Κατάσταση φούγκας είναι η κατάσταση κατά την οποία χάνεις τη μνήμη ή την ταυτότητά σου για να ξεφύγεις από κάτι ψυχολογικά απειλητικό. Έτσι και η συγγραφέας στα 12 διηγήματα του βιβλίου περιγράφει πότε με πρωτοπρόσωπη και πότε με τριτοπρόσωπη αφήγηση διάφορα περιστατικά ανθρώπων, ζωές που ίσως βίωσε ή θα ήθελε να βιώσει ή κάπου άκουσε, κάπου γνώρισε. Όπως και σε κάθε συλλογή διηγημάτων δε μου άρεσαν όλα, όμως εν συνόλω η γραφή είναι πολύ καλή, με ολοζώντανες αφηγήσεις, πολύ καλή ψυχολογική επεξεργασία των χαρακτήρων και καθημερινές καταστάσεις που όλοι μας έχουμε ζήσει.

Προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο δύο: «Το σάλτο του Ηρακλή» και το «Λάθος πρόσωπο». Στο «Σάλτο του Ηρακλή» ένας κακάσχημος άντρας παρασύρεται από τα κάλλη και τα ψέματα μιας μετανάστραις πόρνης και φτάνει στα άκρα για να την αποκαταστήσει και να τη σώσει από την κόλαση της αμαρτίας, μόνο και μόνο για να δει ότι εξαπατήθηκε. Στο «Λάθος πρόσωπο» ένας μετανάστης γίνεται κατά λάθος πρόσωπο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, οπότε τα σχέδια και τα όνειρα που εκμυστηρεύεται στον αναγνώστη βάφονται απότομα με κόκκινο χρώμα.

Δε μου άρεσαν καθόλου τα τρία ομοφυλοφιλικά διηγήματα γιατί τα ένιωσα ημιτελή. Δεν είχαν τη δύναμη, την αλήθεια και την παραστατικότητα των υπολοίπων, αν και είχαν ωραία ατμόσφαιρα και καθόλου κραυγαλέα. Ο αναγνώστης καταλάβαινε σιγά σιγά το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνταν οι ηρωίδες των τριών αυτών κειμένων.

Μια ωραία συλλογή διηγημάτων, εκ των οποίων κάποια γράφτηκαν αρχικά στα αγγλικά και μεταφράστηκαν από τη συγγραφέα, ενώ κάποια έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Ανυπομονώ για κάτι πιο εκτεταμένο και σύνθετο!