Υπέροχη η πέννα της κυρίας Τέκου! Ένα μυθιστόρημα ρομαντικό, ευαίσθητο, τεκμηριωμένο όσο αφορά την τοπολογία και την εποχή στην οποία διαδραματίζεται! Ένα μυθιστόρημα γεμάτο ελπίδα!

Εκείνο που με ξένισε είναι οι συμπτώσεις!(γι αυτό του στέρησα το ένα αστεράκι)

Διαβάζοντάς το δεν θα θέλετε να το αφήσετε από τα χέρια σας!

Η συγγραφέας Ιφιγένεια Τέκου μετά από τις «Θάλασσες μας χώρισαν», επανέρχεται ξανά με τις εκδόσεις Διόπτρα και μας ταξιδεύει στο νέο της βιβλίο στην αντίπερα όχθη της Ελλάδας, στο Ιόνιο, στην Κέρκυρα και τηΖάκυνθο. Όχι τόσο συνηθισμένοι τόποι στα λογοτεχνικά ταξίδια μας. Με γεύσεις και αρώματα, κουλτούρα και καθημερινές συνήθειες μας οδηγεί σε τόπους που η ιστορία έχει το δικό της πρωταγωνιστικό ρόλο, χωρίς να κουράζει γιατί μαζί με τον μύθο που περίτεχνα μπλέκει μαζί της μας φτάνει στην κορύφωση. Η συγγραφέας με τη επτανήσια τραγουδιστή ντοπιολαλιά που χρησιμοποιεί μας μεταφέρει πότε στα γραφικά καντούνια της Κέρκυρας, στα Μουράγια και στο Λιστόν και πότε στο όμορφο Τζάντε, στα χρόνια της Κατοχής. Μέσα από τις σελίδες του θα βρούμε γνωστές ιταλικές λέξεις που μας άφησαν στο πέρασμα τους οι Ιταλοί κατακτητές της πατρίδας μας.

Ας πάρουμε την ιστορία όμως από την αρχή. Ξεκινά από την Κέρκυρα, τον Σεπτέμβριο του 1943. Ανήμερα της εορτής του Σταυρού που ο ουρανός της Κέρκυρας φλέγεται από τα γερμανικά βομβαρδιστικά που δείχνουν τα δόντια τους πάνω από την πόλη. Κατέστρεψαν περιουσίες και χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Τέσσερις γυναίκες μονοπώλησαν τα συναισθήματα μας διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Η Μαργαρίτα, η Ρουμπίνα, η Διονυσία και η Στυλιανή, που περιπλανήθηκαν στα δυο αυτά νησιά παίζοντας η μοίρα τους το δικό της παιχνίδι. Ζωές που η μοίρα, ο πόλεμος και ο σεισμός αναστάτωσε και έστησε ένα ατέλειωτο παιχνίδι έρωτα, πόνου, απώλειας!

Πληγωμένες ζωές που η φαντασία και η μαεστρία της πένας της συγγραφέως τις ταλαιπώρησε αρκετά μα αλλιώς δεν θα μπορούσε να ζήσει ο αναγνώστης τις ανατροπές και την λύτρωση που απλόχερα προσφέρει στο τέλος. Ως σκακίστρια η συγγραφέας κινεί τους φανταστικούς ήρωες σε μια μεγάλη σκακιέρα. Τους έβαλε να κονταροχτυπιούνται μα και να λυτρώνονται. Είδαμε την Μαργαρίτα που βρήκε το θάρρος να το σκάσει μακριά από το δεσποτικό Φίλιππο Φούρο που ενώ της είχε προσφέρει έναν άνετο γάμο για την τότε εποχή δεν άντεξε στο τέλος την συμπεριφορά του και τις φιλογερμανικές του ενέργειες σε καιρό πολέμου, πείνας και φτώχιας. Ενώ ο Φούρος αγκαλιαζόταν με τους Γερμανούς, η Μαργαρίτα βοηθούσε τους συνανθρώπους της αποδεικνύοντας ότι η ίδια δεν είχε ανάμειξη στις βρώμικες δουλειές του άνδρα της.

Όμως αλλεπάλληλα περιστατικά όπως όταν μια γυναίκα πέταξε το ψωμί που έδωσε η Μαργαρίτα στο παιδί της λέγοντας «Τέτοιο ψωμί δεν το θέλουμε. Καλύτερα να πεθάνουμε παρά να γευτούμε έστω κι ένα τρέβουλο» δηλαδή το ψίχουλο, την ανάγκασαν να το αποφασίσει πιο γρήγορα να δραπετεύσει. Μπήκε σε νέες περιπέτειες, κινδυνεύοντας τη ζωή της και κατέληξε να γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του αντιστασιακού Γιάννη Μαρτέζου, ενεργού μέλους του αντιστασιακού ΕΑΜ Λευκίμης. Τον ερωτεύτηκε ανάμεσα στα χαλάσματα, τις φωτιές και το θάνατο. Η Μαργαρίτα δεν ήξερε πιο πριν τι σήμαινε έρωτας, όμως πλάι στο Γιάννη έμαθε να λέει «σε χρειάζομαι γιατί σ’ αγαπώ». Τα όνειρά τους πήραν μια απρόβλεπτη τροπή. Δεν άργησε να ξημερώσει εκείνη η μέρα που τον στερήθηκε, που χάθηκε απροειδοποίητα αφήνοντας την με ένα μωρό στην κοιλιά, χωρίς η ίδια να το έχει αντιληφθεί.

Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής η συγγραφέας με ζωντανές και σκληρές περιγραφές μας βάζει συμμέτοχους στην τραγωδία που ζει ο λαός μας. Συλλήψεις και φρικιαστικά εγκλήματα, το πώς δρούσαν οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες. Μας μετέφερε εικόνες από τη πείνα στο νησί και μας μίλησε για την Αμερικάνικη βοήθεια που έριχναν παπούτσια, σοκολάτες, ψωμί, κονσέρβες, κουβέρτες και ρούχα στα χωράφια. Μας έβαλε θεατές στις ομαδικές εκτελέσεις και γίναμε μάρτυρες της φρικτής προδοσίας. Διαβάζοντας το, οι νεότεροι αναγνώστες μαθαίνουν για την σκοτεινή πλευρά των «Ελλήνων», για τη κουκούλα και το δάχτυλο. Από τους αδίστακτους Έλληνες λοιπόν που μπροστά στο προσωπικό οικονομικό συμφέρον δεν υπολογίζουν τίποτε όπως ο Φουρός, μας γνωρίζει παρακάτω ότι ο Γιάννης συνελήφθη αφού δεν προτίμησε να μαρτυρήσει τους συντρόφους του αντιστασιακούς, ότι προτίμησε να βασανιστεί και να κινδυνεύσει να πεθάνει. Προτίμησε να μην προδώσει τα ιδανικά του και τους φίλους του. Τα ίχνη του όμως χάθηκαν.

Η Μαργαρίτα κυνηγημένη εμφανίζεται στη ζωή της Εβραίας Ρουμπίνας που με τον πατέρα της ήθελαν προστατεύσουν την Μαργαρίτα. Όμως και στους Εβραίους της Κέρκυρας η μοίρα τους έπαιξε το σκληρό παιχνίδι. Λίγο πριν τη συγκέντρωση των Εβραίων στο Φρούριο της Κέρκυρας και την αναγκαστική φυγάδευση της Ρουμπίνας στη Ζάκυνθο έδωσαν όρκο να βρεθούν ξανά. Ο μικρός γιος της Ρουμπίνας, Σάββας, μένει στα χέρια της ετοιμόγεννης πια Μαργαρίτας και θα τον μεγαλώσει σώζοντας τον από το Άουσβιτς. Στη Ζάκυνθο η Ρουμπίνα θα ερωτευτεί, θα κάνει φιλίες, θα ζήσει τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953, αναζητώντας πάντα τη φίλη της και το γιο της, οι οποίοι μετά τον πόλεμο έφυγαν από την Κέρκυρα. Όταν αναγνωρισμένη πια ζωγράφος η Μαργαρίτα γυρνά στο νησί ως Νταίζη Μαθιουδάκη θα βρεθεί αντιμέτωπη με το παρελθόν της που δεν θέλω να το αποκαλύψω ώστε να ζήσουν οι αναγνώστες όλες τις ανατροπές που θα συμβούν.

Ομολογώ πώς τον Γιάννη Μαρτέζο τον συμπάθησα περισσότερο από όλους τους άλλους ήρωες για την αγωνιστικότητα μα και για την τρυφερότητα που έδειξε απέναντι στη Μαργαρίτα. Μου άρεσε που σεβάστηκε τη ζωή της, που δεν ήθελε να την ταράξει όταν έμαθε ότι είναι παντρεμένη στην Αθήνα. Όταν όμως γύρισε στο νησί, χήρα πια προσπαθούσε και της έδινε συνεχώς σημάδια της ύπαρξης του με τα τσαντσαμίνια, τα λουλούδια που είχαν συνδεθεί με τον έρωτα τους ώσπου τα κατάφερε.

Μας μιλά για τον κοινωνικό αποκλεισμό μιας ανύπαντρης κοπέλας που μένει έγκυος αλλά και για τη πραγματική στήριξη της μητέρας Φλώρας προς τη κόρη της Στυλιανής που πηγαίνει σε άλλο μέρος προκειμένου να προστατεύσει τη κόρη της. Σπάνια συμπεριφορά για την εποχή εκείνη μα και σήμερα η κοινωνία παραμένει σκληρή μπροστά σε αυτές τις κοπέλες. Για κακή τύχη της Στυλιανής, η μητέρα της, το στήριγμα της, κάηκε στο εργοστάσιο ελαιουργίας και η Στυλιανή αναγκάζεται να δώσει το παιδί της ώστε να ζήσει το ίδιο μια άνετη ζωή όπως της υποσχέθηκαν και να μπορεί η ίδια να δουλέψει για την επιβίωση της. Κι εκεί πληροφορούμαστε για τις παράνομες υιοθεσίες της εποχής προκειμένου να μην γίνει γνωστό το γεγονός. Τα χρήματα ήταν και είναι πάντα η δύναμη να αποκτήσεις ένα παιδί άσχετα αν δεν μπορείς να του δώσεις την αγάπη και το χάδι. Πώς θα δεχόταν άλλωστε η μικρή κοινωνία ένα μούλικο παιδί;

