Ναρίν και Μαχμούτ, δυο ξένοιαστοι νέοι από τη Συρία που συναντιούνται στο Cambridge. Εκεί η Ναρίν γνωρίζει την πρώτη της αγάπη. Έρχονται σε επαφή με μια φοιτήτρια από την Ελλάδα, την Ντόλυ, που γράφει ένα βιβλίο για το Oλοκαύτωμα που έζησε η γιαγιά της. Γίνονται αχώριστες. Η Ναρίν γράφει στίχους που τους επενδύει με μουσική και η Ντόλυ τής προτείνει να τους ενσωματώσει στο βιβλίο της. Τελειώνει η διάρκεια των σπουδών και γυρνούν στις πατρίδες τους. Οι δυο νέοι παντρεύονται και ζουν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι. Όμως όλα αυτά γρήγορα θα γκρεμιστούν από τη λαίλαπα του πολέμου. Οι ευτυχισμένες μέρες μοιάζουν πια σαν άπιαστο και μακρινό όνειρο. Κανείς δεν γελάει πια! Ολονών οι σκέψεις είναι να φύγουν. Μόνη λύση η φυγή. Μπροστά τους ανοίγεται ένα μεγάλο ταξίδι. Διασχίζουν βουνά και λαγκάδια. Ένα ταξίδι που δεν έχει παρά πόνο και κινδύνους. Θα γνωρίσουν τον κίνδυνο του πνιγμού στα νερά του Αιγαίου. Αλμύρα και Αίμα η εικόνα μπροστά τους. Στο προσκήνιο μιας μυθοπλασίας σκιαγραφείται ο πόλεμος, ο φόβος, αλλά και η μεγαλοσύνη των ανθρώπων που σώζουν τους κατατρεγμένους. Ένας ύμνος στην αγάπη, την αλληλεγγύη, αλλά ταυτόχρονα μια καταγγελία στη μισαλοδοξία, στον πόλεμο, στον ρατσισμό, στην προσφυγιά. Ένας ύμνος, επίσης, στον έρωτα, στην πραγματική φιλία και στην κατάρριψη του ρατσισμού. Γιατί, όπως ξεστομίζει και ένας μυθιστορηματικός μας ήρωας ένας είναι ο Θεός, είτε λέγεται Χριστός είτε Αλλάχ, κι όλοι είμαστε πλάσματά Του.