Από το 1828, με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, άρχισαν να σχεδιάζονται και να χτίζονται στην ελληνική επικράτεια νέες πόλεις στη θέση όπου κάποτε βρίσκονταν σημαντικές αρχαίες πόλεις. Με τον τρόπο αυτό, η κυβέρνηση έθετε τη βάση για την οικοδομική ανασυγκρότηση της χώρας εμπνεόμενη από τις αξίες της αρχαιότητας.

Στην περίπτωση της Ερέτριας, ο νέος πολεοδομικός ιστός στα ερείπια της αρχαίας πόλης σχεδιάστηκε, τον Νοέμβριο του 1834, από τον γερμανό αρχιτέκτονα Eduard Schaubert, ο οποίος, την ίδια εποχή, εργαζόταν πάνω στα σχέδια της Αθήνας και του Πειραιά.

Το βιβλίο αυτό, ξεκινώντας από ποικίλες μαρτυρίες περιηγητών για την Ερέτρια, μελετά την πολεοδομική πρόταση του Schaubert, τη μερική υλοποίηση της, τις τροποποιήσεις που υπέστη κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και, γενικότερα, τα πεπρωμένα μιας ελληνικής πολιτείας στο διάβα των χρόνων. Παρουσιάζονται επίσης τα ευρήματα της αρχαιολογικής έρευνας που αποκάλυψε στα νεότερα χρόνια τα κατάλοιπα της Αρχαίας Ερέτριας. Τέλος, η έκδοση περιέχει αδημοσίευτα έγγραφα καθώς και περιγραφή επιλεγμένων νεοκλασικών κτηρίων της πόλης.