Τον Φίλιππο Φουρό τον λυπήθηκα αλλά στο τέλος που δεν θα αποκαλύψω. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει και οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη κερδίζοντας τον αναγνώστη. Η αγωνία δεν έχει τέλος και οι σελίδες διαβάζονται με γρήγορο ρυθμό. Ο αναγνώστης δε θέλει να το αφήσει από τα χέρια του αφού οι πρωταγωνιστές και οι δευτεραγωνιστές του κρατούν το χέρι και τον οδηγούν στα σκοτεινά μονοπάτια του. 25 δύσκολα και ανατρεπτικά χρόνια πέρασαν διψασμένα και αχόρταγα από τα μάτια μου. Διαβάζοντας το αισθανόμουν ότι οι ήρωες της κρατούσαν τη πένα και όλη η πλοκή και χαρακτήρες χύθηκαν και άπλωσαν τη ψυχή τους στις σελίδες του από τη πρώτη στιγμή. Σαν να γεννήθηκαν μέσα της όπως ένα όνειρο.

Η αστείρευτη πλοκή θαρρείς πώς βγήκε αβίαστα όπως και οι χαρακτήρες που σε πείθουν για τα αληθινά και αγνά αισθήματα τους. Μετά από όλα τα συνταρακτικά γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή των ηρωίδων η συγγραφέας μας έφερε την ελπίδα που λυτρώνει και ανακουφίζει. Που μας δίνει δύναμη να χαμογελάσουμε, που μετά τα στραπάτσα που έχει ο καθένας μας μπορεί να βγει ο ήλιος και να πούμε «κι αυτό θα περάσει, όπως και τα άλλα», και πως είναι γραφτό να περάσουμε και τις δοκιμασίες.

Αν δεν κυνηγήσεις αυτό που θέλεις και μάλιστα γρήγορα τότε θα μετανιώσεις μια ζωή για την δειλία σου. Ο πηλός αν δεν δαρθεί κέραμος δεν γίνεται.

Είναι τελικά όλα πιθανά στη ζωή; Μπορεί να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία στα όνειρα;

Καλοτάξιδο Ιφιγένεια Τέκου το νέο σου βιβλίο και ελπίζω οι αναγνώστες σου να νιώσουν αυτή την ελπίδα παίρνοντας δύναμη από τους ήρωες σου. Ότι τα όνειρα δεν πρέπει να τα φυλακίζουμε, ούτε να τα δαμάζουμε μα πρέπει να τ’ αφήνουμε λεύτερα και να πετούν. Όλα μπορούν να γίνουν δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία σε όλους μας.

Μία ιστορία για τα όνειρα που δεν χάνονται ποτέ και για τις διαδρομές που όλοι θα διανύσουμε.ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ - ΡΟΥΜΠΙΝΑ - ΣΤΥΛΙΑΝΗΓυναίκες που τα όνειρα της νιότης τους διαλύθηκαν από διαφορετικές συγκυρίες,αλλά στην πορεία τους μετά από περιπέτειες,δύσκολες στιγμές,βάσανα,χωρίς να σταματήσουν να αναζητούν την ευτυχία καταφέρνουν να είναι ελεύθερες και γεμάτες όνειρα ώστε να συνεχίζουν.Έδιωξαν το σκοτάδι και έφεραν στην θέση του χρώματα.Κυνήγησαν τ'όνειρο και την ελπίδα.Ιστορία δυνατή όπου η ζωή των πρωταγωνιστών,μέσα από γρήγορες εξελίξεις,άλλαξε χωρίς να καταλάβουν το πώς και το γιατί από την μία στιγμή στην άλλη.Σημασία έχει και ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το θέμα με την γραφή της η συγγραφέας και περιγράφοντας τις λεπτές ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηρώων ώστε να φωτίζει τον αγώνα τους και την ελπίδα τους.Χαρακτήρες αληθοφανείς ως επί το πλείστον με προτερήματα και ελλατώματα καταφέρνουν να φέρουν τον αναγνώστη σε διέγερση,άλλοτε θυμώνοντας,άλλοτε συμπάσχοντας μαζί τους,άλλοτε να χαίρεται με την χαρά τους και να λυπάται με τα διάφορα δεινά τους και σε μερικά σημεία να αδιαφορεί λόγω έλλειψης συναισθημάτων της στιγμής (και αυτό γιατί,τουλάχιστον εγώ,περίμενα κάτι δυνατότερο).Συγκινητικά ήταν τα συναισθήματα που εισέπραξα περισσότερο στην ιστορία της Στυλιανής.Μήνυμα αισιοδοξίας λοιπόν,ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά και κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ κάποιου.

