H "Αχαρτογράφητη περιοχή" αποτελεί την τέταρτη ποιητική συλλογή του Γιάννη Χ. Παπαϊωάννου, με 72 ποιήματα που αναπτύσσονται σε επτά θεματολογικές ενότητες.
Στην πρώτη, με τον Ηρακλείτιο τίτλο Έμπεδον ουδέν, προδιαγράφεται η τονική κλίμακα και το μήκος κύματος των ποιημάτων που ακολουθούν.
Στη δικαιοδοσία των λέξεων, διερευνώνται οι φανεροί και κρυφοί κώδικες επικοινωνίας, καθώς και η διαδραστική σχέση του γραμμένου με το άγραφο. Γίνεται μνεία στη λειτουργικότητα των υπαινιγμών και την ευλογημένη διαδικασία της απόσταξης που οδηγεί με τη σειρά της στην πύκνωση, δικαιώνοντας έτσι το ζητούμενο της αφαίρεσης.
Η τρίτη ενότητα παραπέμπει στους προβληματισμούς γύρω από το φαινόμενον και το σημαίνον. Το αίνιγμα των εικόνων είναι δηλωτικό μιας ατέρμονης αναζήτησης για την πολυσημία των αντικατοπτρισμών τους.
Ο Χρόνος-Κρόνος (σύζυγος της Ρέας-ροής) είναι το αντικείμενο της επόμενης ενότητας. Οι σχετικές αναφορές περιδινίζονται γύρω από τις παιγνιώδεις ιδιοτροπίες του τυχαίου που μας αφήνουν τελικά ανυπεράσπιστους.
Το παρεξηγήσιμο πείραμα των Μεταγραφών λειτούργησε σαν ερέθισμα στην ανατρεπτική θεώρηση μιας διαφορετικής εκδοχής. Στην άσκηση αυτή επελέγησαν ως αντίπαλον δέος έργα καταξιωμένων δημιουργών, με αντίλογο που αποδέχεται την αιχμηρότητα αλλά σαφώς αποτάσσεται τη βλασφημία.
Η ψυχοτρόπος λύπη, συγκεφαλαιώνει το κλίμα μιας δυσοίωνης εποχής που δυνάμει εγκλείει το σπόρο μιας γόνιμης αμφισβήτησης, ενώ το ακροτελεύτιο Ου θέλω υμάς αγνοείν... υπογραμμίζει τη σθεναρή απόφαση που διατυπώνεται στα Απομνημονεύματα του Αδριανού, έτσι ώστε να προχωρήσουμε προς το θάνατο με ορθάνοικτα μάτια.