Ο Προβιάς καταφέρνει με έναν τρόπο αριστοτεχνικά απλό να διηγηθεί ιστορίες. Οι ιστορίες του αποτελούν ρεαλιστικές ματιές στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει και μας διαμορφώνει καθημερινά. Όσα διάβασα μέσα στο βιβλίο του μου φάνηκαν οικεία και γνώριμα. Κομμάτια του δικού μου εαυτού ή πτυχές της ζωής των ανθρώπων που ζουν δίπλα μου και τους οποίους ακόμα κι όταν δεν τους γνωρίζω, ωστόσο τους αναγνωρίζω.

Ο συγγραφέας έχει μια εξαιρετική οικονομία στον τρόπο που διηγείται. Μπαίνει κατευθείαν στην καρδιά του θέματός του χωρίς περιττές φλυαρίες. Δεν είναι ότι του λείπουν οι λέξεις, αλλά ξέρει να τις τοποθετεί εκεί που πρέπει και με τον κατάλληλο τρόπο ώστε μέσα από δυο τρεις σελίδες να κάνουν την καρδιά του αναγνώστη να χτυπήσει πιο γρήγορα και το μυαλό να πάρει χίλιες στροφές.

Επίσης κάτι άλλο που έχουν τα διηγήματά του είναι μια ζεστασιά και μια τρυφερότητα. Δεν είναι γλυκανάλατες οι ιστορίες του, συχνά είναι πικρές, ακόμα και τραγικές, αλλά πάντα καταφέρνει να ξεδιπλώσει μια πτυχή, μια χαραμάδα φωτός για να φωτίσει το σκοτάδι του ανθρώπινου βίου.

Στις ιστορίες του δεν υπάρχει η χαζοχαρούμενη βεβαιότητα ότι «όλα θα πάνε καλά» αλλά η σιγουριά πως αυτός ο κόσμος δεν είναι ολότελα χαμένος. Γιατί υπάρχει εκείνο το κομμάτι της ανθρώπινης φύσης που, αν αναδειχθεί, θα μπορέσει να βγει στην επιφάνεια και να υπερνικήσει τα προβλήματα και τις αντιξοότητες της καθημερινότητας. Και στην πιο βαθιά νύχτα, υπάρχει η προσμονή της ανατολής του ήλιου που θα ζεστάνει και να φωτίσει τον κόσμο. Και δεν υπάρχει ασήμαντος άνθρωπος, όλοι έχουμε μια θέση στο εδώ και τώρα, όλοι είμαστε απαραίτητοι, πρωταγωνιστές σε ένα έργο που εισηγείται την ελπίδα.

Μέσα στα διηγήματα έχει και ένα ποιηματάκι με τίτλο «Οπτιμισμός» που συμπυκνώνει το πνεύμα του συγγραφέα και αναφέρεται σε στην σημασία που έχουν τα βιβλία στην ζωή των ανθρώπων.