Κάθε μυθιστόρημα επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις και κατά συνέπεια διαφορετικές αναγνωστικές ματιές. Σύμφωνα με αυτό το αξίωμα, το νέο συγγραφικό πόνημα της Ιφιγένειας Τέκου με τίτλο «Να ονειρευτώ ξανά» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα ρομαντικό,τρυφερό μυθιστόρημα με αισιόδοξα μηνύματα για τη φιλία και το δικαίωμα του ανθρώπου να ονειρεύεται όσες δυσκολίες και αν του λάχουν στη ζωή. Αυτά σε μια πρώτη ανάγνωση. Μια προσεκτικότερη και πιο διεισδυτική ανάγνωση οδηγεί τον πιο μυημένο αναγνώστη να καταλάβει ότι μέσω του μυθοπλαστικού ιστού η συγγραφέας θίγει πολλά κοινωνικά θέματα χωρίς να γίνεται κουραστική ή μελλοδραματική. Αντιθέτως, προσπαθεί να ανιχνεύσει τα κίνητρα που οδήγησαν τους ήρωές της σε συγκεκριμένες πράξεις, χωρίς να τους κρίνει, χωρίς να παρεμβάλλει την προσωπική της άποψη και να γίνεται διδακτική ή δογματική, έτσι άλλους τους δικαιολογεί ενώ σε άλλους αποδίδει ό,τι τους αξίζει.

Τοποθετεί την ιστορία της χρονολογικά στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Κέρκυρα και τη Ζάκυνθο την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Οι περιγραφές της όσον αφορά το ιστορικό φόντο είναι εξαιρετικά λιτές και τόσες όσες να «φωτιστεί» η πλοκή.Στην Κέρκυρα λοιπόν τον Σεπτέμβρη του 1943 η Μαργαρίτα προσπαθεί να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό του άντρα της, του Φίλιππου, ο οποίος τη βασανίζει σωματικά και ψυχολογικά και τολμά να ονειρευτεί μια καλύτερη ζωή μακριά του. Την προλαβαίνει όμως η καταστροφική μανία των Γερμανών που καίνε το νησί και η ίδια σώζεται λιπόθυμη από τον Γιάννη και προσπαθούν να ορθοποδήσουν και να προφυλακτούν. Αρχίζει να αναπτύσσεται ένας μεγάλος έρωτας που όμως δεν προλαβαίνει να ανθήσει καθώς ο Γιάννης ως Αντιστασιακός βρίσκεται στα χέρια των Γερμανών και χάνονται τα ίχνη του. Ή μήπως δεν είναι έτσι; H συγγραφέας αφήνει ένα ερωτηματικό να πλανάται και αυτό βοηθάει τη φαντασία του αναγνώστη να πλάθει τα δικά της σενάρια, να δημιουργεί τις δικές του εικόνες. Όλες οι απορίες λύνονται προς το τέλος και όλα φαίνεται να παίρνουν τη θέση τους συμπληρώνοντας το παζλ, αφού έχουν προοικονομηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να κουμπώνουν απόλυτα φυσικά και αρμονικά. Βάζει τη μοίρα να παίξει κυρίαρχο ρόλο στην πλοκή του μύθου και μας κάνει πολλές φορές να αναρωτηθούμε αν όλα είναι τελικά γραμμένα στη ζωή ή προδιαγεγραμμένα από τη μοίρα ή αν κατά κάποιο τρόπο εμείς ορίζουμε την τύχη μας και προκαλούμε τη μοίρα μας.

