και ενδιαφέρον ιστορικό ανάγνωσμα, τοποθέτησα ως υποσημειώσεις τα περισσότερα από τα παλαιά ντοκουμέντα, στα οποία θα μπορούν να προστρέχουν όποιοι ενδιαφέρονται. [...] (από την εισαγωγή της έκδοσης)