Το παρελθόν μιας καπνούπολης ανασταίνεται από την πληγωμένη μνήμη των ανώνυμων καπνεργατών, όπως τη βίωσαν από γενιά σε γενιά, γράφοντας οι ίδιοι τον επίλογο, μέσα στη μυρωδιά και την αποπνικτική ατμόσφαιρα των καπναποθηκών.
Και δεν είναι μόνο το πικρό ψωμί και το χτικιό, οι εφιάλτες τους. Είναι και η οργή για κάθε μορφής εξουσία που έστηνε τα δόκανα για να συντρίψει τους αγώνες τους. Εκμετάλλευση, απολύσεις, διώξεις, και η "ρετσινιά" του κομμουνιστή ή του "κομμουνίζοντος" για όποιους τόλμησαν να διεκδικήσουν μιαν ελάχιστη αύξηση στο φτηνό μεροκάματο.
Δεν αρκούν μόνο οι σελίδες της επίσημης ιστορίας να καλύψουν την καπνούπολη του Αγρινίου και τις υπόλοιπες καπνουπόλεις της Ελλάδας (Κομοτηνή, Ξάνθη, Δράμα, Καβάλα, Βόλο).
Χρειάζονται να βγουν στην επιφάνεια και άλλες καταγραφές: Ο τύπος, τα φυλλάδια των Εργατικών Κέντρων, οι φωτογραφίες, τα κτίρια των καπναποθηκών και κυρίως οι γραπτές και προφορικές μαρτυρίες των ίδιων των ιστορικών υποκειμένων (καπνεργατών και καπνεργαρτιών).
Στην προκείμενη περίπτωση, ο Αριστείδης Μπαρχαμπάς, σηκώνει ένα τεράστιο βάρος μνήμης και μαζί με τον στοιβαδόρο του εξωφύλλου, καταξιώνουν τους κυνηγούς του ονείρου.

Χρυσούλα Σπυρέλη