Με κομμένα τα φτερά για μια ακόμα φορά η Μαργαρίτα βρίσκει καταφύγιο στην οικογένεια της Ρουμπίνας και προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια της. Μια δυνατή και στέρεη φιλία δημιουργείται ανάμεσα στις δυο γυναίκες που τις ενώνουν τα μέχρι στιγμής κοινά και δύσκολα βιώματά τους. Τολμούν και πάλι να ονειρευτούν η μια έχοντας το παιδί στην κοιλιά της και η άλλη προσπαθώντας να μεγαλώσει το μωρό της. Η Ρουμπίνα όμως είναι Εβραία και για να μην βρεθεί στα κρεματόρια αναγκάζεται να φυγαδευτεί στη Ζάκυνθο αφήνοντας όμως το παιδί της στη Μαργαρίτα για να το σώσει και να το προστατεύσει. Και η Μαργαρίτα γίνεται η μάνα του ενώ χάνει το δικό της στη γέννα. Από κει και πέρα ξεκινά ένας γολγοθάς και για τις δυο γυναίκες να σταθούν στα πόδια τους και να ξεχάσουν ό,τι τους πονάει: χαμένες αγάπες, απώλειες, μνήμες οδυνηρές, αναμνήσεις, τα παιδιά που στερήθηκαν. Και η μοίρα τις ανταμείβει διοχετεύοντας τον πόνο τους και την μητρική αγάπη στο να μεγαλώσουν σαν δικά τους άλλα παιδιά.Η Τέκου διεισδύει πολύ στην ψυχοσύνθεση των ηρώων της, αποτυπώνει με σαφήνεια τις μύχιες σκέψεις τους, δίνει σημασία και έμφαση στα συναισθήματά τους, στα κίνητρά και στα διλήμματά τους. Και αυτό αποτυπώνεται μαγικά και στην ψυχή του αναγνώστη, ο οποίος πλημμυρίζει από σκέψεις και συναισθήματα. Και εκεί έρχεται ο ρυθμός της αφήγησης που είναι κλιμακούμενος. Στην αρχή είναι πιο αργός και όσο αποκαλύπτονται πράγματα γίνεται πιο έντονος για να κορυφώσει την ένταση του αναγνώστη την οποία η Τέκου ξέρει πολύ καλά πότε και πώς να αποφορτίσει.Δημιουργεί και έναν αντιήρωα, τον Φίλιππο, ο οποίος είναι ο κακός της υπόθεσης καθώς ευθύνεται για πολλά δεινά. Θίγει το θέμα της σωματικής και ψυχικής κακοποίησης ακροθιγώς σε σωστές αναλογίες ώστε να μην κάνει ένα δακρύβρεχτο ανάγνωσμα. Και εγκιβωτίζει την ιστορία της Στυλιανής με σκοπό να ανιχνεύσει τα κίνητρα που οδηγούν τον Φίλιππο να φέρεται τόσο απάνθρωπα και καταλήγει στο συμπέρασμα πως ίσως όταν ο άνθρωπος έχει στερηθεί ως παιδί την αγάπη μπορεί να γίνει σκληρός. Δεν τον δικαιολογεί, αντιθέτως αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Μάνα είναι αυτή που γεννά ένα παιδί και αναγκάζεται να το στερηθεί ή αυτή που μεγαλώνει ένα παιδί; Tι οδηγεί μια μάνα να αφήσει το παιδί της και πόσα ελαφρυντικά μπορούμε να της δώσουμε; Kαι τι συνέπειες θα έχει αυτό στην ψυχοσύνθεση του παιδιού;Όλα αυτά περνάει η συγγραφέας στο μυθιστόρημά της μέσα από μια απλή και άμεση γραφή αλλά συνάμα τόσο περιεκτική σε νοήματα. Η συγγραφέας εγκαταλείπει τη λυρικότητα που είχαν τα προηγούμενα βιβλία της και οι περιγραφές της γίνονται πιο λιτές, πιο κοφτές και πιο στακάτες επενδεδυμένες όμως με την κερκυραίικη ντοπιολαλιά. Και αυτό το βλέπουμε και από τα μικρής έκτασης κεφάλαια. Όπως ακριβώς γίνεται και στη Λογοτεχνία. Όσο πιο απλό ένα κείμενο, τόσο πιο λογοτεχνικό!

ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ Λίτσα Κοντογιάννη

Ένα βιβλίο που σε κερδίζει από τις πρώτες του κιόλας σελίδες, βρύχει από αισιοδοξία, προτρέπει να συνεχίζει κανείς να ζει και όποιος το καταφέρνει ανταμείβεται τελικά για την επιμονή και την υπομονή του και καταφέρνει «να ονειρευτεί ξανά». Παρ’ όλες τις δύσκολες στιγμές όπου διαδραματίζεται η ιστορία, κατά τη διάρκεια του β’ παγκόσμιου πολέμου, και μετά, την εποχή του εμφυλίου, οι ήρωες συνεχίζουν να ονειρεύονται και να αναζητούν την ευτυχία.

Εικόνες γεμάτες χρώμα και παρόλα τα βάσανα, καταφέρνει κι ανθεί η ελπίδα.

Οι κεντρικοί ήρωες, ή καλύτερα οι ηρωίδες, απολύτως ανθρώπινοι, που κρατούν τα ηνία σε αυτό το μυθιστόρημα, απλές γυναίκες με μεγάλο ψυχικός σθένος, δεν υπολείπονται σε συναίσθημα και αγωνιστικότητα παρ’ όλο που κάποιοι άντρες της ιστορίας αποτελούν τροχοπέδη στις όποιες αποφάσεις ή κινήσεις τους, όπως ακριβώς συνηθιζόταν στην ελληνική κοινωνία τότε. Ευτυχώς όμως οι άντρες αυτοί δεν αποτελούν τον κανόνα.

Ένα πόνημα της κυρίας Τέκου, καλογραμμένο, καθόλου κουραστικό, με γρήγορη πλοκή, γεμάτο ανατροπές και συμπτώσεις, μια υπέροχη πένα γεμάτη από ομορφιές, χρώματα και άρωμα του Ιονίου, και όλα αυτά διανθισμένα με τη ντοπιολαλιά των επτανησίων.

