AΦΡΑΣΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ

Μυροβόλημα ψυχής...
Στη μοναξιά αναπνέω το χαμόγελο,
τη σοφία σου, ουρανέ μου.
Νικήτριες αχτίδων μελαγχολίας,
από σκέψεων οι πινελιές,
πυκνώνουν τη θέληση σα δάσος.
Διαπεραστικός ήλιος στο βλέμμα.
Ακόμη και με των γηρατειών την τρέλα
ερωτευμένοι νιώθουμε σαν νιότης ροδαμοί.
...μην αργείς... το φως επιστρέφει στο φως.
Είμαι το σκίρτημα του έρωτα,
που κινεί χορδές σε βάθος.
Θα σου χαρίσει την αθανασία,
π\' αξίζει το κάλεσμα της ποίησης.
Τον κύκλο της αγάπης, θα χαράξουμε μαζί,
δίνοντας ζωή σε σένα και μένα.
Διεκδικώ την αύρα σου...
Σ\' αγκαλιάζω με τις σκέψεις...
Πέφτουν γιασεμιά κι άστρα στην καρδιά
ένα-ένα τα φιλιά..!