Την ξαναζώ αυτήν την αίσθηση γύρω μου. Προφανής και ξεκάθαρη όσο και στο Λονδίνο. Η τόσο πλούσια και σταθερά δομημένη μητρόπολη των αποικιοκρατικών χωρών. Πόσο ανθρώπινο πόνο, πόσο αίμα, πόσες στερήσεις κρύβει το κάθε δομημένο τούβλο της; Πόση ανθρώπινη εκμετάλλευση φωλιάζει στην ομορφιά των δρόμων της; Αν η εικόνα εδώ είναι η μία όψη του νομίσματος, την άλλη θα πρέπει να την ψάξουμε στις ιστορικές παραγκουπόλεις και την ιστορική πείνα των λαών. Στις μαζικές δολοφονίες εργασίας των ιθαγενών των κατακτημένων χωρών, των πρώην αποικιών της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, των Ινδιών. Θυσίες στο βωμό μιας εργασίας της οποίας το όφελος δεν φτάνει, ούτε σαν απόηχος, τη ζωή όσων μόχθησαν. Ο παγκόσμιος άνθρωπος πόσο έχει στενάξει αλήθεια, πόσο έχει ματώσει από τις δυο του όψεις; Κι ελπίζει πάντα ότι θα μπορέσει να συντελέσει κάποια στιγμή τη μία ενιαία, οικουμενική εικόνα. Να είναι ο Άνθρωπος της Γης...