Με έναν μαγικό τρόπο συνδέονται όλα τα πρόσωπα σε μια ιστορία! Κι αυτό είναι το ατού του βιβλίου, πράγμα που συνεχώς σε ταξιδεύει σε πληθώρα ανατροπών! Παίρνεις μαθήματα και σου μένουν μηνύματα, κλείνοντας το βιβλίο.

Περισσότερα εδώ: http://bookniagr.blogspot.gr/2017/03/blog-post_115.html

«Να ονειρευτώ ξανά» ονομάζεται το νέο μυθιστόρημα και τρίτο κατά σειρά, της συγγραφέως Ιφιγένειας Τέκου, που κυκλοφόρησε μέσα στο 2016 από τις εκδόσεις Διόπτρα.Όπως μαρτυρά και ο έντονα συναισθηματικά φορτισμένος τίτλος του, πρόκειται για ένα καθαρόαιμο αισθηματικό μυθιστόρημα με κάποιες αποχρώσεις κοινωνικού μυθιστορήματος, που αποπνέει αρώματα φτιαγμένα με υλικά το όνειρο, την ελπίδα και την αισιοδοξία.Ένας τίτλος πολλά υποσχόμενος για ένα λογοτεχνικό ταξίδι σε θάλασσες άπειρων συναισθημάτων.Δυστυχώς όμως, για μένα το ταξίδι αυτό ναυάγησε αρκετά νωρίς…Η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζεται στην Κέρκυρα με φόντο την κατοχική Ελλάδα όπου δύο νέοι άνθρωποι, η Μαργαρίτα και ο Γιάννης συναντιούνται αναπάντεχα κάτω από αρκετά δυσμενείς συνθήκες και πυροδοτείται η απαρχή ενός μεγάλου έρωτα, που τους παρασύρει στη δίνη του.Οι δύο νέοι θα ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή τοποθετώντας την σε όνειρα χτισμένα από άμμο. Όνειρα που δυστυχώς θα γκρεμιστούν σύντομα από τους «σεισμούς» της σκληρής και σκοτεινής πραγματικότητας. Η Μαργαρίτα θα βρει το αποκούμπι της στην Ρουμπίνα, μια γυναίκα με εξίσου πονεμένη ιστορία ζωής, η οποία θα της σταθεί σαν πραγματική φίλη-αδερφή, μέχρις ωσότου τις χωρίσει η απάνθρωπη μοίρα.Κι έτσι, η συγγραφέας θα αρχίσει να ξετυλίγει παράλληλα τις κουβαρίστρες-ζωές των δύο ηρωίδων ξεδιπλώνοντας σταδιακά τα μπερδεμένα νήματα τους. Στις ζωές τους θα προστεθεί κι η αφήγηση της αινιγματικής ζωής της Στυλιανής, μιας μεγάλης ηλικιακά γυναίκας, που κρύβει τα δικά της μυστικά…Πόνος, μοναξιά, δύσκολες συνθήκες διαβίωσης διέπουν την καθημερινότητα τους.Μια καθημερινότητα γκρίζα, που όμως κάποιες ακτίνες φωτός θα καταφέρουν να την φωτίσουν διαπερνώντας τα παχιά σύννεφα της δυστυχίας, σκορπώντας απλόχερα ελπίδα κι αισιοδοξία.Ο λόγος της συγγραφέως απλός, γλαφυρός, ρέον, διαποτισμένος με ιδιαίτερα στοιχεία προφορικότητας, που χρησιμοποιούνται έμμετρα, δίχως να δυσχεραίνουν τον τρόπου που κυλά η πλοκή της ιστορίας και να κουράζουν με την τοπική νησιώτικη διάλεκτο που χαρακτηρίζει τους διαλόγους, οι οποίοι εναλλάσσονται με έντονα περιγραφικά εδάφια άκρατου λυρισμού, που συνδυαστικά αποτελούν τα καταλληλότερα υλικά για την κατασκευή ολοζώντανων εικόνων.Γενικά λοιπόν, ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένο το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι ικανοποιητικός. Δεν κουράζει, ρέει ανεμπόδιστα δημιουργώντας έναν γοργό ρυθμό ανάγνωσης, προξενώντας κάποιο ενδιαφέρον, καθώς συνδυάζεται με την αναφορά σε κάποια κοινωνικά ζητήματα, με κυρίαρχα αυτά της θέσης της γυναίκας εκείνη την εποχή, καθώς και τη βία, την υποτίμηση και την έλλειψη κάποιων δικαιωμάτων που υφίσταντο οι γυναίκες μέσα στον γάμο τους.Ωστόσο, το «Να ονειρευτώ ξανά» ήταν ένα ανάγνωσμα που δεν κατάφερε να αγγίξει τις αναγνωστικές μου χορδές.Να πλάσει μέσα μου δυνατά συναισθήματα και να με καθηλώσει με την εξέλιξη της ιστορίας του.Δεν κατάφερε να με συναρπάσει και να με παρασύρει στη δίνη των γεγονότων που «αναπάντεχα» έπλητταν τις ζωές των ηρωίδων.Κι αυτό συνέβη γιατί η πλοκή του μυθιστορήματος ήταν προβλέψιμη σε μεγάλο βαθμό.Η συγγραφέας αν και ξεκίνησε ελπιδοφόρα και προσωπικά για μένα πολύ δυνατά την ιστορία της υπέπεσε σε πολυάριθμα συγγραφικά κλισέ, αναφορικά με τα μυθιστορήματα που εκτυλίσσονται την εποχή εκείνη, με αποτέλεσμα το κείμενο να αποδυναμωθεί γιατί δε φέρει τη δική του πρωτότυπη πνοή.Οι περιγραφές κι οι σκέψεις των ηρώων της, καθώς και τα γεγονότα που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη ζωή τους κινήθηκαν σε πολύ κοινότοπους δρόμους, ώστε η συγγραφέας να μου στερήσει το αίσθημα της έκπληξης και την ενεργοποίηση τη ενσυναίσθησης μου, για να καταφέρει η αναγνωστική μου ύπαρξη να αισθανθεί τα συναισθήματα των ηρώων. Προφανώς, σε αυτό συντέλεσε και το γεγονός πως η σκέψη μου πολλές φορές έτρεχε μπροστά προβλέποντας τις μετέπειτα εξελίξεις της πλοκής, η οποία σε δοκιμασμένους αναγνώστες ή λάτρεις του συγκεκριμένου είδους λογοτεχνίας θα αποκαλυφθεί σχετικά γρήγορα, με αποτέλεσμα να διαλύεται η όποια αναγνωστική ατμόσφαιρα επιχειρούσε να χτίσει η συγγραφέας.Σίγουρα, όλα τα παραπάνω αποτελούν μία καθαρά υποκειμενική θέαση του συγκεκριμένου μυθιστορήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η συγγραφέας δεν διαθέτει τα κατάλληλα υλικά, όπως η αφηγηματική δεινότητα, για να δημιουργήσει μελλοντικά ένα μυθιστόρημα που να καλύψει και τις δικές μου αναγνωστικές ανάγκες.

