Το Ημερολόγιο μού άνοιξε τα μάτια.

"Άνεργη 47 χρονών, γροθιά στο στομάχι η λέξη και μόνο. Βιογραφικά και αιτήσεις δαγκωμένα στο στόμα".

"Ο άνεργος δεν τους χρειάζεται, δεν είναι αποδοτικός, μοιάζει με τα πεταμένα φρέσκα φρούτα της χωματερής, που εγγυώνται την κερδοφόρο τιμή των υπολοίπων. Γιατί το φρούτο γι’ αυτούς δεν είναι μέσο διατροφής, αλλά κερδοφορίας".

"Χα, οι μέλισσες, φίλε, όταν η βασίλισσα δεν τους κάνει, την αλλάζουν, διαμαρτύρονται που δεν πάει καλά το μελίσσι και τη θανατώνουν, το ’πιασες; Και αν η επόμενη κάνει τα ίδια; Δρόμο κι αυτή..."


Με το Ημερολόγιο ενός ανέργου θέλουμε να εκφραστούμε και να εκφράσουμε όλον αυτό το διάχυτο καημό, τον πανικό, όχι για να συμβιβαστούμε μ’ αυτόν, αλλά για να τον μετατρέψουμε σε κάτι άλλο - σε δύναμη, σε αυτοοργάνωση, σε δράση, πείτε το όπως θέλετε, αλλά μην το σκεφτείτε πολύ, δεν υπάρχει χρόνος!