Δυο πόλεις

Μια σε κάθε πλευρά του θαλάσσιου στενού,
δυο πόλεις, η μια συσκοτισμένη, κυριευμένη απ’ τον εχθρό.
Στην άλλη καίνε οι λάμπες.
Η φωτεινή παραλία υπνωτίζει τη σκοτεινή.
Ανοίγομαι κολυμπώντας εν εκστάσει
στ’ αστραφτερά σκοτεινά νερά.
Ένας υπόκωφος ήχος τούμπας με διαπερνά.
Είναι η φωνή φίλου, άρον τον τάφο σου και περιπάτει.


Το φως πλημμυρίζει το σπίτι

Έξω απ’ το παράθυρο στέκει το μακρύ ζώο της άνοιξης,
ο διαφανής δράκος από φως ήλιου
περνά γρήγορα από μπροστά μας σαν ατέλειωτο
προαστιακό τρένο – δεν προλάβαμε καθόλου να δούμε το κεφάλι του.
Οι βίλες της παραλίας μετακινούνται κατά πλάτος,
είναι περήφανες σαν καβούρια.
Ο ήλιος κάνει τ’ αγάλματα να βλεφαρίσουν.
Η πύρινη θάλασσα που μαίνεται στο διάστημα
διαπερνά τη γη και γίνεται χάδι.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.


Ελεγεία

Ανοίγω την πρώτη πόρτα.
Ένα μεγάλο, ηλιόλουστο δωμάτιο.
Ένα βαρύ αυτοκίνητο περνά απ’ τον δρόμο
και κάνει τα πιάτα να τρέμουν.
Ανοίγω την πόρτα νούμερο δύο. Φίλοι! Ήπιατε το σκοτάδι
και γίνατε ορατοί.
Πόρτα νούμερο τρία. Στενό δωμάτιο ξενοδοχείου.
Θέα προς τον πίσω δρόμο.
Ένα φανάρι που αστράφτει στην άσφαλτο.
Τα ωραία απόβλητα των εμπειριών.


Θερινός κάμπος

Έχουμε δει τόσα πολλά.
Η πραγματικότητα μας έχει καταπονήσει τόσο πολύ,
αλλά το καλοκαίρι είναι δώ τελικά:
ένα μεγάλο αεροδρόμιο – ο πύργος ελέγχου κατεβάζει
το ένα μετά το άλλο τα φορτία των παγωμένων
ανθρώπων απ’ το διάστημα.
Το χορτάρι και τα λουλούδια – εδώ θα προσγειωθούμε.
Το χορτάρι έχει πράσινο διευθυντή.
Του παρουσιάζομαι.