Κωνσταντίνος Δομηνίκ- Ώπα-ώπα, μπλάτιμοι –εκδόσεις Ενύπνιο

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Πιο πολύ με μάγεψαν οι λέξεις του μικρού αυτού πρωτόλειου βιβλίου των 74 σελίδων του νέου ηλικιακά αλλά και λογοτεχνικά Κωνσταντίνου Δομηνίκ που γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1988 αλλά κατάγεται από την Μηλιά Πιερίας. Την πελεκά την κάθε λέξη του, τη ζυμώνει, την μεταπλάθει δημιουργώντας τη τελική της μορφή. Τίποτε δεν είναι περιττό στην αφήγηση του. Ένα βιβλίο που θέλει δυο αναγνώσεις, όχι επειδή είναι δυσκολονόητο αλλά επειδή η λογοτεχνική γραφή του σε καθηλώνει. Οι λέξεις και εικόνες που διαχέονται σε καθηλώνουν, σε ταξιδεύουν. Στη δεύτερη ανάγνωση διεισδύεις στις ιστορίες του. Ελπιδοφόρα η γραφή του και χαίρομαι ιδιαίτερα που ανέτειλε στην Πιερία, ένα τέτοιο ταλέντο, πολλά υποσχόμενο. Το εξώφυλλο του βιβλίου το έχει δανειστεί από τον πίνακα «Αιώρηση των μαγισσών» του Φρανθίσκο Γκόγια από το 1797. Και ο τίτλος, είναι εμπνευσμένος από το παραμύθι με τους καλικάντζαρους που προσπαθούν να κόψουν το δέντρο της ζωής. Στο Ώπα-ώπα, μπλάτιμοι, μέσα από τις δεκαοχτώ ιστορίες, εξεπλάγη από την ευρηματικότητά του, επιχείρησε να παντρέψει τη ντοπιολαλιά της Πιερίας, τη γλώσσα των προγόνων του και να δημιουργήσει μια νέα μορφή που σε οδηγεί στα μονοπάτια του μαγικού ρεαλισμού αλλά και του τρόμου. Και το κατάφερε τέλεια. Οι μύθοι της Μηλιάς, της παλιάς και Νέας Λεπτοκαρυάς, της Πέτρας, τα χωριά και τα μοναστήρια της Πιερίας αλλά και το βουνό των Θεών, ακούσματα των παιδικών χρόνων από τους ηλικιωμένους, που η σοφία τους μπόλιασαν τον νου του, μαζί με το υπερφυσικό, τις σκιές, τους δαίμονες, τους ζωντανούς-νεκρούς και την υπαρξιακή αναζήτηση, θα σου γνωρίσουν έναν άλλο λογοτεχνικό μονοπάτι. Σχεδόν όλο το βιβλίο είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο, καθιστώντας το πολύ άμεσο και δυνατό. Οι μνήμες του αναδύονται και κινούν το γρανάζι του παρελθόντος του και εμείς, αόρατοι συνοδοιπόροι τον ακολουθούμε παντού, νιώθοντας στο τέλος πως υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, διαφορετικός από ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.

Εξαρτάται τελικά από τον όγκο που θα έχει ένα βιβλίο, όπου ο συγγραφέας θα παρασύρει ο συγγραφέας τον αναγνώστη σε ένα απολαυστικό λογοτεχνικό ταξίδι; Όπως αποδείχτηκε, διαβάζοντας αυτό το μικρό βιβλίο, όχι. Ο συγγραφέας με τις εικόνες, το πλούσιο λεξιλόγιο, με την αφαιρετική του ικανότητα, έδωσε αυτό που ήθελε στον αναγνώστη. Πολλές φορές πλατιάζουμε, και εγώ η ίδια, επειδή ο εκδοτικός οίκος το ζητά, ή ο ίδιος ο αναγνώστης ώστε να έχει περισσότερο χρόνο ανάγνωσης. Ο Κωνσταντίνος Δομινήκ δεν συμβιβάστηκε μ’ αυτή την τακτική. Με δυναμισμό, ευρηματικότητα, μας ανεβάζει στα χωριά των Πιερίων, σκάβει βαθιά στο παρελθόν, ισορροπώντας στο παρόν και το μέλλον, διατηρώντας ζωντανή την ανθρώπινη αλυσίδα. Διακρίνονται στη γραφή του οι επηρεασμοί από τα αναγνώσματα που έκανε στην παιδική του ηλικία. Και γι αυτό να συγχαρώ τους γονείς του που τον οδήγησαν στον δρόμο της ανάγνωσης λογοτεχνικών έργων και πολύ σωστά κάνει που το αφιερώνει σ’ αυτούς. Αν δεν είσαι πρώτα αναγνώστης δεν μπορείς να γίνεις συγγραφέας. Κανείς δεν γίνεται από παρθενογένεση. Καζαντζάκης, Παπαδιαμάντης, Θερβάντες είναι μερικοί από τους συγγραφείς που βρίσκουμε το αποτύπωμα τους στο όμορφο αυτό βιβλίο. Ένα άλλο στοιχείο που μου άρεσε στο βιβλίο του είναι η διασκευή των παραδοσιακών τραγουδιών που δεν το συναντάς στα βιβλία των νέων ηλικιακά συγγραφέων, αφού η παράδοση σε πολλούς είναι περασμένη ιστορία και δεν τους αγγίζει. Ο συγγραφέας τα προσεγγίζει στο σήμερα, φέρνοντας τα πάλι στην επικαιρότητα. Προφανώς πιστεύει πως αν κοπεί το δέντρο της ζωής από τα θεμέλια, δεν υπάρχει μέλλον. Έγραψα στην αρχή πως αγάπησα τις λέξεις του. Δημιουργήματα δικά του όπως νεραδόπετρες, φιδοπαίδια, δρακολούλουδα, φιδοπαίδι, στριγγόγριες, γκρανκάσες, το σαρακότσι, αλλά και σβουνιές, κουμαρόμελο, νυχτόφως, λυκοκούταβο, που θα διαβάσουμε στο διήγημά του «ο Σκιάχτρος», στη σελίδα 10, και πολλές ακόμη, ακόμη στροβιλίζονται στον νου μου.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη, μα αφήνω το λογοτεχνικό ταξίδι σε εσάς. Ευχαριστώ Κωνσταντίνε Δομηνίκ για τη γνωριμία με το πόνημά σου, ζήλεψα τη γραφή σου, δεν το κρύβω, και αναμένω το νέο σου έργο σου

Παραθέτω δυο αποσπάσματα γραφής: Το πρώτο από το διήγημα με τίτλο Λένα Μπατζή: ”Κρατήσου μάνα”, της λέει ο Γιώργης και η μηχανή του, το λευκό άλογο με τα πορφυρά χαλινάρια, χιμάει χλιμιντρίζοντας πάνω από το γκρεμό, κι αρχίζει να πετάει μέσα στη νύχτα, προς το φεγγάρι, εκεί που ζουν οι νεκροί»

Και το δεύτερο, από το διήγημα «Φιδοπαίδι»: “Οι άγιοι και τα στοιχειά χορταίνουν με τις μυρουδιές” “Τρυπώνουνε τις νύχτες απ’ την σκεπή και πέφτουν και πηδάνε πάνω στο κρεβάτι μου. Τινάζομαι, παλεύω να ξεφύγω, μα κείνες λυσσασμένες δεν μ’ αφήνουν. Με τα σαγόνια τους γαντζώνονται σ’ όλο μου το κορμί και μου δαγκώνουν απανωτά τις σάρκες”