Στο βιβλίο αυτό εξετάζεται η ιστορία των Αμάδων, ενός αγροτικού οικισμού στην απάνω μεριά της Χίου. Μέσα από όσες πηγές έχουν διασωθεί μέχρι τις μέρες μας, νοταριακά έγγραφα, μαρτυρίες ξένων περιηγητών, κώδικες, φορολογικά κατάστιχα και διάφορα κοινοτικά είτε ιδιωτικά έγγραφα, καθώς και από τα δημοσιεύματα των τοπικών λογίων και τις σύγχρονες προφορικές μαρτυρίες, επιχειρείται να αναδειχθούν τα χαρακτηριστικά του τόπου και των ανθρώπων στη μακρά διάρκεια.

Τα γεωγραφικά δεδομένα και το οικιστικό πλαίσιο ενός χώρου αναμφίβολα προσδιορίζουν το οικονομικό και πολιτιστικό του στίγμα, δηλώνοντας ανάγλυφα τον τύπο της εξέλιξης που ακολουθεί. Η εγκατάλειψη, οι έρημες εκκλησίες, τα αλώνια, οι κατεστραμμένοι δρόμοι, οι υδραγωγοί, οι στέρνες και οι νερόμυλοι που συναντά κανείς στις Αμάδες και γενικά σε όλα τα βορειόχωρα, μαρτυρούν όχι την ευημερία και την πρόοδο, αλλά την παρακμή. Από την άποψη αυτή, όπως υποστηρίζει η συγγραφέας, ο οικισμός των Αμάδων αποτελεί τυπικό παράδειγμα που σηματοδοτεί την ιστορία των χωριών του Πελινναίου, αλλά και ενός μεγάλου τμήματος του αγροτικού ημιορεινού χώρου της Ελλάδας την τελευταία εκατονταετία.

Η πλούσια εικονογραφημένη έκδοση συμπληρώνεται με λαογραφικά τεκμήρια, κατάλογο μικροτοπωνυμίων και χάρτη μεγάλης κλίμακας της περιοχής.