Όταν ο λόγος της επιθυμίας πάψει να χωρίζεται σε σημαίνοντα και σημαινόμενα, και διακρίνεται συνοπτικά σε οδύνη και ηδονή, τότε μπορούμε να μιλάμε για τον τόπο του Λόγου. Έναν χώρο που προσδιορίζεται με το ερώτημα πώς είναι εκεί;. Ώστε ο συμβολικός κόσμος (άγραφος νόμος), ο Άλλος, γίνεται αυτόματα φορέας συναισθημάτων. Μακριά από τον έλεγχο που κρατά τον εαυτό άνευρο. Μια μαριονέτα... Και η ετερότητα, η αινιγματικότητα της επιθυμίας και το φράγμα της γλώσσας, συμμαζεύονται από την αντίδραση οδύνης και ηδονής. Μια διαπάλη για την επίσχεση των αντιθέσεων. Και την ευημερία.

Όταν το έτερο-πλάσμα-οδύνη ως καθ\' αυτό πραγματικό συμπαρασύρει τον εαυτό στο περιθώριο, ένα περιθώριο ηδονής χωρίς το εγώ και το είναι, είναι δυνατό. Όμως, αυτό το περιθώριο είναι ένα τυφλό όριο που δύναται να παραβιαστεί. Αυτό το αδιέξοδο επουλώνει το ερώτημα, και ο τόπος του Λόγου καθίσταται ένας εμπράγματος κόσμος που αντιλαμβάνεται τις μετατοπίσεις του νόμου-Άλλου για τον έλεγχο και τον ανταγωνισμό του ετέρου-άλλου. Μα πάνω απ\' όλα ο τόπος του Λόγου είναι ένας τόπος αυτογνωσίας και γνωριμίας με τον κόσμο.