ΠΗΓΗ: https://koukidaki.blogspot.gr/2017/02/na-onirefto-ksana.html?showComment=1488536980163

Το ''Να ονειρευτώ ξανά '' , ένα μυθιστόρημα αισθηματικό με κοινωνικές προεκτάσεις, είναι το πρώτο της συγγραφέως που διαβάζω, και πραγματικά θα προτιμούσα να μείνω με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Εκείνες που είχα όταν διάβασα το εφηβικό μυθιστόρημα ''Αγάπα το ή Παράτα το ''.
Η ιστορία εξελίσσεται σε τρεις χρονικές περιόδους και σε τρία διαφορετικά μέρη.Αρχίζει τον Σεπτέμβρη του 1943 και τελειώνει κάποιο μήνα του 1967. Τα μέρη της δράσης των ηρώων είναι η Κέρκυρα, η Ζάκυνθος και η Αθήνα. Ο Γιάννης και η Μαργαρίτα-Νταίζη, η Ρόζα και ο Σάββας, η Ρουμπίνα και ο Νίκος, ο Φίλιππος , η Στυλιανή, ο Γρηγόρης, η Αλίκη ζουν τα δικά τους δράματα μέσα σε χρόνια πληγωμένα από τον πόλεμο και από τα απομεινάρια του, και διασταυρώνουν κατά έναν ή άλλον τρόπο τους δρόμους τους.

Το ''Να ονειρευτώ ξανά '' είναι ένα ανθρωποκεντρικό μυθιστόρημα με φόντο αχνό τις ιστορικές περιόδους που εξελίσσεται. Η γραφή είναι τριτοπρόσωπη και ενίοτε περιγραφική μιας και η συγγραφέας αναφέρει συνήθειες, ή εκφράσεις, ή ντοπιολαλιές της Κέρκυρας και της Ζακύνθου, τόπους που ζουν οι ήρωές της.Κατά κύριο λόγο η γυναίκα είναι ο κορμός του μυθιστορήματος. Η γυναίκα σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής και των ρόλων της. Η γυναίκα σύντροφος, σύζυγος, η γυναίκα ερωμένη, η γυναίκα μητέρα, η γυναίκα θύμα, η γυναίκα αγωνίστρια.

Τα συστατικά της ιστορίας που έγραψε η κ. Ιφιγένεια Τέκου ήταν πολύ καλά. Και θα με κάλυπτε σαν αναγνώστρια το καινούργιο της βιβλίο αν είχε καταφέρει να αποφύγει τις μελό προεκτάσεις της ιστορίας.Θα προτιμούσα να υπάρχει ένα κράτημα στη ροπή προς τον μελοδραματισμό. Θα προτιμούσα να είχε μετριάσει τις συμπτώσεις που ''ζώνουν '' κυριολεκτικά τις ζωές των ηρώων της και που κυριαρχούν από τη μέση σχεδόν του βιβλίου μέχρι και το τέλος.

