Όταν τις πρωτοκοίταξα... τα ’χασα. Πόσοι κρυμμένοι κόσμοι, πόσα συναισθήματα, πόση ακόμη απλότητα, αθωότητα, αμεσότητα, αξιοπρέπεια, αλήθεια, υπάρχουν μέσα μας που ζητούν να βγουν, να σεργιανήσουν στο φως, να ανασάνουν... Να ζήσουν.
Οι γραμμές αβίαστες, ολοκληρωμένες με μονοκονδυλιά, το χρώμα καθαρό, λαμπερό, χωρίς μπερδεμένα μείγματα, μας ελευθερώνουν στρογγυλεμένα και ανεπιτήδευτα συναισθήματα, ακυρώνοντας άμυνες, φιοριτούρες, στολίδια και ψέματα. Θα μπορούσα άραγες να συνοδεύσω με τον ίδιο τρόπο, με λόγο μονοκονδυλιά τα έργα και να ’ναι αυτό ένα πρόγραμμα κινηματογράφου που μας δίνει μια τόσο μικρή ιδέα για το έργο... Το έργο της ζωής!
Υ.Γ. Όλα καλά... Άλλα πώς μπόρεσε και είδε έτσι, τόσο λυτρωτικά στο τελευταίο έργο, τον θάνατο; Ίσως όταν έχει προηγηθεί ζωή... Να γίνεται έτσι.