"Ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς του 1994, ένας στρατός γιγάντων, ήτοι Ινδιάνων επαναστατών, κατέβηκε στις πόλεις ώστε να ταρακουνήσει τον κόσμο στο διάβα του. Έπειτα από λίγες μόνον ημέρες, ενώ το αίμα των νεκρών μας κυλούσε ακόμη ζεστό στους δρόμους, συνειδητοποιήσαμε ότι εκείνοι απ\' έξω δεν μας έβλεπαν. Συνηθισμένοι να κοιτάζουν τους Ινδιάνους αφ\' υψηλού, συνηθισμένοι να μας βλέπουν ταπεινωμένους, η καρδιά τους δεν καταλάβαινε την αξιοπρεπή μας επανάσταση. Το βλέμμα τους είχε σταματήσει στον έναν και μοναδικό μέτοικο τον οποίον αντίκρυσαν με μία πάσα μοντάνια, παναπεί δεν είδαν τίποτε. Και οι αρχηγοί μας, άνδρες και γυναίκες, ανεφώνησαν: "Bλέπουν απλώς την δική τους μικρότητα. Ας κατασκευάσουμε ως εκ τούτου κάποιον τόσο μικρό σαν και αυτούς, ώστε να τον βλέπουν και να μας βλέπουν μέσω εκείνου...".

Και τότε άρχισε ένας ελιγμός αποπροσανατολισμού, ένα τέχνασμα ινδιάνικης σοφίας, το οποίο προκαλούσε την νεωτερικότητα έσωθεν ενός εκ των προπύργιών της: των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Κάπως έτσι άρχισε η κατασκευή της φιγούρας η οποία ωνομάσθη Μάρκος... Εκείνοι οι οποίοι αγάπησαν και μίσησαν τον υποδιοικητή Μάρκος, σήμερα γνωρίζουν πως αγάπησαν και μίσησαν ένα ολόγραμμα. Οι αγάπες και τα μίση τους ήσαν ανώφελα, στείρα, κενά, άδεια... Η φιγούρα επενοήθη και τώρα εμείς, οι δημιουργοί της, άνδρες και γυναίκες Ζαπατίστας, την καταστρέφουμε... Θεωρούμε πως προκειμένου να ζήσει ο Γκαλεάνο είναι απαραίτητο εις εξ ημών να πεθάνει. Και αποφασίσαμε πως σήμερα ο Μάρκος παύει να ζει...".