Φυσικά και στη ζωή κυριαρχούν πολλές φορές οι συμπτώσεις και χαράζουν την πορεία των γεγονότων. Για να γίνει όμως αυτό σε ένα βιβλίο θα πρέπει κατά τη γνώμη μου, η γραφή σ΄ αυτά τα σημεία να δυναμώνει, και να αποκτά δική της φωνή ντύνοντας έτσι με τον μανδύα της αληθοφάνειας τις συμπτώσεις και κάνοντας τις να φαντάζουν πραγματικές.Δυνάμωμα της φωνής λοιπόν ή μετρίαση των συμπτώσεων, όπως και μια μεγαλύτερη προσοχή σε πραγματολογικά στοιχεία, και λίγο πιο δυνατούς διαλόγους, είναι αυτά που θα με έκαναν να θεωρήσω πολύ καλό το μυθιστόρημα αυτό της κ. Τέκου. Μιας και η συγγραφέας δεν υστερεί όσον αφορά την καλή γραφή.

Δυνατά σημεία του βιβλίου

1. Ελπιδοφόρα μηνύματα.2. Όμορφες περιγραφές.

Αδύνατα σημεία του βιβλίου

1.Η ιστορία στηρίζεται σε πολλές συμπτώσεις που δεν δικαιολογούνται.2.Υπάρχουν αρκετά πραγματολογικά λάθη που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.3. Αρκετά μελοδραματοποιημένο τέλος.

Μ.Κ.

Ένα υπέροχο βιβλίο από την όμορφη γραφή της Ιφιγενειας Τεκου που ακόμη μία φορά με ταξίδεψε όπως εκείνη ξέρει μέσα από τους ήρωες της σε ένα οδοιπορικό Ζωής Αγάπης Έρωτα Λύτρωσης και Ελπίδας Συγχαρητήρια Ιφιγενεια για το καινούργιο σου ταξίδι !!!!!!!!

Μαργαρίτα, Ρουμπινα, Διονυσια Στυλιανη, τέσσερις γυναίκες και δύο νησιά :Κέρκυρα και Ζάκυνθος! Ζωές που η μοίρα, ο πόλεμος και ο σεισμός αναστατώνει και διασταυρώνει σε ένα γαϊτανάκι έρωτα, πόνου, απώλειας! Ονειρα που χάνονται, απώλειες που πληγώνουν σε ένα μυθιστόρημα που κυλάει γρήγορα κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον για να φέρει στο τέλος, με τη μυρωδιά των τσατσαμινιων, την ελπίδα πως τα όνειρα, τα μικρά, τα καθημερινά μπορούν να πραγματοποιηθούν !Η Ιφιγένεια Τεκου άλλη μιά φορά μας ταξιδεύει με τη γραφή της σε ενα κόσμο γλυκό και πικρό συνάμα γεμάτο ελπίδα και όνειρα!

Όνειρα και πραγματικότητα....ελπίδα και πίστη....υπομονή και λύτρωση.....

Σεναριογράφος η ζωή, μέσα από την χαρισματική πένα της Ιφιγένειας Τέκου, που ξέρει καλά την γυναικεία ψυχολογία και την αποδίδει εκπληκτικά σε όλα της τα βιβλία.

Γυναίκες με απλά όνειρα κα μεγάλες ελπίδες.

Γυναίκες ηρωίδες της ζωής.

Γυναίκες με πόθους και πάθη, που μάχονται, που παλεύουν, που αγαπούν, που ονειρεύονται.

Γυναίκες γεννημένες για μάνες κι’ ας μην έγιναν ποτέ

Γυναίκες που έχουν δίπλα τους άντρες, που πολλές φορές τις συντροφεύουν μόνο στα όνειρά τους και άλλες φορές μαυρίζουν την πραγματικότητά τους.

Για μερικές, άντρες στηρίγματα και συνοδοιπόρους στη ζωή και για άλλες θεριά ανήμερα.

Αντρες τρυφερούς και προστατευτικούς και άντρες που καταστρέφουν όχι μόνο όνειρα αλλά και ζωές.

Όμως θα έρθει η λύτρωση για αυτούς που η ζωή τους φέρθηκε με αδίκία, γιατί πάνω από όλα , είναι ήρωες με ψυχή που κάνουν κάτι πολύ απλό......

Αγαπούν και ονειρεύονται ξανά και ξανά!

Στην Κέρκυρα, στη Ζάκυνθο, στην Αθήνα και πάλι πίσω στην ομορφιά του Ιονίου, με τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας, με τις ευωδιές από τα φιόρα και την τραγουδιστή ντοπιολαλιά των ανθρώπων του!

Ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι Ιφιγένεια Τέκου!!!!!